Hoewel The Bodyguard in 1992 matige reviews kreeg, waarbij het spel van Whitney Houston en Kevin Costner (en vooral het gebrek aan chemie tussen die twee) het gebrekkige verhaal niet naar een hoger plan kon tillen, deed de film de kassa’s flink rinkelen. Wereldwijd de tweede best bezochte film van dat jaar, met ruim 400 miljoen dollar omzet en vooral een soundtrack die alle verkooprecords brak; het is met 45 miljoen albums nog steeds het best verkocht, all time – world wide.

Het is dan ook des te opvallender dat het 14 jaar geduurd heeft, voordat met aan een theaterbewerking van de film is begonnen. Uiteindelijk gaf Kevin Costner (co-producer van de film) toestemming en schreef Alex Dinelaris het script waarmee The Bodyguard op 5 december 2012 (tien maanden na het overlijden van Whitney Houston) in première ging, in het Adelphi Theatre in West End. The Bodyguard kreeg goede kritieken (vooral hoofdrolspeelster Heather Headley – Tony en Grammy Awards al op zak en aangemerkt als “beter dan het origineel”) en was vrij succesvol op West End, maar moest ruim een jaar geleden toch het veld ruimen, omdat het contract met Adelphi afliep en er geen ander theater beschikbaar was dat groot genoeg was om de productie rendabel te kunnen draaien. Met een nieuw decor en kleine aanpassingen in de show (o.a. het toegevoegde nummer “Million Dollar Bill”) ging The Bodyguard on tour in de UK. Een verkoop aan het buitenland kon niet uitblijven en eind vorig jaar werd bekend dat Joop van den Ende als eerste een niet-Engelse uitvoering van The Bodyguard in Nederland zal uitbrengen.

Die voorstelling is vandaag in première gegaan, als vaste productie in het Beatrixtheater, met hoofdrollen voor Mark van Eeuwen als bodyguard Frank Farmer -alternerend met Dave Mantel- en Romy Monteiro als Rachel Marron, met als alternate April Darby. Bijrollen zijn er voor Carolina Dijkhuizen (Nicki Marron – zus van Rachel), Patrick Martens (PR agent Sy Spector), Ruurt De Maesschalck (manager Bill Devaney), Zjon Smaal (bodyguard Tony), Bram Blankestijn (de stalker) en Robbert van den Bergh als Special Agent Ray Court.

Het verhaal van de film is grotendeels intact gebleven, al zijn er wat opvallende verschillen. Waar in de film Rachel bedreigd wordt door een stalker én een huurmoordenaar, is dat in de musical alleen de stalker, die wel wat geweldadiger blijkt te zijn. Daarnaast is de rol van zus Nicki uitgebreider, net als die van zoontje Fletcher. Het verhaal speelt niet begin jaren ’90, maar in de huidige tijd. Maar het belangrijkste verschil met de film is toch wel het betere gebruik van de succesnummers van Whitney Houston (niet alleen de tracks uit de film, maar ook andere hits van haar – allemaal in de originele Engelse taal) en de toevoeging van spectaculaire shownummers met eigentijdse choreografieën, uitgevoerd door een ijzersterk dansensemble.

Voor deze Nederlandse productie is een compleet nieuw decor ontworpen (door Carla Janssen Höfelt), alsook nieuwe kostuums, door Cocky van Huykelom. Het decor tilt het gebruik van metershoge LED-schermen naar een nieuw niveau; het laat razendsnelle scènewisselingen toe en geeft een vrijwel oneindige diepte aan het toneel. Gecombineerd met liften, lopende banden en een hypermoderne lichtinstallatie wordt hier alles uit de technische kast gehaald om totaaltheater anno 2015 te bieden. De kostuums van Cocky van Huykelom zouden in grote arena-shows van hedendaagse popsterren niet misstaan. Het live-orkest (helaas geen vanzelfsprekendheid meer in het hedendaagse muziektheater) is geplaatst in twee zuilen aan weerszijden van het toneel en versterkt daarmee het gevoel van een popconcert.

Carolina zingt met het solonummer “All at once’ een perfecte balans tussen zang en emotie; een schoolvoorbeeld van hoe je een verhaal met een lied vertelt.

De openingsscène introduceert Frank Farmer in zijn werk als bodyguard, direct gevolgd door het spectaculaire shownummer ‘Queen of the night’. Het zet meteen de toon voor de show, want het zijn de grote nummers, vrijwel uitsluitend wereldhits, die deze productie zo bijzonder maken. Het verhaal is niet meer dan een kapstok om deze nummers aan op te hangen, maar dat zie je vaak bij jukebox musicals. Wat dat betreft is het jammer dat er niet écht de Whitney Houston musical van gemaakt is, want het levensverhaal van Whitney behoeft niet eens gedramatiseerd te worden.  Romy maakt een verpletterende indruk met haar uitvoeringen van Whitney’s grootste hits, vooral als ze mag uithalen en elke noot raak zingt. Zeer indrukwekkend voor iemand van haar leeftijd (22) en ervaring – ze zingt pas enkele jaren. Daarnaast mag ze nu al een award krijgen voor de snelste haastverkleding, tijdens het apotheose-nummer ‘I will always love you’. Ze mist nog wat controle in de rustige, lager gezongen stukken en ook haar spel is nog niet sprankelend, maar in performance is het ‘Whitney meets Beyoncé’!

Mark van Eeuwen heeft de koele, zelfverzekerde uitstraling die bij een bodyguard past. Zoals het hoort kan hij niet dansen (al doet hij een komische poging Elvis te imiteren), noch zingen. Dat juist hij als eerste de wereldhit ‘I will always live you’ mag zingen is een goede vondst – het publiek weet dat de échte versie er toch nog wel komt. Zijn personage is wat minder prominent aanwezig dan in de film, waardoor ook zijn interne conflicten en demonen uit het verleden wat minder uit de verf komen. Carolina Dijkhuizen speelt de oudere zus Nicki, die ondanks haar talent toch altijd in de schaduw staat van superster Rachel. Volkomen onterecht, laat Carolina zien, want haar vertolking van Nicki is er een om in te lijsten. Als ze in de tweede akte het solonummer ‘All at once’ zingt, lijkt dat aan ieder individu in de zaal gericht te zijn. Een perfecte balans tussen zang en emotie; een schoolvoorbeeld van hoe je een verhaal met een lied vertelt.

Bram Blankenstijn speelt de stalker, een sinister en verwrongen personage. Zonder tekst weet hij de dreiging uit te stralen en zorgt voor een aantal suspense-momenten waarbij de koude rillingen van muur tot muur gaan. Patrick Martens geeft een nieuwe dimensie aan de PR-agent Sy Spector; in de film alleen een vervelend personage, in Patrick’s uitvoering komisch en pedant. Ruurt de Maesschalck en Zjon Smaal zijn uitstekend gecast als respectievelijk manager Bill en bodyguard Tony. Robbert van den Bergh maakt niet alleen met zijn hilarische pruik indruk; zonder te zingen (helaas) maar met uitstekend spel is hij de Special Agent, die Frank wil helpen, maar toch ook onder de indruk is van Rachel. Robbert is ook cover voor de rol van Frank, indien zowel Mark als Dave niet spelen. Met zijn theaterachtergrond moet hij als geen ander in staat zijn om die rol te ‘nailen’, iets waar een speciaal bezoek aan het Beatrixtheater voor ingepland kan worden. De Fletchers van dienst (vanwege speelrestricties in Nederland wordt die rol gedeeld door vijf jeugdige acteurs) zorgen voor een groot ‘aaah-gehalte’.

Het ensemble is zonder uitzondering ijzersterk; het puikje van de dansers in het Nederlandse muziektheater is hierin te vinden en dat is te zien in de grote shownummers. Het is een genot voor het oog om iemand als Alessandro Pierotti weer te zien dansen in het Nederlandse theater.

Met The Bodyguard staat er weer een spektakelstuk in het Beatrixtheater. Vergeet het verhaal, maar laat je onderdompelen in een allesomvattende theatershow, waarin Whitney’s tophits worden gebracht zoals ze dat zelf nooit heeft kunnen doen. Rising star Romy maakt hiermee een droomdebuut zoals je maar zelden ziet, maar de rest van de cast is zeker ook het aanzien (en horen) meer dan waard. The Bodyguard is totaaltheater anno 2015!

Frank

PS: de best bezochte film uit 1992? Disney’s Aladdin. Ook geen slechte musical…

The Bodyguard speelt alleen in het Beatrixtheater, als open-eind productie. Meer info en kaarten via de officiële site.

---