Na 8 liveshows heeft Nederland de nieuwe Zorro gekozen. Tommie Christiaan zal op de première op 17 april in DeLaMar de gemaskerde held spelen. Zijn tegenstanders gaven zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen.

Er heerste een bijzonder soort spanning bij het publiek. Al voor het betreden van studio was te merken dat dit geen gewone liveshow was. Het was ook al eerder druk dan normaal en voor de deuren naar de studio stonden iets na half 7 al drommen fans te wachten, terwijl die deuren pas om kwart voor 8 open gingen. Veel dezelfde gezichten, week in, week uit. Familie, vrienden, fans – en deze keer ook meer pers. De garderobe / wachtruimte was voor de gelegenheid versierd met ballonnen in de kleuren van de finalisten, terwijl de foyer boven in Zorro-kleuren zwart-geel-rood was gehuld. We gingen vroeg de studio in en hadden plaats op rij 1, daarmee een goed zicht hebbende op zowel de artiesten als het panel – de bank met (ex) Zorro’s recht tegenover ons. Als warming up nu niet dezelfde flauwe grappen als de 7 weken hiervoor, maar een instrumentaal trio dat ons met Latijnse klanken al in de Zorro-stemming bracht. Het ging beginnen! Geen sing-offs meer, geen reddende Willem. Nu kwam het er op aan om zoveel mogelijk stemmen te vergaren, met maar 1 winnaar: Zorro!

Met de opening kwam ook het eerste Zorro-nummer in deze reeks op de buis. Lone’s debuut als zigeunerin Inez was wat mij betreft zeer geslaagd, maar wellicht ben ik -met een zwak voor Lone- geen juiste graadmeter. Het Zorro-ensemble zag er goed uit, maar de ex-Zorro’s waren niet erg strak in de choreografie. Het was wel even wennen aan de Nederlandse uitvoering van Bamboleo, maar gaf toch een goede indruk van de sfeer van Zorro – De Musical. Toen verschenen De Drie Finalisten bovenaan de trap – en de studio ging uit haar dak. Hier stond De Zorro, hij moest alleen nog even afrekenen met zijn twee medestrijders. Ze waren duidelijk zenuwachtig, bij Tommie te merken aan zijn diepe ademhaling, Roman in zijn neutrale blik en Ruud met zijn verbeten trekken in zijn gezicht. Klaar voor de strijd. Ze hadden de rest van de opening om een beetje los te komen. Ruud was wat harkerig in zijn bewegingen, maar alle drie genoten ze enorm hiervan.

Na het vuur en de passie van het openingsnummer moesten de drie Zorro’s elk een Nederlandstalige pop-ballad zingen. Ruud beet het spits af met wederom een Marco Borsato-nummer. Het is geen gemakkelijk nummer, zeker niet het eerste deel, waarin heel klein gezongen moet worden. Daar zat Ruud ook niet helemaal lekker in. Dat kwam goed toen hij gas mocht geven, al blijft hij dan ook erg boos en verbeten kijken en verkrampt zijn houding. Het blijft echter een genot om naar te luisteren. De kritiek die hij van het panel kreeg was niet mals en opvallend; zo ver gevorderd in deze reeks zouden zaken als dictie niet meer aan de orde moeten zijn. Dát, samen met zijn sing-off van vorige week, was een sterke indicatie dat Ruud het moeilijk zou gaan krijgen om de tweede helft van de finale te halen.  Zéker toen Roman zijn solo erg sterk neerzette; het origineel van Gilbert O’Sullivan is een prachtig nummer, maar ik ben minder gecharmeerd van de Nederlandstalige Rene Froger-versie. De manier waarop Roman het bracht was echter héél gevoelig en warm en hij bracht het publiek in de studio in vervoering. Dit was een absolute top-prestatie en een waardig vervolg op de stijgende lijn die hij in de eerste 7 live shows had laten zien. Hij legde daarmee ook een enorme druk op de schouders van Tommie, die weliswaar favoriet in de polls was, maar zich geen misstap kon veroorloven. Geen redding mogelijk, alleen hij en het stemmende publiek. Hij had het voordeel dat het nummer vrij bekend was, zowel bij het musicalpubliek (in de uitvoeringen van Simone Kleinsma in haar theatershow als het duet tussen Tony Neef en Casey Francisco in Crazy Shopping) als het origineel van Bløf bij het algemene publiek. Hij maakte geen fout in de uitvoering, begon heel kwetsbaar en klein, liet het publiek naar zich komen, om ze vervolgens te omarmen met gevoel en passie. En het publiek omarmde Tommie.

In het groepsnummer met Pia maakte Tommie en Roman heel duidelijk dat zij wat geschikter zijn voor de shownummers dan Ruud, die zijn comfortzone toch meer in de popmuziek heeft. Ook qua beweging konden Roman en Tommie prima mee met Pia, die heel blij leek te zijn dat ze eindelijk samen met “haar jongens” mocht optreden. Aan de uitslag zal het echter niet veel meer hebben veranderd. Het uitvallen van Ruud was geen verrassing; hij had noch de constantheid en  veelzijdigheid van Tommie, noch de sterk stijgende lijn die Roman de laatste weken liet zien. Hij was zonder meer finale-waardig, maar de derde plaats was nu het hoogst haalbare. Hij leek er meer vrede mee te hebben dan met zijn sing-off van de week ervoor. Hij zong het allerlaatste afscheidslied (zonde dat de nummer 2 die eer niet gegund wordt) ontspannen, met een lach en toch met emotie. Zoveel mooier om naar te kijken en te luisteren dan met verkrampte boosheid.

Tommie en Roman mochten het nu samen gaan uitvechten. Het maakte ze niet minder nerveus. De allerlaatste strijd ging beginnen! Ze streden met gelijke wapens, samen in duet met tegenspeelster Michelle Splietelhof en allebei apart met de Nederlandse uitvoering van “Hoop”. Beiden hadden tot dusverre de Engelstalige uitvoering gezongen, dus ze moesten voor de tekst en interpretatie allebei opnieuw beginnen. Het duet werd door beide Zorro’s buitengewoon goed gezongen, met marginale verschillen onderling. Roman was wat meer ingetogen en koeler,  Tommie toonde wat meer passie naar zijn tegenspeelster. Maar dit nummer was daarmee niet bepalend voor de keuze van de stemmer. De solo-uitvoeringen van “Hoop” waren dat eigenlijk ook niet; ook dit werd zowel door Roman als Tommie prima gedaan. Uiteraard hadden ze allebei hun eigen stijl, net als bij het duet, maar deden hierin qua geloofwaardigheid als Zorro niet voor elkaar onder. Nee, het verschil voor de einduitslag werd niet gemaakt in deze finale. Roman en Tommie maakten geen fouten vandaag en dus werd de uitslag waarschijnlijk hoofdzakelijk bepaald door de weken ervoor. Tommie had de meeste variatie laten zien, de meest constante prestatie geleverd en daarmee zijn legioen van stemmers week na week vergroot. De voorsprong die hij had op Roman heeft hij geen moment uit handen hoeven geven en hij was daarmee de terechte winnaar van deze “Op Zoek Naar” reeks. Ja, hij had een stevige promotie-campagne, waarmee hij de aandacht op zich vestigde. Maar aandacht is nog geen stem; die haalde hij vakkundig binnen door de aandacht te verzilveren met goede optredens. Ja, hij  had nummers gekregen waarmee hij zijn kwaliteiten kon laten zien, maar datzelfde kon gezegd worden van bijvoorbeeld Ruud. Zijn focus op het resultaat was groot, in de finale bijna té groot, want hij stond tussen de optredens door te trillen op zijn benen. De ontlading toen zijn naam als winnaar werd genoemd was dan ook erg groot. Helaas mocht Roman niet echt afscheid nemen van zijn publiek, want dat verdiende hij  eigenlijk wel, zeker gezien de progressie die hij in deze 8 weken liet zien. Tommie kwam daarna op als een échte Zorro, al past het masker en de hoed nog niet helemaal lekker. Er is echter tot de eerste try-out op 2 april genoeg tijd om dat op te lossen.

Na afloop werd er nog een gezellig glas geheven met collega’s, vrienden en familie. Er was een mooie reeks neergezet, met helaas wat tegenvallende kijkcijfers en soms ook wat meer nadruk op het filmen van een televisieclip dan op het  vastleggen van een theaterregistratie. Ook werd er wat kwistig om gegaan met mash-ups. Het laat echter onverlet dat er niet alleen en perfecte Zorro als winnaar uit de strijd was gekomen, maar ook een potentiële understudy of alternate waar men zich niet voor hoeft te schamen. Daarnaast is het voor een tweetal amateurs / aankomende professionals een mogelijk keerpunt in hun carrière geworden. VIVA EL ZORRO!

Frank

Foto’s voor de live-show, tijdens de pauze en na afloop van de result show. Klik voor een vergroting.