West Side Story is terug. En hoe. De 2025-versie die nu door Nederland tourt, is allesbehalve een stoffige reproductie van het origineel. Deze productie kiest voor een directe, ongepolijste energie die je vanaf de eerste seconde meeneemt, en toont opnieuw waarom deze klassieker, ooit losjes geïnspireerd op Shakespeare’s Romeo and Juliet, nog altijd als een mokerslag binnenkomt. De wereld mag veranderd zijn, maar de structuren waarin jongeren vastlopen zijn dat helaas nauwelijks.
Vanaf het eerste moment is duidelijk dat hier geen glanzende nostalgie wordt opgediend. Het industriële decor torent als een vijandige skyline boven de cast uit: hoog, koud en compromisloos. Het voelt als een stad die jong geweld niet alleen toelaat, maar bijna aanwakkert — een omgeving die niemand opvangt en iedereen dwingt om harder te schreeuwen dan de ander. Het is de ideale voedingsbodem voor de strijd tussen de Jets, jongeren uit de witte arbeidersklasse die zich bedreigd voelen in hun eigen wijk, en de Sharks, een hechte groep Puerto Ricaanse immigranten die zich staande probeert te houden in een land dat hen nauwelijks wil ontvangen.
Het verhaal, hoe bekend ook, blijft nog steeds relevant. De Jets vrezen hun laatste restje bestaansrecht te verliezen; de Sharks vechten voor erkenning in een vijandige stad. Te midden van die spanning botsen Tony en Maria tegen elkaar aan, en de vonk slaat onmiddellijk over. Wat volgt is geen romantische droom, maar een liefde die ontstaat in een wereld die haar eigenlijk niet tolereert.
Thijs Snoek geeft Tony precies de juiste mengeling van zachtheid en zelfverzekerde overtuiging. Hij speelt hem als iemand die vooruit wil, maar nog altijd het gewicht van zijn verleden meedraagt. Zijn stem draagt de lyriek van Bernstein met gemak en geloofwaardigheid. Het open doekje na zijn vertolking van ‘Maria’ was absoluut verdiend. Silvana Rocha brengt een Maria die zowel licht als scherp gedefinieerd is; ze straalt, maar ziet meer dan haar omgeving zou wensen. Haar zang is glashelder en haar spel blijft dicht bij de waarheid van het personage. In haar slotscène weet ze het publiek tot tranen toe te roeren. Samen vormen ze een koppel met een sprankelende chemie.
Calvin Kromheer zet een trefzekere, impulsieve Riff neer, een jongen die zich harder voordoet dan hij is en precies weet hoe hij zijn groep bijeen moet houden. Joey Ferre heeft de juiste uitstraling voor Bernardo: trots, krachtig en overtuigend als natuurlijke leider van de Sharks en oudere broer van Maria, zonder dat het wordt aangezet of gechargeerd.
Esmee Dekker steelt als Anita de show. In de eerste akte is ze sprankelend en geestig, maar na de pauze slaat die energie om in een naar binnen gekeerde intensiteit die de zaal meesleurt. Haar “A Boy Like That” is een voltreffer. In het grote ensemble vallen vooral Terra Luna, Daan Stuer, Benthe Bokelman en Imahni Tsolakis op, door hun sterke mix van expressie/mimiek en danskwaliteiten. Voor musicalkenners is het bovendien een leuke voetnoot dat Raymond Kurvers, nu Inspecteur Shrank, eind jaren ’90 nog alternate Tony was.
Wat deze productie bijzonder overtuigend doet, is het thematische hart van West Side Story blootleggen zonder ergens uitleggerig te worden. Het verhaal gaat niet alleen over liefde, maar over jongeren die verdwalen in patronen die al generaties vóór hen bepaald zijn. Kansenongelijkheid is hier geen abstract woord, maar een constante druk: jongeren die onderaan een ladder beginnen die nooit voor hen bedoeld is, hoe hard ze ook klimmen. De ongelijke behandeling van Jets en Sharks is voortdurend zichtbaar, van politieoptreden tot onderlinge verhoudingen. Identiteit wordt een overlevingsmechanisme: wie nergens wordt gezien, klampt zich vast aan de groep die wél houvast biedt, zelfs als die groep geweld normaliseert. De destructieve vorm van mannelijk eergevoel loopt als een draad door beide bendes heen, een patroon dat zich van generatie op generatie voortplant alsof niemand ooit heeft durven ingrijpen. In dat alles wordt voelbaar waarom Tony en Maria’s liefde zowel een sprankje hoop als een tikkende tijdbom is.
Tegen deze onderstroom steken de satirische nummers extra scherp af. In “America” (met als achtergrond de kroon van het Vrijheidsbeeld) spat de humor van het toneel, maar binnen die vrolijkheid voel je de teleurstelling van een gemeenschap die continu moet balanceren tussen verwachting en realiteit. “Gee, Officer Krupke” wordt gespeeld met zo’n tempo en trefzekerheid dat de lach bijna wringt; de Jets zetten het falende systeem op briljante wijze te kijk, speels van vorm maar vernietigend in inhoud.
Niet alle keuzes van de regie landen even overtuigend. De hedendaagse kleding (met name de bende-outfits) voelt eerder als klein, los modern accent dan als een dramaturgisch gedragen keuze. Hetzelfde kan gezegd worden van het gebruik van handmicrofoons in ‘I Feel Pretty’. Het valt op, maar voegt weinig toe.
De muzikale ruggengraat van de avond is daarentegen een voltreffer. Het live orkest van twintig musici (inmiddels bijna een zeldzaamheid in het musicalland) geeft Bernstein’s score een kracht en diepte die je niet anders dan live kunt ervaren. De blazers klinken scherp, de strijkers warm, en Bernsteins kenmerkende spanningsakkoorden komen helder naar voren. Het orkest tilt werkelijk elke scène naar een hoger plan.
Het visuele hart wordt gevormd door het indrukwekkende, analoge decor: een staalconstructie die aanvoelt als een doolhof waarin je voortdurend op je hoede moet zijn. De choreografie is strak, energiek en effectief, hoewel de gevechtscènes soms chaotisch aandoen. Ze mist vanzelfsprekend de revolutionaire impact van Robbins’ originele werk, maar deze cast vult elk moment met urgentie en focus.
Deze West Side Story is gelaagd, muzikaal rijk, thematisch scherp en bij momenten verbluffend meeslepend. Niet elke moderniserende keuze werkt even goed, maar de essentie blijft indrukwekkend overeind: een liefde die probeert te overleven in een wereld die alles tegen heeft. Met een sterke cast en een luxe orkest dat werkelijk alles laat trillen, is dit een voorstelling die zowel binnenkomt als bijblijft.
Frank
West Side Story speelt tot en met 21 juni 2026 in Nederlandse theaters. Meer informatie: westsidestorydemusical.nl