Zondag 29 september ging een nieuwe Nederlandse bewerking van Saturday Night Fever in première. Na twee eerdere edities door Joop van den Ende, is nu De Graaf & Cornelissen Entertainment aan de slag gegaan met de musicalversie van de gelijknamige filmhit uit 1977. Hoewel de basis gelijk is gebleven, zijn er wel nuance verschillen met vorige versies. Deze pakken echter niet allemaal even goed uit.

‘Saturday Night Fever’ kent plussen en minnen

Saturday Night Fever is (en was nooit) een lichtvoetig verhaaltje op de disco-classics van The Bee Gees. Het verhaal is donker, somber en soms fatalistisch. Het nummer Stayin’ Alive is wat dat betreft typerend: het is overleven, in de jungle van Brooklyn in de jaren ’70 van de vorige eeuw. Criminaliteit, drugs, werkloosheid en armoede zijn troef en de vooruitzichten voor de jonge generatie zijn ronduit slecht. Enige lichtpuntje is het weekend, als op zaterdagavond de lichten aan gaan in de disco en ze de zorgen van zich af kunnen dansen.

Tony Manero (Buddy Vedder) werkt in een verfwinkel, maar zijn grote passie is dansen. Hij komt uit een disfunctioneel gezin ( alcoholistische vader werkloos, oudere broer net uit het priesterambt gestapt) en trekt veel op met drie vrienden (The Faces). Als de plaatselijke discotheek een danswedstrijd uitschrijft, waar een geldbedrag van $500 gewonnen kan worden, gaat hij vastbesloten voor de winst. Annette (Gina Bentvelsen) is verliefd op Tony en is zijn danspartner voor de wedstrijd. Tony ziet echter meer in Stephanie (Esmée Dekker), niet alleen als danspartner. Annette wordt aan de kant gezet en Tony gaat verder met Stephanie. Eén van de Faces, Bobby C (Michael Muyderman) heeft een meisje zwanger gemaakt. Ouders en kerk willen dat hij trouwt met haar, maar hij ziet een abortus als de oplossing. Vergeefs probeert hij raad te krijgen van zijn vrienden. Tony en Annette winnen de danswedstrijd, maar Tony vermoedt vals spel en geeft het geldbedrag aan het latina-koppel, dat tweede was geworden. Annette blijft in de buurt van de Faces vragen om aandacht. Tony kan ternauwernood voorkomen dat ze verkracht wordt door Joey (Marvin Sikkema). Bobby C wordt steeds wanhopiger en zijn schreeuw om erkenning mondt uit in het beklimmen van de Brooklyn Bridge.

Een verbindende verhaallijn is de rol van DJ Monty (Barry Beijer), die zowel DJ in de disco is, als plaatselijke drugsdealer. Als een duiveltje op de schouders van de jongelingen probeert hij ze te verleiden tot het duistere. Het blijft de vraag of hij nu verteller is, of geweten, of duivel? Misschien wel allemaal.

Ondanks het donkere verhaal blijft Saturday Night Fever vooral ook een dansvoorstelling. Met Buddy voorop voert het ensemble de mooie choreografieën (complimenten voor Chiara Re) zeer strak uit.  Je kunt zien dat er niet alleen gecast is op danstalent, maar dat hier ook vele trainingsuren in zijn gestoken. Dat zie je ook terug in bijvoorbeeld de uitstekende partnering tussen Buddy en Esmée. Vermeldenswaardig is ook de wedstrijd-dans van het latino-koppel Terra Luna Urbach en Stijn Holewijn; het is volstrekt duidelijk dat zij eigenlijk de danswedstrijd hadden moeten winnen. Daarnaast laat ook David van den Tempel (Tony’s oudere broer Frank Jr.) wederom horen over een uiterst prettige zangstem te beschikken, die hij met veel gevoel inzet. Hoogtepunt, zowel vocaal als qua spel is het indringende nummer ‘Reddeloos’ (“Tragedy”), dat door Michael Muyderman wordt gezongen. Hij krijgt er terecht een open doekje voor.

Duidelijk minder enthousiast zijn we over de scènes die zich in het ouderlijk huis van Tony afspelen. Vader Frank (Raymond Paardekooper) en moeder Flo (Mariska van Kolck) voeren de gesprekken met hun kroost niet aan een keukentafel, maar in een groot zwart vlak, elk in een eigen spotlight. De oorvegen die uitgedeeld worden, worden voorzien van een slapstick sound effect. Het maakt van het tragisch huiselijk geweld een  komische noot (althans, zo blijkt uit de reacties uit de zaal, zowel tijdens een try-out als bij de première), dat onmogelijk de bedoeling kan zijn. De intimiteit van deze scènes heeft er ook duidelijk onder te lijden, de uitstekende acteerprestaties van Raymond en Mariska ten spijt. Verder valt op dat de dialogen vrijwel zonder uitzondering geschreeuwd worden. In een scène in de disco is dat begrijpelijk, want je moet boven de muziek uitkomen om te converseren. Het opgefokte geschreeuw gaat echter ook daarbuiten verder en is vooral vermoeiend.

De verkrachtingsscène is ten opzichte van de vorige versie (gelukkig) wat afgezwakt – het is tragisch genoeg dat het tot een poging komt. De karakterontwikkeling van het personage Annette is mooi en geloofwaardig uitgebeeld door Gina Bentvelsen. De climax in het verhaal van Bobby C is van een ongeluk verworden tot een bewuste stap, hetgeen veel beter past bij de dramatische spiraal waar hij in terecht is gekomen. Het schokeffect dat het teweegbrengt bij Tony maakt de afloop geloofwaardiger.

De 2024-versie van Saturday Night Fever kent dus plussen en minnen. De muziek is ijzersterk, net als de choreografie en de uitvoering daarvan. Er zijn echter kansen gemist in het aanbrengen van intimiteit.

Frank