Als Jane Austen’s tweede roman ‘Pride & Prejudice’ met één woord omschreven moet worden dan zou het “karakterontwikkeling” kunnen zijn. De protagonist Elisabeth Bennet moet haar vooroordelen opzij zetten en tot dieper inzicht komen, dat ze – haar intelligentie ten spijt – iemand niet op de eerste indruk moet veroordelen. Datzelfde geldt voor de antagonist van het verhaal, Mr. Fitzwilliam Darcy; hij zit aanvankelijk zo vastgeroest in zijn sociale klasse, dan hij de liefde van zijn leven voorbij laat lopen, omdat ze van lagere komaf is.

Dat de nieuwe, gelijknamige Nederlandse musical vervolgens de vijfkoppige (all female) cast niet alleen de vijf Bennet zussen en de mannelijke rollen voor hun rekening laat nemen, maar ook de vijf veronderstelde personalities van Elisabeth Bennet, dan geeft dat een uitgelezen kans om haar karakterontwikkeling letterlijk van binnenuit te kunnen observeren. Helaas komt dit in het geheel niet uit de verf; waar de rolwisselingen naar de andere personages al snel duidelijk worden door een andere jas en bijpassend accent, is het veel onduidelijker wanneer een van de zussen aan het woord is, of een stemmetje in Elisabeth’s hoofd. De innerlijke conflicten van Elisabeth worden ook niet scherp gezet door haar interne stemmen; veelal lijkt het meer op een kirrende pyjama party.

Door nadrukkelijk het vrouwelijke standpunt te kiezen in het vertellen van het ruim tweehonderd jaar oude verhaal, wordt onderbelicht dat de Engelse maatschappij in de pre-Victoriaanse tijd ook in een sociaal dwangbuis gevangen is. De combinatie van de ondergeschikte positie van de vrouw en sociale “apartheid” in de overgangsperiode tussen de standenmaatschappij en de klassenmaatschappij zorgen ervoor dat de zussen Bennet wel op zoek moeten naar een gefortuneerde echtgenoot. Het landgoed van hun vader vervalt aan de eerste mannelijke erfgenaam en dat blijkt neef Collins te zijn. De vrouw-man tegenstelling is wel van alle tijden, maar is op zichzelf niet wat Pride and Prejudice interessant maakt. Als de mannen dan ook nog erg karikaturaal worden neergezet, loop je al snel het risico naar een bouquetreeks-niveau af te zakken.

De zang (op prettig klinkende muziek van Fons Merkies) is prima in orde, al laat de verstaanbaarheid regelmatig te wensen over. De cast (Anouk Maas, Tessa Sunniva van Tol, Anouk Snel, Kemy Hooimeijer en Iris Verhaak) is dermate getalenteerd dat het publiek toch wel een vermakelijke avond heeft. Over het geheel genomen worden er echter teveel kansen gemist om deze voorstelling echt interessant te maken.

Frank

Pride and Prejudice speelt tot 10 maart in de Nederlandse theaters. Meer info en kaarten: prideprejudice.nl