Vier jaar na het overlijden van haar man, Guus Verstraete, brengt Simone Kleinsma de voorstelling Verder naar het theater. Deze voorstelling, waarin het rouwproces centraal staat, ging maandagavond 11 oktober 2021 in première in het DeLaMar Theater. In deze zeer persoonlijke voorstelling excelleerde Kleinsma wederom als de grande dame van het Nederlandse theater.

Gekleed in het zwart met een kleurige touch in de sjaal, beweegt Kleinsma zich op stoere sneakers over het toneel. Hierbij is zij omringd door diverse muziekinstrumenten en vergezeld door slechts twee (zeer getalenteerde) muzikanten, Maria Martinez Payà en Menno Theunissen. De setting op het toneel doet daardoor denken aan een intiem concert.

Kleinsma bezingt onder meer het gemis van haar man, de gesprekken met hem, de vraag of er plaats is voor een nieuwe liefde en de conclusie dat ze geen enkele man hetzelfde zal kunnen geven als haar Guus. Hierbij is gekozen voor een mooie mix van rustige en up-tempo nummers die zich in hoog tempo afwisselen. Kleinsma toont hierin een krachtige vrouw vol levenslust, ook al is ze naar eigen zeggen in de herfst van haar leven beland.

Maar naast de vele liederen die Kleinsma uitmuntend ten gehore brengt, vertelt zij ook verhalen. Verhalen over de eerste jaren na het overlijden van je grote liefde: de shock, het bezoeken van zijn graf, herinneringen koesteren en merken dat herinneringen vervagen. Hierbij vormt het opruimen van spullen op de Marie Kondo-manier de rode draad door de voorstelling. Welke spullen moet je houden of wegdoen? En over welke spullen twijfel je?

Alhoewel de naam van Guus Verstraete tijdens de gehele voorstelling niet genoemd wordt, is hij wel in alles aanwezig. Kleinsma brengt hem tot leven door middel van verhalen en gesprekken over en met hem. Als toeschouwer zie je letterlijk voor je hoe hij op zijn blote voeten op een afgesleten oud badmatje heeft gestaan en begrijp je dan ook maar al te goed dat Kleinsma juist dat matje niet weg kan doen.

Daarnaast weet Kleinsma met de grootste professionaliteit een zeer persoonlijke en kwetsbare kant van zichzelf te laten zien. Hierin geeft zij de toeschouwer een kijkje in haar leven, in haar gevoelens en met name in haar bijzondere relatie met haar overleden man. Door middel van humor blijft de voorstelling luchtig en dankzij de perfecte timing van Kleinsma zit de lach er regelmatig goed in.

Bij deze voorstelling kan echter niet gesproken worden van een voorstelling met een lach en een traan wat eventueel wel verwacht kan worden bij een zwaar onderwerp als het rouwproces. Alhoewel je als toeschouwer meekijkt en meeleeft met de herinneringen van Kleinsma, word je niet per se ontroerd. Daarvoor blijven de verhalen te veel op de oppervlakte en mist de voorstelling eventueel wat diepgang. Maar dat neemt niet weg dat deze voorstelling zeer herkenbaar zal zijn voor iedereen die ooit een grote liefde heeft verloren en troost zal bieden aan hen die hetzelfde proces als Kleinsma hebben doorgemaakt.

Tekst en foto’s: Erica van der Valk