In de zevende en voorlaatste liveshow van “Op Zoek Naar Zorro” kruisten de laatste 4 Zorro’s (letterlijk) de degens, in hun gevecht om de Don Diego van de Lage Landen te worden. Vier jonge Zorro’s, waarvan de oudste (Dennis – 27) de minste musicalervaring heeft en waarvan alleen Roman 1x in de singoff had gestaan, in de liveshow hiervoor. Met 2 groepsnummers, elk een solo én een duet met een bekende musical-actrice mochten ze de kijkers overtuigen dat ze een sms- of belstem waard waren. In deze zevende liveshow was het ook de laatste keer dat er een singoff zou plaatsvinden en dus ook de laatste keer dat Willem Nijholt een Zorro mocht redden.

De opening was spetterend. Berget Lewis maakte veruit de beste indruk als gastpanellid in haar openingsnummer. Zeker vocaal, want visueel waren we wat beperkt; door de zoekspot voor de tribune tegenover ons zagen we tijdens het openingsnummer alleen een groot fel licht – en de 15 minuten daarna alleen zwarten vlekken. Het geluid was echter perfect en menig toeschouwer zat met kippenvel op de tribune, ondanks de hete lampen boven ons. Helaas bleek achteraf dat het tv-kijkend publiek er niet beter vanaf was gekomen; niet alleen was het geluid ontzettend schel, maar ook het regie- en camerawerk was bedroevend slecht, met veel gefilmde achterhoofden (zowel van publiek als van artiesten) en af en toe zelfs (onbedoeld?) onscherp beeld. En helaas had wederom de mash-up ziekte toegeslagen. Leuk als afwisseling, maar het lijkt een doel op zich te zijn geworden.

Roman bracht de rust wat terug met zijn mooie uitvoering van Sondheim’s “Dat ik besta”. Hij moest het wel wat snel opbouwen, doordat het was ingekort. Voor de mensen die er niet van houden was dat fijn, want dan was het lekker snel afgelopen, maar juist de mensen die er van houden kwamen nu niet echt aan hun trekken. Tommie bracht zijn (vele) fans in vervoering met een opzwepende uitvoering van “Night Fever” en gaf daarmee de Stage Entertainment productie “Saturday Night Fever” voor 2011/2012 weer de nodige aandacht. Hij liet zien dat hij veruit de beste danser in het gezelschap is – en dan reken ik niet alleen de Zorro’s mee. Vocaal hoefde hij voor dit nummer niet diep te gaan, maar dat zou hij later goedmaken in zijn duet. Als totaalplaatje was dit echter perfect. Dat niveau haalde Dennis niet, maar hij had met “Melodieën van de nacht” uit “Phantom of the Opera” ook een onmogelijke opgave gekregen. De overgrote meerderheid van de mensen die dit nummer kennen associëren dit met de Henk Poort-uitvoering en dat is qua stijl en aanleg zo ver van hem af dat hij in veler ogen faalde in zijn opdracht. Dan mocht Erwin van Lambaart wel achteraf zeggen dat hij afgemeten werd aan de veel lager gekwalificeerde oorspronkelijke zanger van dit nummer, maar dat zal Dennis toch niet veel extra stemmen van het publiek opgeleverd hebben. Dit leek zijn laatste examen te zijn, maar meer dan een herexamen (lees: singoff) was er niet mee te behalen. Ruud kreeg een nummer dat prima bij zijn stem past, maar waar hij in uitgedaagd werd om ook zijn danskunsten te vertonen. Hij zong het vooral hard en met te weinig soul. Ik heb het een 69-jarige Tina Turner live in het Gelredome zien en vooral horen uitvoeren en daar staat Ruud wel meer dan alleen de 46 jaar leeftijdsverschil vanaf. Het danswerk bestond hoofdzakelijk uit het meelopen met de danseressen en ik heb weinig echte danspassen gezien. Nee, dit was niet het niveau dat van Ruud verwacht mocht worden.

De reeks duetten begon met een vermakelijke scene tussen (de eindelijk met een hoofdrol beloonde) Rosalie de Jong en Roman. Er was een verrassende interpretatie aan gegeven door de man- en vrouwpartij om te draaien en het acteren van beiden was bijzonder sterk, lekker over-the-top en komisch. Dat de zang niet werelds was viel niet eens op; dat was trouwens ook niet het sterkst aan het origineel. Tommie bewees met zijn duet met Nurlaila dat hij ook in samenspel met één van Nederlands beste zangeressen overeind kan blijven zonder dat hij dat hoeft te compenseren met dans. Samen brachten ze veel mensen tot ontroering, zoals ook Marco Borsato en Trijntje Oosterhuis dat eerder deden met “Wereld zonder jou”. Dennis en Bettina Holwerda werden veroordeeld tot een Glee-mash-up (nee, echt, een Glee mash-up? hoe verrassend) van twee Madonna nummers. Hoe sympathiek beiden ook overkomen, erg sterk was het niet. Veel herhaling van zinnen – op dezelfde toonhoogte, waardoor het niet echt spannend was. Die spanning was er wel in het laatste duet, maar Ruud had dan ook het geluk dat hij was gekoppeld aan de nummer 2 van het kijkcijferkanon The Voice of Holland, Pearl Jozefzoon. Samen zongen ze met “Ergens in de sterren” uit Aïda de sterren van de hemel. Een prachtig duet. Pearl kon het niveau van de oorspronkelijke Chaira Borderslee aan en Ruud klonk zeker niet slechter dan Bastiaan Ragas, maar deed me Rene van Kooten (die later de rol van Bastiaan had overgenomen) toch niet vergeten. Toch was dit één van Ruud’s beste optredens in de zeven liveshows.

De resultshow werd geopend met een mooi schermend dubbel-duel op het prachtige Hans Zimmer stuk “He’s a Pirate”, helaas ook weer mashed-up (of moet ik “messed-up” zeggen?) met The Final Countdown (lijkt me meer iets voor volgende week) en “Another one bites the dust”. Omdat de heren in de groepsnummers toch niet meer beoordeeld worden was het wel zo verrassend geweest als ze deze keer niets hadden hoeven zingen en alleen maar laten zien dat ze kunnen dansen en schermen op het titelnummer uit “Pirates of the Caribbean”.

Het was voor mij geen verrassing dat Roman als eerste rechstreeks door was naar de finale. Zijn onverwachte singoff vorige week mobiliseert toch weer een deel van zijn achterban om extra te stemmen. Deze week was het overigens ook niet meer dan terecht. Aangezien Tommie niet alleen week na week ijzersterke optredens laat zien, maar ook beschikt over een trouwe achterban, was ook zijn finaleplaats geen verrassing. Ruud leek echter nogal geschokt te zijn, zoals hij ook wat verbeten keek toen hij geconfronteerd werd met kritiek vanuit het panel. Beiden omstandigheden hadden tot gevolg dat hij de singoff erg agressief zong en zich er bijna aan vergaloppeerde. Willem liet echter de enige en laatste kans om Dennis uit de finale te houden niet onbenut, zodat we volgende week een finale gaan krijgen met twee Zorro’s die al in een singoff hebben gestaan en 1 die nog iedere keer direct doorging naar de volgende ronde. Daarmee hebben we een herhaling van Op Zoek Naar Joseph. Of dat ook voor de uitslag geldt, zullen we volgende week zien.

Frank

Foto’s tijdens de repetities en voorafgaand aan de liveshow – klik voor een vergroting

Extra, beelden van de repetities: