Op de laatste zaterdag in januari stond alweer de vijfde liveshow van Op Zoek Naar Zorro op het programma. Het aantal kandidaten was al uitgedund tot 6 en wederom moest een Zorro het veld ruimen. Vorige week had ik al voorspeld dat Mischa en Marijn het achterhoedegevecht zouden moeten voeren en dat bleek ook zo te zijn. Daarnaast werd de finale-kandidatuur van Tommie, Roman en Ruud wederom door het panel bevestigd en moest Dennis weer de nodige kritiek ondergaan.
De opening van de show was overigens sterk, met voor het eerst een gastpanellid die in het openingsnummer niet teleurstelde. Het zou achteraf overigens het sterkste moment van Ellen ten Damme blijken te zijn, want hoewel ze een multi-talent is, (kritisch) jureren is aan haar niet besteed. Er was zowel live als online ook weinig waardering voor te vinden.  Die waardering was er wél voor de eerste solo, waarin Roman zijn eigen interpretatie van Michael Bublé’s Feelin’ Good mocht laten zien en vooral horen. Hij maakte héél duidelijk waarom hij zich goed voelde, maar ook het publiek mocht niet klagen; met zijn prettige warme stem en sympathieke uitstraling bezorgde Roman menigeen een goed gevoel. Mischa had een veel moeilijker opdracht meegekregen, met een relatief onbekend nummer van Paul de Leeuw, ’t Is of de wereld vergaat. Met alleen  een tafel, stoel en koffiemok voor zich (en een korte hallucinatie van een verloren liefde) moest hij het nummer alleen dragen. Hij slaagde er niet volledig in om dit indringend en geloofwaardig te maken, al was het zeker niet het slechtste optreden van Mischa, noch van deze avond. Dennis mocht vervolgens met “One Night Only” nogmaals bewijzen dat hij in staat is om zijn zang op peil te houden tijdens een act met veel dans en beweging. Zijn zang bleef redelijk, maar het dansen had er onder te lijden (hij leunde vooral veel achterover in een verkrampte pose) en ook zijn mimiek gaf weer aanleiding voor de al eerder gehoorde kritiek dat hij het allemaal wat losser moet laten. Tommie kreeg nóg minder entourage dan Mischa eerder op de avond. Hij mocht slechts zitten op een stoel, die geplaatst was op een draaiplateau. Hij kon zich daardoor helemaal nergens op richten en was helemaal alleen met zijn nummer en zijn stem. Het zorgde er wel voor dat de interpretatie volledig uit zijn hart kwam en maakte daarmee veel indruk. Het toonde aan dat hij niet mede afhankelijk is van zijn dans of komische timing, maar ik zie hem toch liever in een wat meer opzwepend nummer met veel beweging, waarin hij al zijn talenten kan tonen. Ruud had (eindelijk?) een nummer gekregen waarin hij zich vocaal volledig kon uitleven, n.l. Wat is haar Mysterie uit The Wild Party. Het klonk fantastisch, maar in de studio had ik erg veel moeite om hem te verstaan. Toen ik het later in de televisie-opname terug zag, bleek die verstaanbaarheid niets te wensen over te laten. Dit was buiten de kijf de beste performance die Ruud in deze reeks had laten horen. Eindelijk toonde hij aan dat hij niet voor niets werd geroemd om zijn vocale kwaliteiten. Hij voegde zich daarmee definitief bij de finalekandidaten Roman en Tommie. Marijn was als laatste aan de beurt, met zijn solo van “Don’t Stop Me Now”. Vocaal klonk het regelmatig niet lekker en ook zijn choreografie en uitvoering daarvan waren niet best. Zijn flik-flak werd overigens in de studio wel gewaardeerd, maar overall was de mening dat dit zeker niet Marijn’s beste optreden was. Tijd voor de trio’s. Het eerste nummer was erg indrukwekkend en met een hoog Zorro-gehalte. Hoewel Ricky Martin’s Maria oorspronkelijk niet voor een trio bedoeld is, maakten Roman, Tommie en Mischa er een fantastische show van, zowel in vocaal opzicht als qua dans en staging. Mischa mist wellicht nog de soepelheid in de heupen om dit volledig gelijkwaardig aan zijn collega’s te kunnen doen, maar hij trok zich op bewonderenswaardige manier op aan de meer ervaren Tommie en Roman. Het tweede trio-nummer pakte veel minder. Ook dit nummer (Total Eclipse of the Heart) is niet echt voor een trio geschreven, maar de bewerking hiervan voor de stemmen van Ruud, Marijn en Dennis was op zijn minst merkwaardig. Regelmatig pakte de stemmen niet goed samen, maar in de solostukken zat het wel goed. Dennis kon de vocale krachtpatsers Ruud en Marijn echter (te?) gemakkelijk bijbenen. Hier hebben de heren een kans laten liggen om de verschillen wat duidelijker te accentueren. Het openingsnummer van de result-show (alwéér een mash-up, nu van Dancing in the Street, You Should be Dancing en Dancing on the Ceiling) liet voor het eerst zien dat een gefilmde rondgang door de studio kan passen bij het nummer, al bezorgde het menig toeschouwer nekproblemen om het allemaal te kunnen zien. Deze openingsnummers zijn echter meer bedoeld als toegift aan het publiek, dan dat er daadwerkelijk op beoordeeld kan worden.

Het was al verwacht en voorspeld dat Mischa en Marijn in de sing-off zouden zitten. Persoonlijk vond ik de beleving van Marijn in dat nummer een stuk sterker, al maakte hij wel een timing fout, die hij vakkundig herstelde. Dat Willem hem niet voor de derde maal redde was echter ook te verwachten. Blijkbaar heeft hij toch instructie gekregen om meer naar de wens van het publiek te luisteren. Hij deed dat ook, maar kon het niet laten om wederom een narrige sneer te geven naar het stemmende publiek en de juistheid van die uitslag te betwisten. Ik vraag me af of hij iets bereikt met dat soort uitspraken, anders dan het vergroten van de weerstand die er tegen zijn optreden is. Uiteindelijk nam Marijn afscheid als een vakman met een mooi gezongen eindlied.

Volgende week wordt een zeer interessante liveshow; van de 5 overgebleven Zorro’s zijn er 4 die nog niet eenmaal in een sing-off hebben gezeten. Dat Mischa wederom daartoe veroordeeld gaat worden staat vrijwel vast. Echter, van het viertal Tommie, Roman, Ruud en Dennis zal er nog 1 naar die sing-off moeten, en daarmee (statistisch) zijn kansen op een eindoverwinning zien verdampen. Het is te gemakkelijk te  veronderstellen dat de semi-amateur Dennis dat zal zijn. Zoals al eerder gemeld, kan hij heel wel de “dark horse” in deze wedstrijd zijn die tot het einde toe blijft verrassen. Voor de aanhang van Roman, Tommie en Ruud in ieder geval de opdracht om hun favoriet te blijven steunen, want de weg naar de finale ligt weliswaar open, maar 1 of 2 valkuilen moeten nog omzeild worden. Voordeel is dat volgende week 2 solonummer per Zorro worden gezongen, dus een extra kans om twijfelende stemmers over de streep te trekken.

Frank

Foto’s voor en na de liveshow – klik voor vergroting