Petticoat, 6 april 2011, Chassé Theater Breda

Zo ga je ruim 5 weken niet naar Petticoat en zo na 3 dagen wéér. De reden van dit bezoek was duidelijk, speciaal voor Kelvin Wormgoor die opging als Rogier van Rooden. Eigenlijk een lastige opdracht, omdat ik een erg grote bewonderaar van Freek Bartels ben en juist probeer te voorkomen een understudy te treffen. Echter door het hele “Op zoek naar… Zorro” gebeuren, Kelvin een beetje leren kennen, maar vooral ook zijn talent leren kennen. Die kennis maakte toch nieuwsgierig naar hoe hij deze rol zou neerzetten.

Bij de opkomst van Rogier, is het wel even wennen, dat het Freek niet is, maar dat is vlug weg. Het is natuurlijk niet te doen, vergelijken, als iemand voor de vierde keer opgaat en dat doe ik dan ook niet. Mij bekruipt toch wel het gevoel, dat er sprake is van zenuwen, er worden ook een paar tekstfoutjes gemaakt en Kelvin lijkt Rogier te acteren, meer dan Rogier echt te zijn. Het nummer “Grote mannen, Grote namen” zingt hij prachtig en langzaam groeit hij in zijn personage, hij wordt Rogier. Waar Kelvin natuurlijk in uitblinkt is het gebruiken van  zijn “million dollar smile”, wát een sympathie weet hij daar mee te winnen en daarmee dus ook begrip voor het personage Rogier en de problemen waar hij mee worstelt. Je gaat vanzelf van hem houden en het breekpunt van de avond zit hem dan ook in het stuk “In Zuidlaren zijn de scharen altijd goed”. Er is een technisch probleem met de deur als Rogier het logopedie boek gaat halen en hij krijgt hem echt niet open. Broer Willem (Mike Weerts) steekt daar enorm de draak mee, als Willem, maar ook als collega. Als het probleem is opgelost en Rogier wil beginnen met de scène, gaat Willem nog een keer terug naar de deur en improviseert er op los. Voor de mensen in de zaal héél grappig, voor degenen die vaak gaan hilarisch. Het lijkt een soort breekpunt te zijn in de voorstelling, want vanaf dat moment, is Kelvin “los” en gaat hij elke seconde meer overtuigen. Hij ìs Rogier en weet me zelfs diep te ontroeren in de scène vóór het “Vergeet Paleis”. Met een enorme boosheid loopt hij op Pattie af en vertelt hoe zwaar het leven voor hem en zijn vrienden is en het kost me dit keer moeite om over te schakelen naar de vrolijkheid van de dans van de Hollywood scène. Uiteraard is deze scène ook een hoogtepunt, wat een uitstraling heeft hij hier, maar dat was me al opgevallen alle keren, dat hij stond te stralen naast Freek. Ook de rest van de voorstelling blijft Kelvin sterk en overtuigen, zeker ook in de reprise “Blablabla”, waar hij zijn vriendin Pattie natuurlijk genadeloos laat vallen. Hier blijkt dat Kelvin ook alleen met een simpel gebaar en blik, het verhaal uitstekend kan vertellen.

Kortom, Kelvin is niet voor niets de understudy van Freek, hij is boeiend, anders en heeft vooral een fantastische uitstraling op het toneel, waar je als toeschouwer alleen maar van kan genieten.

Evelyn