Wat neem je mee van een musical die over liefde verhaalt? Dat het romantisch is? Dat de karakters je aanspreken? Dat je je kunt invoelen in hun belevingswereld? De Nederlandse uitvoering van Love Story – de Musical is gebaseerd op de film uit 1970, met script van Erich Segal. Toch wordt in interviews gezegd dat men het vooral niet met de film moet vergelijken, want die is gedateerd, traag en een tearjerker. Dat mag zo zijn (al kunnen daar de meningen over verschillen), maar die film staat nog steeds op plaats negen in de lijst van meest romantische films, samengesteld door het American Film Institute. Een quote uit de film (“Love means never having to say you’re sorry”) staat op plaats dertien in de lijst van honderd meest beroemde filmquotes. Het themanummer, ‘Where Do I Begin’, is vooral in de uitvoering van Andy Williams een grote hit geweest. Het heeft de carrières van Ryan O’Neal en Ali MacGraw gelanceerd en als film zowel de cult-status bereikt als de basis gelegd voor latere “chick flicks”. De film kreeg zeven Oscar nominaties (won er één, voor beste muziek) en zeven Golden Globe nominaties, waarvan er vijf werden gewonnen. Geen verkeerde basis voor een musical.

In de oorspronkelijke Engelstalige uitvoering heeft deze musical gespeeld in Engeland (in 2010 eerst vier weken in een klein theater en vervolgens tien weken op West End) en in 2012 twee maanden in het Amerikaanse Philadelphia. De productie van Joop van den Ende Theaterproducties is de eerste niet-Engelse uitvoering, vertaald door Jan Rot en met regie van Paul Eenens. Met hoofdrollen voor Freek Bartels en Celinde Schoenmaker, zou de Nederlandse Love Story op 4 november plaatsvinden. Echter, vanwege een ernstige rugblessure van Freek, moest de laatste try-out én de première uitgesteld worden. In recordtijd werd understudy Jonathan Demoor klaargestoomd om de rol tijdelijk over te nemen. Iets wat hij overigens op meer dan bewonderenswaardige manier heeft gedaan. In drie weken tijd bleek Freek voldoende hersteld om het stokje weer over te nemen en gisteren, vrijdag 29 november, werd alsnog de première gespeeld, in Schouwburg Het Park in Hoorn.

Love Story gaat over twee studenten, Harvard rechtenstudent Oliver Barrett IV (Freek), van rijke, protestante afkomst en Radcliffe muziekstudente Jenny Cavilleri (Celinde), van Italiaanse, katholieke afkomst en opgevoed door haar vader, Phil (Dick Cohen). Haar moeder (Marleen van der Loo) is op jonge leeftijd overleden, maar is als toeschouwer in haar leven nog aanwezig. Oliver IV heeft een fiks generatieconflict met zijn vader, Oliver Barrett III (Ad Knippels) en als Oliver en Jenny verliefd worden, escaleert dat conflict en verbreekt Oliver IV alle contacten met zijn ouders. Omwille van hun liefde geeft Jenny haar droom om in Parijs piano te studeren op, ze neemt een baantje als kinderjuf om Oliver in staat te stellen zijn rechtenstudie af te maken. Het paar trouwt en wil graag kinderen. Als dat niet lukt gaan ze naar de dokter, waar geconstateerd wordt dat Jenny ernstig ziek is en niet lang meer te leven heeft.

Met Love Story presenteert producent Joop van den Ende een nieuwe ster aan het musical-firmament, Celinde Schoenmaker. Naast Freek Bartels mag zij schitteren en ze benut die kans volledig.

Dat Jenny uiteindelijk overlijdt is niet echt een spoiler. De afloop van het verhaal wordt al in de eerste scène duidelijk gemaakt en net zoals bijvoorbeeld bij Titanic, waar iedereen weet dat die boot toch gaat zinken, gaat het hier niet om de afloop, maar om de reis er naartoe. En die reis bestaat voor een groot deel uit het liefdesverhaal tussen Jenny en Oliver; pas in de laatste acht minuten slaat het drama toe. Ondanks hun tegenstellingen worden ze verliefd, een liefde die vurig en passioneel is. In deze voorstelling mondt dat echter veelal uit in elkaar prikkelen, schelden en vloeken. Als je even niet oplet, mis je het moment waarop ze verliefd worden en zie je alleen een cynisch vittend stelletje. Als er op enig moment een fikse ruzie tussen Jenny en Oliver ontstaat, roept de laatste uit dat ze maar uit zijn leven moet oprotten en loopt weg. In de film volgt daarop een lange scène, waarin Oliver zich realiseert dat hij Jenny zou kunnen verliezen en in al zijn wanhoop gaat hij naar haar op zoek. In de musical is dat vervangen door de titelsong “Love Story”. Vervolgens lijkt alles weer koek en ei en gaan ze uit eten. Een nogal abrupte overgang, die verwarrend kan overkomen. Een vergelijkbare overgang zit in de scène waarin Oliver kennismaakt met Jenny’s vader Phil en ze gaan vertellen dat Jenny niet in Parijs gaat studeren, maar gaat werken om in hun levensonderhoud te gaan voorzien. Phil is geschokt dat ze haar droom zomaar laat varen, maar accepteert dat vervolgens wel heel gemakkelijk (dankzij de uitstekend door Freek gespeelde argumentatie van advocaat-in-spé Oliver) om vrolijk uit te roepen dat het tijd is om te gaan eten. Al in de voorbereiding en try-out periode bleek dat de creatives ook worstelen met de spanningsboog. Oorspronkelijk een eenakter, koos Paul Eenens ervoor om scènes toe te voegen en er een tweeakter van te maken. Na enkele try-outs werden de twee aktes echter in één ruk, zonder onderbreking, doorgespeeld. De aandacht van het publiek wordt dan inderdaad beter vastgehouden, maar ruim honderd minuten is wel erg lang, voor sommige toeschouwers wellicht té lang.

Met Love Story presenteert producent Joop van den Ende een nieuwe ster aan het musical-firmament, Celinde Schoenmaker. Naast Freek Bartels mag zij schitteren en ze benut die kans volledig. Natuurlijk is ze een prachtige verschijning (al blijft het vreemd om een blond, blauwogig meisje te zien als Italiaanse), maar daarnaast beschikt ze over een fantastische, flexibele stem, die moeiteloos de hoogte ingaat. Haar spel is naturel en ze blijkt ook nog eens ontzettend grappig te kunnen zijn. Van Freek weten we dat hij één van de beste zangers van Nederland is en dat laat hij ook nu horen. In hun samenzang zijn Freek en Celinde van wereldklasse. In het “Pasta-lied” wordt op prachtige wijze getoond hoe hun leven als getrouwd stel er uitziet, waarbij er ook binnen het ensemble ondersteunende verhalen worden uitgebeeld. Voor haar solo “Nocturnes” krijgt Celinde geheel terecht een open doekje. Een extra compliment moet nog gemaakt worden voor Marleen van der Loo. Haar rol als moeder van Jenny komt niet in het boek of de film voor, maar geeft een mooie verdieping aan het verhaal. Ze zingt met een hemelse, heldere stem en acteert met aandacht voor detail, onder ander prachtig te zien als ze tijdens de trouwscène trots en verliefd achter haar echtgenoot staat.

Het niet gebruiken van een beroemd citaat is gewaagd. Een Oscar-winnend herkenbaar muziekthema niet uitnutten ook. Maar in het vertalen van Love Story naar nu, zijn er misschien iets teveel vonken in de liefde gekomen. Gelukkig is er een fantastische cast, die zoveel kwaliteiten laat zien, dat vrijwel iedereen een mooie, emotionele avond zal hebben.

Love Story draait tot half april in theaters in Nederland. Meer info, speellijst en tickets: www.musicals.nl

Frank

Foto: Roy Beusker