Het roemruchte televisieprogramma Koefnoen heeft een wederopstanding beleefd. Het programma ontstond in 2004 uit de as van het cabaretprogramma Kopspijkers en nam zestien seizoenen lang de actualiteit op de hak met sketches en filmpjes, waarin een aantal typetjes figureerden. De vast kern bestond uit Paul Groot, Owen Schumacher en Jeremy Baker, aangevuld door cabaret-grootheden als Erik van Muiswinkel, Plien van Bennekom, Bianca Krijgsman, Sanne Wallis de Vries, Martine Sandifort en anderen. In oktober 2016 viel het doek voor Koefnoen, maar typetjes als de kort-pittige single Ipie, de kakkineuze Guurtje, ANWB-stelletje Okko & Eus of de Zeeuwse dames Roelfje en Wimpje bleven in ons collectieve geheugen.

Ruim vijf jaar na dato keren ze echter terug, niet op televisie, maar in het theater. Koefnoen Live, mét Paul Groot, Owen Schumacher en Jeremy Baker, speelde de première op 24 maart in DeLaMar in Amsterdam. De vaste kern is nu aangevuld met Kiki van Deursen (o.a. All Stars de Musical) en Sanne Franssen (o.a. BOY7 Live on Stage, A Little Night Music). In tegenstelling tot het televisieprogramma, waar ook veelal bestaande personages gepersifleerd werden, brengt Koefnoen Live de eigen typetjes op het toneel. Zonder pauze wordt er in anderhalf uur twintig scènes gespeeld, waarin veel van de bekende typetjes terugkeren, maar ook nieuwe geïntroduceerd.

Twintig scènes, met een cast van vijf personen, betekent enorm veel verkledingen. Het is hard werken, voor en achter de schermen. Om de tijd te hebben voor de verkledingen zijn sommige scènes wellicht wat langer geworden, in een aantal gevallen té lang. De snelheid die je in een montage van een televisieprogramma van een half uur hebt kun je in het theater niet in een avondvullende voorstelling realiseren. Iedere bezoeker heeft zijn of haar favoriete typetjes, dus dan zijn de langere scènes welkom, maar die medaille heeft uiteraard ook een keerzijde. Er zit geen thema of verhaallijn in, dus scènes die minder aanspreken moeten dan in zekere zin “uitgezeten worden”.

De kracht van de typetjes is de herkenbaarheid ervan; het zijn uitvergrotingen van echte mensen. De humor komt met die herkenbaarheid en het ongemak van een situatie. In een aantal gevallen wordt een al dan niet actueel onderwerp op de korrel genomen en dat is niet altijd even geslaagd. Grappen over Corona zijn al snel belegen en grappen over homobenamingen zijn onmogelijk grappiger dan wat Alex Klaasen al in Showponies (van dezelfde producent) heeft laten zien. Waar het televisieprogramma elke week een nieuwe kans kreeg met een volledig nieuw programma, moet de theaterversie een heel seizoen mee, met eventueel kleine aanpassingen.

Op de uitvoering door de cast zit geen enkele sleet. Ipie is nog steeds Ipie, al was haar kracht dat ze niet praatte. Okko en Eus zouden moeiteloos een eigen programma kunnen vullen en Jeremy Baker’s typetje Nesrin neemt sterk het gehele influencer-genre op de hak. Paul Groot hergebruikt zijn succesvolle Prince-Charming-kruiptechniek uit Shrek de Musical met een verticaal-challenged Sinterklaas.

Koefnoen Live zal door de fans van het televisieprogramma toegejuicht worden, maar voor de nieuwste generatie is de herkenbaarheid te beperkt. Ruim vijf jaar is voor de jeugd al een eeuwigheid en om die in te pakken zou er meer vernieuwing in de personages moeten zijn.

Frank

Koefnoen Live speelt tot eind juni in Nederlandse theaters. Meer info en kaarten: www.koefnoen.nl