Als er 1 constante factor is geweest in het Nederlandse muziektheater, dan is het de Jeans-serie wel. Ver vóórdat de Nederlandse musical echt populair begon te worden, was de eerste versie van Jeans al in 1986 in de Nederlandse theaters te zien. En 24 jaar en ruim 2000 voorstellingen later zijn we dan bij Jeans 20 beland. Een prestatie die gevierd mag worden en dat doet men met deze jubileum-editie “Jeans 20: Let’s Celebrate”. MusicalJournaal was aanwezig bij de uitvoering in Theater De Lievekamp in Oss, op zaterdagavond 23 oktober. En een vrijwel uitverkochte zaal vierde het feestje mee.

Jeans laat zich het beste omschrijven als een “muzikale theatershow”. Volgens eigen zeggen: “Jeans is en blijft een feest van herkenning voor het theaterpubliek, een lekker ongecompliceerde avond: meezingen mag.” De herkenbaarheid van de nummers staat voorop. Weliswaar wordt begonnen en geëindigd met een feestnummer, maar tussendoor wordt een muzikale reis gemaakt met stuk voor stuk zeer herkenbare nummers, maar waarvan de onderlinge samenhang ver te zoeken is. Dat is het ongecompliceerde van deze voorstelling; er wordt geen verhaal verteld zoals musicalbezoekers gewend zijn, maar een serie nummers ten gehore gebracht die er mag zijn.

Begeleid door een 5 koppige band laten 4 mannelijke en 4 vrouwelijke artiesten ruim 2 en  uur lang zien dat ze zowel The Beach Boys, Bon Jovi als Lady Gaga beheersen, maar ook de Nederlandse uitersten opzoeken met Golden Earring, Koos Alberts, Saskia en Serge, Bløf en André Hazes. Het decor is eenvoudig en bestaat uit een verhoging waar de band op zit, een viertal losse podiumdelen die continu verplaatst worden en een serie LED-schermen waar de sfeer van het nummer nog eens extra benadrukt wordt. De lichteffecten laten zich het best als “overvloedig en kleurrijk” omschrijven. De choreografieën zijn met name in de eerste akte af en toe gekunsteld en leiden eerder af van de performance dan dat ze ertoe bijdragen. Wellicht doordat deze productie nog niet zo lang speelt lijkt het regelmatig alsof de artiesten meer met hun danspasjes bezig zijn dan met een performance. De vocale prestaties zijn echter zonder meer van topniveau en naast vocal coach Eileen Schilder maken vooral Bennie Hölzken en Roos van Breukelen indruk. De laatste laat daarnaast ook nog zien over een flinke dosis humor te beschikken. En dat komt goed uit, want het is gelukkig lang niet altijd even serieus en zwaar. Er wordt gefeest, lol gemaakt en het publiek bij betrokken. En dat gaat in een hoog tempo, met changementen en verkledingen die verwerkt zijn in de show (deels door middel van enkele “goocheltrucs” van Bennie “Hans Klok” Hölzken) en heel veel verschillende kostuums. Opvallend was, dat een van de kleinst uitgevoerde onderdelen, een korte medley van André Hazes nummers, het beste leek te vallen bij het publiek. De herkenbaarheid van die nummers is natuurlijk al erg groot, maar doordat de teksten ook nog op “sing-a-long wijze” op de LED schermen werden getoond, was de participatie van het publiek hier het grootst.

De muzikale sneltrein stopt uiteindelijk na ruim 2 uur, daarbij vele stations aangedaan. Door de diversiteit zit er “voor elck wat wils” in, maar die medaille heeft vaak ook een keerzijde. Het vraagt om een goede balans, om niet rommelig te ogen en alhoewel iedereen in het publiek een zeer vermakelijke avond heeft gehad, is de kans ook groot dat er voor veel bezoekers ook stukken in zitten die minder aanspreken. Echter, met name vanwege de (vocale) talenten die op topniveau presteren, is een bezoek aan deze voorstelling altijd meer dan de moeite waard!
Frank
Geniet nog mee van deze voorstelling met onderstaande foto-reportage: