Dat er een musical over Anne Frank wordt gemaakt laat (gelukkig) tegenwoordig weinig stof meer opwaaien; een enkeling valt er wellicht nog over, maar doorgaans heeft de musical sector in Nederland laten zien dat er op integere manier met bijzondere verhalen omgegaan kan worden. Het opnieuw uitbrengen van Je, Anne, veertien jaar nadat dezelfde Mark Vijn Theaterprodukties dit al met tamelijk succes in Nederland had gedaan, is begrijpelijk; het wereldberoemde dagboek waardoor de verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog een gezicht hebben gekregen heeft niets aan zeggingskracht ingeboet. Helaas kan dat van de musical niet gezegd worden; waar we bij de eerste editie nog tamelijk onder de indruk waren, blijft de 2024 versie wat vlak en statisch.

De verschillen tussen beide producties zijn, afgezien van de cast uiteraard, niet enorm. Aan het verhaal is niet getornd, de setting is nog steeds een grote vlakliggende 3D Davidster, waar alle kamers van het Achterhuis zich (virtueel) bevinden, met een paar kisten en koffers als enige attributen. Vanaf het moment dat de spelers geïntroduceerd worden, blijven ze continu op het toneel. Het maakt de staging statisch en vraagt daardoor veel van de acteurs om het met spel en zang spannend te houden. Dat lukt maar zeer ten dele en zeker in een grotere zaal als de Schouwburg Amstelveen, waar we de première zagen, gaat de intimiteit van de voorstelling verloren.

We zien de irritaties tussen de bewoners van het Achterhuis de overhand krijgen, als achtergrond van het verhaal van Anne, gespeeld door debutante Silvana Rocha. Haar moeizame relatie met haar moeder, de ontluikende seksualiteit en gevoelens die ze voor mede-onderduiker Peter van Pels krijgt. Waar Anne opstandig en mondig is, lijkt haar oudere zus Margot (Floor Brüggenwirth) het tegenovergestelde: meegaand en harmonieus. Het botst vaak, maar ze trekken toch ook weer naar elkaar toe. De ontwikkeling van de onderlinge relaties blijft echter veelal steken in gekibbel en de dramatisch indrukwekkende gebeurtenissen worden vaak opgevolgd door een wat plichtmatig overkomende verstilling. De muziek kan de spanning ook niet echt in de voorstelling brengen, die is vaak vlak en kabbelend.

De manier waarop Silvana gestalte geeft aan Anne is zeker indrukwekkend te noemen. Aanvankelijk zit er wat aarzeling in haar zang, maar naarmate de voorstelling vordert, komt ze volledig los. Ook Floor laat zien dat we ons in Nederland gelukkig mogen prijzen met telkens weer een nieuwe generatie van talentvolle (en goed geschoolde) musicalacteurs. Beiden hebben hiervóór in slechts één professionele productie gespeeld (respectievelijk Spring Awakening en The Prom), maar kunnen nu al grote rollen als deze dragen.

We weten allemaal hoe het afliep met de bewoners van het Achterhuis, maar toch maakt de slotscène nog indruk. Die keiharde realiteit blijft ook in het theater overeind. Dat kan helaas van de musical Je, Anne niet helemaal gezegd worden.

Frank

Je, Anne speelt tot 31 mei in Nederlandse theaters. Meer info en tickets: je-anne.nl.