Twee artiesten-op-leeftijd ontmoeten elkaar na jaren op een uitvaart. Ze halen herinneringen op aan het jaar waarin ze samen met nog vier andere collega’s op schnabbeltour waren, in 1960. In een serie flashbacks zien we hoe de groep samenkwam, voor een festival in Knokke en vervolgens in de bus van de vader van één van de zangers door het land trok, van buurtzaaltje naar verbouwde kippenstal. Totdat het televisietijdperk zijn intrede deed en zangeres Lonneke Rimini (Mariska van Kolck) een eigen televisieshow kreeg. De scènes zijn aaneen geplakt met liefst veertig Nederlandstalige nummers, uit de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw. De voorstelling eindigt op dezelfde plaats als waar deze begon, bij de uitvaart. Maar van wie?

Rolf Molenaar (Tony Neef) heeft als conferencier het meeste moeite zich aan te passen aan het nakende televisietijdperk. Zijn grappen zijn belegen en doordat hij het contact met zijn publiek mist, weet hij niet hoe hij zich moet aanpassen. Voor de “auditie-scène” is leentjebuur gespeeld bij Toon Hermans (bijvoorbeeld de “doif is dood” of “wat ruist er door het struikgewas” nummers), inclusief de naam van voice-over Jack Bemelmans.

Met de keuze van de nummers is op zich niet veel mis, ware het niet dat er vrijwel geen samenhang is met het verhaal. Ze lijken (afgezien van het entertainment) geen andere functie te hebben dan het schetsen van het tijdsbeeld. Maar aangezien het een aantal keer wordt vermeld dat de terugblik zich in 1960 afspeelt, is het wel vreemd dat een groot deel van de nummers van beduidend jongere oorsprong zijn. Veel van de nummers zorgen voor een golf van herkenning in de zaal en regelmatig zie je de (veelal oudere) bezoekers zacht neuriënd mee wiegen. Julia Berendse krijgt een open doekje als ze (vocaal sterk) een over the top versie van Anneke Grönloh’s ‘Brandend Zand’ zingt. De cast wordt gecompleteerd door Willemijn van Holt, Dook van Dijck en Jordy van Loon, die aantonen dat repertoire van tientallen jaren geleden ook door de nieuwe generatie artiesten uitstekend uitgevoerd kunnen worden.

Is Haal het doek maar op een jukebox-musical, concert, parodie of een trip down memory lane? Het is een beetje van alles en dat is soms verwarrend. Daardoor kan het een gemêleerd publiek trekken, maar loop je ook het risico dat verwachtingen maar deels ingevuld worden.

Frank

Haal het doek maar op speelt tot en met 26 april in Nederlandse theaters. Meer info en kaarten: www.degraafencornelissen.nl

---

---