Na het succes van zes jaar geleden brengt REP Entertainment de musical Dolfje Weerwolfje dit jaar weer terug in de theaters. De musical ging zondag 3 oktober in première in de Stadsschouwburg in Haarlem waar een schattig Dolfje de harten van het publiek veroverde.

Deze musical vertelt het eerste verhaal van het bekende boekpersonage van Paul van Loon. Het verhaal van een jongetje dat op zijn zevende verjaardag, in het volle maanlicht, ineens verandert in een weerwolfje. Een jongetje dat dus anders blijkt te zijn dan de rest en zich schaamt voor wie hij is. In de hoop zijn identiteit te verbergen, vlucht hij voor zichzelf en de mensen om hem heen. Totdat hij een wijze les leert: anders zijn is niet apart, maar juist bijzonder!

Met een zevenkoppige cast van drie kinderen en vier volwassenen (Bente van den Brand, Finn Poncin, Lotte Slinkert en Levi Vos) wordt dit verhaal in een mysterieuze setting op het toneel verbeeld. De rook hangt in de lucht en de personages zijn in donkere kleuren gehuld. Van achter het toneel schijnt de volle maan de zaal in en met slechts een aantal decorstukken worden onder andere een slaapkamer, woonkamer en een parkje gecreëerd. Alleen de kinderen hebben alledaagse kleding aan waarbij Dolfje de herkenbare kleding van een wit overhemd, een rode trui en een rond brilletje draagt.

Op het moment dat Dolfje voor het eerst van een jongetje in een weerwolf verandert, groeit er langzaam maar zeker steeds meer haar op zijn handen, krijgt hij ineens een staart en verandert zijn hoofd in een volle bos met haar en een snuit. Deze scène, waarbij Dolfje alleen op het podium staat en paniekerig merkt wat er met zijn lichaam gebeurt, wordt tijdens de première ijzersterk gespeeld door acteur Noah Fontijn. De twijfel en angst spatten van zijn gezicht en met een perfect gevoel voor timing leeft het publiek met hem mee. Ook op vocaal gebied weet Fontijn met kop en schouders boven de rest van de cast uit te steken. Waar de volwassen cast namelijk zeker goed zingt, is het af en toe wel lastig te verstaan wat er gezongen wordt als de tekst zich in een hoog tempo opvolgt.

Ook in het spel is er een groot contrast te zien tussen de kindercast en de volwassenen. Waar de kinderen over het algemeen een natuurlijke acteerstijl aanhouden, is ervoor gekozen de volwassenen zeer overdreven te laten acteren. Door middel van grote bewegingen, extravagante kleding en hoge stemmen brengen zij verschillende personages tot leven. Alhoewel deze acteerstijl erg goed aanslaat bij de jonge bezoekers in de zaal en de lach op de hand heeft, was het fijn geweest als er enige nuance tussen de verschillende personages had gezeten. Op dit moment spat er namelijk zoveel energie van het podium dat het gevaar dreigt dat het teveel is. Deze nuance was echter wel terug te zien in het spel van Finn Poncet die onder andere de rol van een ingetogen opa Weerwolf en zeer uitbundige meneer van Dale op zich nam.

In de zaal was daarnaast te merken dat het jonge publiek af en toe wat onrustig werd als de scènes iets te lang duurden. Hierbij was vooral sprake als er tijdens een scène vooral gepraat werd zonder afwisseling van beweging en muziek waardoor de aandacht een beetje wegviel. Echter, doordat de acteurs verschillende malen vragen stelden aan het publiek en het publiek om hulp vroegen, werden de kinderen opnieuw de voorstelling ingezogen. De hele zaal huilde dan ook mee met de weerwolven, waarschuwden Dolfje voordat hij in een wolvenval stapte en ging zingend (wolvenhuilend) de zaal uit. Dolfje Weerwolfje is daarmee een leuke voorstelling om met het hele gezin naartoe te gaan.

Tekst: Erica van der Valk

Dolfje Weerwolfje speelt tot 13 februari in Nederlandse theaters. Meer info en tickets: repentertainment.nl

Foto: Willem van Walderveen en Nick Franken