De zoektocht is ten einde Danique en Tristan zegevieren in beslissende liveshow
Na zeven liveshows in evenzovele weken en 79 optredens, inclusief groepsnummers, duetten, sing-offs en afscheidsliederen, is de zoektocht naar de nieuwe Sandy Olsson en Danny Zuko ten einde gekomen. Danique Graanoogst en Tristan van der Lingen gaan op 2 maart de eerste try-out van Grease spelen. Op voorhand geen opzienbarende uitkomst, maar de weg er naartoe kende toch zeker wel een aantal verrassingen en wendingen.
Sinds zijn eerste solo met ‘Crazy Little Things Called Love’ was Tristan één van de favorieten. Hoewel zeker niet alle optredens daarna perfect waren, heeft hij die koppositie nooit meer afgestaan. Lange tijd kon Paul aanhaken en bleek ook Victor een dark horse te zijn die lastig te verslaan was. De finale waarin deze drie gingen uitmaken wie er met de hoofdrol vandoor zou gaan, beloofde dan ook erg spannend te worden. Voor de Sandy’s was de situatie feitelijk niet anders, al leek Magtel in alle polls huizenhoog favoriet. Ze maakte vrijwel geen fout in al haar optredens en bleek over soms buitenaardse vocale vaardigheden te beschikken. Danique begon sterk aan de reeks, maar kende vooral vocaal ook wat mindere optredens. Magtel was zonder twijfel de beste zangeres, terwijl Danique qua dans het veld aanvoerde. Met een indrukwekkend goede solo plaatste Danique een beslissende demarrage en won nipt van Magtel. Voor Tristan volstond het om te consolideren. Dat Paul als eerste de finale moest verlaten was absoluut een verrassing; in een één-op-één gevecht met Tristan was Victor echter kansloos.
Het was leuk om de oud-kandidaten weer te zien, in het openingsnummer ‘The Show Must Go On’, maar ze leken wel meer last van zenuwen te hebben dan de finalisten. De zang wiebelde en zwabberde dat het lieve lust was, vooral in de individuele stukken, maar hey, the show must go on.
Dominique bracht haar solo, ‘I’m the Greatest Star’ uit Funny Girl, té theatraal. Voor de jury en theaterliefhebbers in de zaal was dat prima, maar overacting doet het niet goed op televisie. Het nummer leent zich niet voor klein spel, dus feitelijk stond ze voor een onmogelijke opdracht. Dat ze als eerste Sandy de finale moest verlaten was haar dus niet eens aan te rekenen.
Hoewel Tristan met ‘I’m Alive’ uit Next to Normal een nummer kreeg waarmee hij kon aantonen over de juiste acteerskills te beschikken, speelde hij (teveel) op safe. Hij zóng dat hij de duivel in moeders hoofd was, haar grootste nachtmerrie, maar spéélde het niet. Nu is Grease geen Next to Normal, maar regisseur Servé Hermans zal toch nog wel wat extra spel-opdrachten aan Tristan meegeven. Kijkend naar het totale plaatje, is Tristan echter een meer complete Danny dan al zijn voorgangers in de eerdere Nederlandse Grease-producties.
Magtel liet wederom horen een fantastisch zangeres te zijn, met een foutloze en pakkende uitvoering van ‘Never Enough’ uit The Greatest Showman. Haar succes werd tegelijkertijd haar ondergang, want doordat ze wekenlang op erg hoog niveau presteerde, ging men dat als publiek ook gewoon vinden. Ze overtrof daardoor niet de verwachtingen, in tegenstelling tot haar directe concurrent, die haar daarmee aan de finishlijn passeerde. Maar wát een stem heeft Magtel! Voor Sandy hoeft de lat echter niet zó hoog te liggen, maar er zijn andere rollen in andere stukken die dat wél vereisen. Voor deze stem gaan mensen naar het theater – wij in ieder geval wel.
Niemand kan ‘Gethsemane’ (Jesus Christ Superstar) horen zonder aan Freek Bartels te denken, die met dat nummer zijn overwinning in Op Zoek Naar Joseph bezegelde. Paul kon die uitvoering niet doen vergeten, maar zette wel een voortreffelijke eigen versie neer. In een nummer waarvan de opbouw allesbepalend is, werd hij zwaar gehinderd vanwege de verkorte versie, maar hij liet wel horen een goede dictie te beheersen. Zijn bereik is groot en soepel en er was niets mis met zijn interpretatie. Dat hij juist met déze performance werd uitgeschakeld is zuur en onterecht. Hij kwalificeerde zich echter wél voor de volgende productie van Albert Verlinde, die ongetwijfeld met belangstelling heeft gekeken hoe goed Paul in de rol van Jezus past. Wij zouden hem echter ook wel in de rol van Judas willen zien.
Comeback-girl Danique piekte op het juiste moment en bracht ‘She Used To Be Mine’ uit Waitress met veel gevoel, urgentie en beheersing. Alleen met een hart van steen hield je het droog bij haar optreden en ze maakte daarmee zo’n verpletterende indruk, dat het ongetwijfeld veel stemmers over de streep heeft getrokken. Dit was misschien wel de allerbeste performance van alle 79 optredens in deze reeks! Ze overtrof hiermee alle verwachtingen, op een beslissend moment.
Victor’s uitvoering van ‘Friend Like Me’ (Aladdin) was uiterst vermakelijk, maar liet eigenlijk niets nieuws van hem zien. Zijn timing is uitstekend, net als zijn spel. Vocaal komt hij tekort ten opzichte van zijn concurrenten, al zou het waarschijnlijk voor de rol van Danny ruim voldoende zijn geweest. Omdat hij niet de verrassing kon bieden die Danique wel in huis had, bleef hij geen bedreiging voor Tristan. Jammer is het wel, want hij had een geheel eigen versie van Danny kunnen laten zien. Misschien wel beter dan…?
De laatste optredens, waarin Danique en Magtel ‘Hopelessly Devoted to You’ en Tristan/Victor ‘Sandy’ zongen, brachten eigenlijk geen verandering meer. Magtel zong wellicht met iets teveel kracht, waarbij Danique duidelijk het gevoel op haar stem had zitten, maar hun strijd was feitelijk al beslecht in hun eerste solo. Victor stond voor de onmogelijke taak om een nummer als ‘Sandy’, dat het vooral van de vocalen moet hebben, beter uit te voeren dan Tristan. Het is niet verbazingwekkend dat hij daarin niet slaagde, maar hij kan toch een eervolle “first runner-up” genoemd worden. Er zullen er maar weinigen zijn geweest die hem op voorhand deze positie zouden hebben toebedeeld.
De winnaars van deze reeks stonden ook vooraf al in het lijstje met favorieten. Maar er zijn tussentijds zoveel ups en downs geweest, dat het zeker geen voorspelbare race is geworden. We hebben prachtige optredens gezien, maar ook kandidaten die flink uit de bocht vlogen en de verwachtingen niet waar maakten, al dan niet veroorzaakt door teveel spanning en/of zenuwen. Het geluid was op televisie doorgaans veel onprettiger dan live in de studio, maar dat was bij voorgaande edities eigelijk ook al zo. Door diverse omstandigheden heeft de show niet de kijkersaantallen behaald die mogelijk moeten zijn. Ook hielp het niet dat bij aanvang van de liveshows het publiek nog niet echt een band had kunnen opbouwen met de kandidaten. Het blijft aan te bevelen om de eerste selectie al in het voorjaar te doen en vervolgens de kandidaten voor de liveshow te presenteren bij de sing-a-long op de Uitmarkt. Zestien kandidaten is teveel, waardoor er minder ruimte was voor duetten of workshops. Ook is het aansprekender als de shows zelf een herkenbaarder thema hebben, dat gerelateerd is aan de eisen die aan de te winnen rol gesteld kunnen worden. Maar we hebben genoten van deze reeks Op Zoek Naar…, zeven keer live in de studio, zeven keer in de nacht de uitzending terug kijken en zeven keer op zaterdag de optredens op Youtube kijken, terwijl we onze review schreven. Het blijft magisch om een groep gepassioneerde jonge mensen het theatervak te zien uitoefenen, zich helemaal gevend, zich kwetsbaar opstellend, soms met vallen en opstaan.
Bedankt Sandy’s, bedankt Danny’s. Tot in het theater, in welke voorstelling dan ook.
Frank
