Doodse stilte bij de première van Jungle Book Revisited. Het jonge talent van Theaterplan speelde zaterdagavond 5 januari hun eerste officiële voorstelling, in het Parktheater in Eindhoven. Het publiek zat verwachtingsvol te kijken naar het decor dat al deed vermoeden dat de musical zich afspeelde in de jungle. De gedeeltelijk houten stoelen in de Philipszaal van het theater maakten dit gevoel helemaal af. De lampen gingen uit en uit het donker kwam een meisje langzaam het podium op. Geheuld in een vuil wit hemdje en een rood broekje. “Daar sta je dan, op een onbekende plek, alleen.” Het blijkt Mowgli te zijn, gespeeld door Luna Hoens. De mensenwelp, die in de jungle moet zien te overleven bij de wolvenhorde. Oftewel, het bekende verhaal van Jungle Book.

Jammer genoeg was ik dat bekende verhaal al snel kwijt geraakt. Of ja, ik kreeg die verhaallijn niet gevonden in de musical. De monoloog die Mowgli hield (die sowieso al door een meisje werd gespeeld, waardoor ik van de wap was) ging alle kanten op. Het was moeilijk te volgen. Desalniettemin maakte de dans van de wolven dat helemaal goed. Zeer strak uitgevoerd. Humor komt in de musical vaak voor. Zo ook bij de wolven, waar twee broertje elkaar plagen over wie de dikke en wie de dunne is. Tabaquie, gespeeld door Ruben Boot, is ook een grappenmaker. Hij bemoeit zich overal mee en floept er van alles uit. Hij maakt er geen vrienden door, maar voor het publiek is het een verademing om naar te kijken.

Wel zitten alle bekende karakters uit Jungle Book in de musical. Bijvoorbeeld Sjier Khan, de manke tijger die het op Mowgli heeft gemunt en niet zal rusten voordat hij hem heeft gedood. Niek Claassen speelt zijn rol voortreffelijk, zelfs met een spalk om zijn been. Je krijgt een enorme hekel aan Sjier Khan en dat is dan ook precies de bedoeling. Baloe, de vriendelijke beer (gespeeld door Jessica Koppers), wil Mowgli alle wetten van de jungle bijleren. Maar zijn geduld wordt daarbij wel aardig op de proef gesteld.

Na al het serieuze word je opgeschrikt door een stel apen. Stoere gasten die streetdance doen op hiphop muziek. Extra leuk als er dan ook een paar door het publiek gaan lopen. Je moet al lachen bij het zien van de outfit van de apen: een gele onderbroek. Alleen heb ik geen flauw idee wat daar de toegevoegde waarde van is. Het vrolijkt je even op, om daarna weer verder te kunnen met de poging tot het uitvoeren van Jungle Book.

Wat opvalt aan de musical is dat de spreekteksten allemaal in het Nederlands zijn, maar de nummers in het Engels worden gezongen. En soms in een taaltje dat ik niet kan verstaan. Bijvoorbeeld bij het ritueel dat in het dorp wordt gehouden als Didi (Bibian Smit) op avontuur gaat in de jungle. Dat ritueel is mijn favoriete stuk uit de musical. Met doeken en vaandels wordt er een dans gehouden. Het is een kleurrijk geheel. Heel anders dan de donkere kleuren in de jungle. Dat geeft ook meteen goed het contrast weer. De twee werelden; het dierenrijk en de mensen in het dorp. Daar gaat het verhaal ook om. Mowgli die tussen twee werelden bungelt. Later in de musical wordt dit pas duidelijk, als het slotlied wordt ingezet.

Echt applaus voor alle acteurs van Theaterplan. Door hun kwaliteiten samen te voegen, is de lat hoog gelegd. Het is mooi om te zien hoe alle jonge talenten genieten van het spelen voor een groot publiek. Ze hebben zich echt staande weten te houden in een nogal chaotische musical met een verhaallijn die stond te wankelen. De uitvoering daarvan was te abstract en het was daarom moeilijk om als publiek in het verhaal te komen. Er werd te veel aan het denkbeeld overgelaten. Een gemiste kans, zeker als er eigenlijk zoveel talent in huis is.

Lisa

Foto eindapplaus: Mike Luiken
Scènefoto’s: Theaterplan