Op zondag 8 januari kwam er definitief een einde aan de musical Zorro, in Nederland. Na de première op 17 april 2011 is de show uiteindelijk 232 keer (inclusief try-outs) opgevoerd, in theaters door heel Nederland. Voor MusicalJournaal kwam hiermee een einde aan een bijzondere periode. We hebben intensief meegeleefd met de kandidaten in het zoekprogramma naar de hoofdrolspeler, dat vooraf ging aan deze musical en daarover ook uitgebreid verslag gedaan op de site. Het is ook geen geheim dat we in de promotiecampagne voor Tommie Christiaan om deze rol te bemachtigen een aanzienlijke rol hebben gespeeld. De foto’s van de roze “Tommie-mobiel” circuleren nu nog steeds op het internet. We hebben verslag gedaan van de perspresentatie, de eerste try-out, de officiële première in DeLaMar, maar ook van de alternate première van Roman van der Werff, toen Christophe Haddad de rol van Ramon overnam van René van Kooten en zelfs tussentijds van de eerste keer dat Dennis Willekens opging als Sergeant Garcia of toen Ruud van Overdijk als understudy de rol van Zorro speelde. Het was dan ook passend om dit af te sluiten met het bijwonen van de twee laatste voorstellingen, in Theater Orpheus in Apeldoorn.

De voorlaatste show werd, traditioneel, gelardeerd met grapjes en geintjes, die de cast onderling maakte. Luisa, bijvoorbeeld, kwam op met een wel heel kleine reistas. In de kamer van Ramon was een lokale schoonmaakster nog niet klaar toen de eerste confrontatie tussen hem en Zorro plaatsvond. Diego had nu geen zakdoekje waarmee hij liep te wapperen, maar een pen/stokje met bontgekleurde pluimen, waarmee hij broer Ramon tot vervelens toe liep te plagen, nadat hij zijn “grote broer” ook vrij stevig bij de “familiejuwelen” had gegrepen. In de geheime schuilplaats liet Zorro erg lang op zich wachten, waardoor arme Luisa meerdere zinnen uit haar reprise van Met mijn ogen dicht moest zingen, voordat Zorro alsnog met veel kabaal opkwam. Toen Zorro door Ramon in de val werd gelokt en vastgehouden moest worden door twee soldaten, wandelde hij direct het toneel af, daarmee Ramon in verbijstering achterlatend. Deze laatste kreeg nog een moeilijk momentje, toen hij na de confrontatie met de zigeuners in de taverna door een deur af moest gaan, die nu ineens gesloten bleek. Christophe loste het goed op, door een andere uitgang te kiezen. Bij de trouwplechtigheid, tenslotte, liet Ramon de pastoor een lang welkomswoord uitspreken, alvorens hij hem tot spoed maande. Toch maakte al deze kleine “aanpassingen” er geen andere show van; het was een “avant dernière” die voor een eerste bezoeker als een uitstekende show kon worden beschouwd, zoals het hoort.

Dit alles was een opwarmertje voor de allerlaatste voorstelling. De cast was duidelijk onder de indruk en de emoties zaten erg aan het oppervlak. In sommige nummers was dat ook te horen, waardoor de zang niet altijd even strak was. Van wat extra emotie wordt een show echter niet slechter, dus het was zeker indrukwekkend te noemen. De flamenco-dansers deden er, voor zover mogelijk, nog een schepje bovenop en kregen een aantal open doekjes – en bewonderende en geëmotioneerde blikken van hun medespelers. Lone van Roosendaal liet wederom zien dat ze haar Musical Award voor de rol van Inez volkomen terecht heeft mogen ontvangen. Hoogtepunt was Michelle Splietelhof’s Man met Bedekt Gelaat (waarin ze haar trouwjurk aankrijgt), waarbij meerdere medespelers (en veel toeschouwers) de tranen openlijk lieten lopen. Tommie had het geluk dat hij voor zijn laatste vechtscène met Christophe nog geconcentreerd moest zijn, waardoor hij tot aan het einde toe goed in zijn rol kon blijven. Het uitzinnige publiek beloonde de cast & crew met een minutenlange staande ovatie, niet alleen als dank voor deze voorstelling, maar zeker ook voor de voorstellingen in het afgelopen jaar. Viva El Zorro!

Het album met foto’s van het slotapplaus vind je hier.

Hieronder zie je de beelden van het eindapplaus en de toespraak van Roel Vente, Algemeen Directeur van Joop van den Ende Theaterproducties / Stage Entertainment.

Frank