Het succes van meiden-popkoor ‘Womans World’ werd begin jaren negentig in de kiem gesmoord. Aan de vooravond van hun definitieve doorbraak liep het spaak en viel de groep uiteen. Twintig later heeft een van de groepsleden een reprise geregeld, een eenmalig concert, met naar verwachting een succesvolle tour als gevolg. Een platenmaatschappij ziet er wel brood in en stelt een productieteam samen, een driekoppige band en drie extra zangeressen. Als de dames zich verzamelen voor de eerste repetitie op de dag van het concert, komen oude herinneringen boven, die niet altijd even positief zijn.

Dit is in het kort het verhaal van de muzikale komedie We Want More. Ook hier mogen we blijkbaar de term musical niet gebruiken, noch is er sprake van muziektheater. Een beetje vermoeiend begint dat wel te worden… Niettemin is muzikale komedie wel een goede noemer; er is een cast geselecteerd die een sterke comedy-achtergrond hebben: Tina de Bruin, Anne-Marie Jung, Elise Schaap, Lies Visschedijk (speelde niet tijdens de première maar is alternate voor Tina), Sytske van der Ster, Carolina Mout (eveneens alternate), Rop Verheijen, Peggy Vrijens en Wimie Wilhelm. Daarnaast hebben Angela Groothuizen en Petra Laseur hun sporen in het theater ook al verdiend en lijkt er zeker in geval van Angela, een lijn te trekken naar haar verleden als Dolly Dot. Nieuwkomers Esther Lindenbergh, Emma van Muiswinkel en Rosanne de Wijs completeren de cast.

De voorstelling wordt in één akte gespeeld en begint met een (wat lange) monoloog van Petra Laseur, oprichtster en dirigente van het koor, maar na een herseninfarct heeft ze moeite met lopen en spreken. Ze verhaspelt uitdrukkingen (“steekt er met kop en schotel bovenuit”) en houdt dat de gehele voorstelling knap vol. Dat zorgt regelmatig voor een komisch effect, maar na enige tijd is de spanning er wel vanaf. De leden van het koor komen binnendruppelen en zingen tijdens de repetities hun solonummer, dat ze zelf moet aankondigen met een anekdote. Veel jaren ’80 repertoire (Dolly Parton, Prince, Madonna, Michael Jackson), maar ook recent werk van Bruno Mars. Catchy gearrangeerd, met vocale achtergrondbegeleiding van het koor en stevige rock van de band, klinkt dat best goed. Het probleem van de voorstelling zit in de beperkte tijd om de verhaallijnen van de vele personages te vertellen, waardoor met name die van de psychisch labiele lesbo Edda (heel knap neergezet door Elise Schaap) en “Mystery Guest” Sally (Rop Verheijen) het beste uit de verf komen. De rest wordt in enkele zinnen afgehandeld en mist daardoor echte karakterontwikkeling. Komisch is het zeker, al is dat persoonlijk. Niet iedereen lacht tegenwoordig meer om het veelvuldig gebruik van “kut” of het noemen van vijfentwintig synoniemen voor het mannelijk geslachtsdeel. Ook zijn er ongetwijfeld komisch bedoelde opmerkingen onverstaanbaar gebleven, waardoor het effect verloren gaat. Het geheel voelt regelmatig aan als een klucht, maar vervalt soms ook in een kakelend kippenhok zonder (echte) haan. Over het decor kunnen we kort zijn, dat is er vrijwel niet, afgezien van een aantal rekwisieten.

We Want More biedt een avondje prima entertainment, zeker ook vanwege de uitstekende cast en herkenbare muziek. Hier en daar zijn er zeker mogelijkheden blijven liggen, waardoor we zeker niet ‘We Want More’ scanderen, al zou een extra toegift misschien nog wel op zijn plaats zijn. We Want More speelt tot eind juni in Nederlandse theaters. Meer info en speellijst: www.wewantmore-theater.nl

Frank