Welkom, dames en heren! Dat gold vanavond niet alleen voor het publiek van de nachtclub ‘La Cage Aux Folles’, maar tegelijkertijd voor de eerste bezoekers aan het nieuwe DeLaMar Theater in hartje Amsterdam. De première van deze nieuwe productie van Joop van den Ende Theaterproducties én de officiële opening van het theater vinden pas plaats op zondag 28 november, maar vandaag (dinsdag 16 november) mocht het grote publiek voor de allereerste keer in de spiksplinternieuwe rode pluche stoelen plaatsnemen.

Als je dus iets wilt schrijven over de voorstelling, kom je in dit geval er ook niet onderuit om iets te zeggen over het theater. En wat voor theater! Het interieur is modern, strak en smaakvol en ruikt zelfs nog nieuw. De glazen façade aan de voorzijde oogt toegankelijk en tegelijkertijd is rekening gehouden met de architectuur van het oude DeLaMar Theater en zijn directe omgeving. Het meest opvallend is de enorme en schitterende collectie foto’s die aan de diverse wanden op de diverse etages hangt. Janine en Joop van den Ende hebben persoonlijk opdracht gegeven aan vijf Nederlandse fotografen om een serie foto’s te maken, elk rondom een eigen thema. En het zijn er zoveel dat je bijna tijd en ogen te kort komt om deze allemaal te bewonderen. Als bezoeker zou je eigenlijk al een uur eerder van huis moeten gaan om hiervoor tijd uit te trekken. Het theater lijkt veranderd in een museum, zonder dat de podiumfunctie in het gedrang komt, een prachtige combinatie van kunst en cultuur. Het enige minpunt van het theater op dit moment, en hopelijk wordt dit nog aangepast, is dat ook maar enige vorm van bewegwijzering ontbreekt. Nergens zijn bordjes te vinden die verwijzen naar de ingangen van zaal en balkon of naar de diverse foyers. En omdat het theater zowel breed als hoog is, betekent dat aanvankelijk nogal zoeken …

Nadat zowel Fons Bruins (theaterdirecteur) en Erwin van Lambaart (producent) iedereen van harte welkom hadden geheten, kon het zaallicht uit en de spot(s) aan.

Het verhaal van ‘La Cage Aux Folles’ speelt zich af in de gelijknamige nachtclub in Saint-Tropez die gerund wordt door het echtpaar Albin/Zaza (Jon van Eerd) en Georges (Stanley Burleson), op het podium van de club bijgestaan door Les Cagelles. George heeft een zoon, Jean Michel (gespeeld door Karel Simons), overgehouden aan één wilde nacht met een dame, zo’n vierentwintig jaar geleden. Jean Michel is opgegroeid bij Albin en Georges, van wie hij enerzijds veel liefde en zorg heeft gekregen, maar bij wie hij anderzijds al die jaren is geconfronteerd met een nogal extravagante en ongebruikelijke levensstijl. Wanneer hij wil trouwen met zijn grote liefde Anne (een rol van Anouk Maas), schaamt hij zich om zijn aanstaande en zeer conservatieve schoonouders (Derek de Lint/Liz Snoijink) voor te stellen aan zijn ouders, en met name aan de travestiet en nachtclubzangeres Albin/Zaza. Deze wordt dringend verzocht tijdelijk het veld te ruimen en daarnaast wordt de inrichting van hun huis tijdelijk aangepast met het oog op het belangrijke bezoek. Ook de ‘butler’ (Juan Wells) wordt geacht zijn kleding en gedrag aan te passen aan de nieuwe situatie. Natuurlijk verschijnt Albin toch ten tonele, wat voor een hilarische situatie zorgt. En hoe het afloopt …

De show houdt het midden tussen een Franse revueshow, inclusief Cancan door Les Cagelles, en een komedie. Het thema van de voorstelling komt tot een apotheose in het briljante pauzenummer ‘Ik ben wie ik ben’, een nummer waarbij het publiek vrijwel ademloos toekijkt en luistert. Uiteraard komt dit thema, zowel qua muziek als qua inhoud, ook op allerlei andere momenten terug, maar voor de rest is het een zeer luchtige voorstelling en vooral een klucht. Het zal voor de acteurs ongetwijfeld een zeer spannende avond zijn geweest in dit nieuwe theater en dat was ook merkbaar. Naarmate er meer voorstellingen gespeeld worden, zal er zeker meer ontspanning en losheid in hun spel komen. De ster, of beter gezegd, de diva van de avond was uiteraard Jon van Eerd die op subtiele maar ook hilarische wijze de rol van de kwetsbare, en tegelijk ook manipulerende en krachtige Albin vertolkt. Zijn kleding is natuurlijk heerlijk ‘over the top’, en met name in het pauzenummer adembenemend, en maakt hem als Zaza tot de ster van de show. Toch is de voorstelling nog geen vloeiend geheel en het kan bijna niet anders dan dat er nog de nodige veranderingen doorgevoerd gaan worden tijdens de komende reeks try-outs. Sommige scènes lopen traag en de overgangen nog niet soepel, andere zijn snel en dynamisch en weten het publiek goed te bereiken. Ook de staging (incl. decorwisselingen) oogde af en toe nog rommelig. De scènes en choreografie van de Cagelles in de ‘kooien’ waren echter prachtig strak en een genot voor het oog. Het geluid en de verstaanbaarheid waren prima in de zaal, al ging er nog wel eens een schuif iets te vroeg of te laat dicht. Kortom, er is nog werk aan de winkel, maar de kop is eraf, de eerste try-out is een feit.

“La Cage Aux Folles” is nog te zien in het DeLaMar theater tot en met 13 februari 2011 en zal dan langs een beperkt aantal theaters toeren. Voor meer informatie en boekingen: delamar.nl of webshop.seetickets.nl.

Stefanie