Na slechts een korte en intensieve repetitieperiode, één try-out en één voorpremière vond vanavond de feestelijke première plaats van The Wild Party in het DeLaMar theater, een productie die eerder in 2008 al zeer succesvol werd opgevoerd in theater M-Lab. En wat is er door de huidige cast, crew en creatives in deze korte tijd veel bereikt. De show stond vanavond als een huis. Vrijwel heel musicalland was uitgelopen om bij deze première aanwezig te zijn. De voorstelling is de laatste in de reeks van de M-Lab producties deze zomer van Vijftig jaar musical in Nederland.

De eerste try-out met de nieuwe cast werd afgelopen vrijdag 16 september al zeer enthousiast ontvangen door het publiek. Op een korte showstop na  -wegens een dienstweigerende microfoon-  die soepel opgevangen werd door een verder spelende en  feestende cast, verliep de try-out al sterk. MusicalJournaal was dan ook zeer benieuwd hoe de voorstelling tot haar recht zou komen op een wat groter toneel en in een grotere zaal dan die van M-Lab.

De voorstelling is gebaseerd op een gedicht van Joseph Moncure March. Toen eind jaren negentig van de vorige eeuw de rechten hiervan vrij vielen, grepen tegelijkertijd -maar onwetend van elkaar- twee partijen de kans om dit gedicht in theatervorm te gieten. Andrew Lippa was daar een van en zijn creatie (hij is verantwoordelijk voor zowel de teksten als de muziek) is de basis geweest voor de huidige M-Lab voorstelling van The Wild Party.

Tijdens de voorstelling wordt indirect op twee manieren verwezen naar de oorspronkelijke vorm. Hoewel The Wild Party vrijwel volledig doorgecomponeerd is, zijn er tussendoor enkele korte teksten die omwille van de oude vorm op rijm zijn gezet. Daarnaast nemen de acteurs soms de rol van verteller op zich en spreken dan in de verleden tijd, terwijl zij in hun eigenlijke rol uiteraard in de tegenwoordige tijd spreken.

Ten tijde van het ontstaan van het gedicht (1928, wat overigens ongeveer dezelfde tijd is waarin het verhaal van het gedicht c.q. de musical zich afspeelt) verkeerde Amerika in een grote economische crisis, wat niet alleen leidde tot meer armoede maar ook tot toegenomen alcoholgebruik. Ook drugsgebruik deed zijn intrede. De overheid besloot via drooglegging in te grijpen, oftewel het was wettelijk verboden in de openbaarheid alcohol te drinken om het alcoholgebruik aan banden te leggen. Dat leidde ertoe dat het drankgebruik zich verplaatste naar de huiskamers en er tal van privéfeestjes werden georganiseerd waarbij men zich tegoed deed aan de gin en andere alcoholische versnaperingen.

In dezelfde tijd was ‘vaudeville’ als theatervorm in Amerika erg populair, een genre dat Nederland niet of nauwelijks kent. Ook de hieraan verwante term ‘burlesque’ wordt hier zelden gebruikt. Daarom heeft Koen van Dijk, die The Wild Party naar het Nederlands heeft vertaald en daarnaast ook de regie voor zijn rekening nam, ervoor gekozen voor de huidige voorstelling gebruik te maken van het woord ‘revue’. De kenmerken daarvan zijn vooral de diverse korte zang- en dansacts (die bij ‘vaudeville’/’burlesque’ veel erotischer zijn getint), afgewisseld met grote zangnummers door een bekende zanger(es). Queenie, vertolkt door Vera Mann, is dus in de oorspronkelijke versie dus eigenlijk een (zij het enigszins in verval geraakte) vaudeville-ster, maar in de huidige productie een populaire revuezangeres.

Al deze historische elementen (werkeloosheid, drooglegging, drugsgebruik, privéfeestjes en de populariteit van ‘vaudeville’) zijn terug te vinden in The Wild Party. Het verhaal speelt zich af in de woning van Queenie en komiek Burrs (Ara Halici), waar de verveling na drie jaar relatie heeft toegeslagen. Daarnaast ergeren ze zich regelmatig aan elkaars onhebbelijkheden wat zelfs gepaard gaat met verbaal en fysiek geweld. Ze kunnen niet met en tegelijkertijd ook niet zonder elkaar, althans dat denken ze. Om weer wat leven in de brouwerij te brengen, oppert Queenie het plan een privéfeestje te organiseren en hiervoor hun vrienden uit te nodigen. Behalve om die reden heeft Queenie ook een geheime agenda: ze wil Burrs zijn gedrag betaald zetten en hem jaloers maken door te flirten met andere mannen. Haar opzet slaagt totdat Mr. Black (Gino Emnes) ten tonele verschijnt, geïntroduceerd door huisvriendin Kate (Ellen Evers). Terwijl de rest van de gasten zich vermaakt met drank en met elkaar en alle remmen losgaan, ontspint zicht tussen Queenie, Burrs, Mr. Black en Kate een steeds dichter web, waaruit geen weg meer terug is. De apotheose aan het eind van het feest, de volgende morgen, is er dan ook een die niemand had voorzien en hun levens voorgoed verandert.

Na de try-out op een vlakke vloer van M-Lab gespeeld te hebben, werd nu de overstap gemaakt naar een breder toneel op ca. 70 cm hoogte en dat deed de choreografieën nog beter uitkomen: meer ruimte, maar vooral meer zichtbaarheid richting publiek door een hoger toneel. Maar een grotere zaal betekent ook doorgaans groter spelen om de achterste rijen en het publiek op het balkon te kunnen bereiken. Geen makkelijke opgave dus, zeker niet met alleen één voorpremière -in dit theater- om dit voor elkaar te krijgen. Cast, crew en creatives zijn hier wonderwel in geslaagd. Het lichtplan zat gedegen in elkaar, de scenewisselingen verliepen vlekkeloos, om nog niet te spreken over de fantastische driekoppige band (drums, bas en saxofoons).

Een sterk punt van deze voorstelling is de muziek: vooral jazz en gospel, variërend van ‘slow’ tot opzwepend, met uiteraard solozangpartijen, maar ook zeer sterke duetten en kwartetten. Degenen die bij deze muziek het sterkst uit de verf kwamen waren Ellen Evers en Gino Emnes, het leek of deze muziek op hun lijf was geschreven. Ook qua spel kwamen deze twee vanavond het sterkst over: Ellen Evers als Kate, die weer eens toonde dat ze over een feilloze comedy timing beschikt, de lachers daarmee regelmatig op haar hand kreeg, maar ook een goede melancholische en later een stomdronken (en ‘high’) Kate wist neer te zetten. Gino Emnes, alias Mr. Black, is in het stuk de vreemde eend in de bijt. Waar de andere feestgangers zich verschuilen achter maskers en onecht gedrag, is hij de ‘gentleman’, oprecht, zachtaardig en beschermend en weet hij het hart van Queenie te veroveren. Dat contrast zet hij perfect neer.

Vera Mann heeft de zware, maar mooie taak zich in het stuk te ontwikkelen van dader en slachtoffer tegelijk naar een kwetsbare vrouw die naar liefde hunkert. Die fases en overgangen weet ze treffend neer te zetten. Burrs daarentegen blijft vooral dader en cynische clown, een rol waarin Ara Halici zich helemaal inleeft. Vocaal is hij niet de beste van het stel, maar hij overtreft zichzelf ten opzichte van wat we eerder van hem hoorden.

The Wild Party moet het niet hebben van veel zichtbare actie of gebeurtenissen, het is eerder een psychothriller. Dat betekent dat de spanningsboog voornamelijk opgebouwd moet worden door het spel, geheime agenda’s en dat wat niet uitgesproken wordt. Zaten daar tijdens de try-out afgelopen vrijdagavond nog wel wat hiaten in, nu was die boog van begin tot eind gespannen.

De ensembleleden zijn allen geschoolde dansers die in deze voorstelling ook vocaal goed uit de voeten bleken kunnen. Ieder ensemblelid, oftewel feestganger, heeft zijn eigen moment in de show om te stralen. Degene bij wie dat het meest succesvol was (zonder iets te willen afdoen aan de overige leden) was Madeleine True, lesbienne, gespeeld door Liss Walravens. Zij weet met een komische act over de door haar zo gewenste klassieke lesbische ‘lovestory’ het publiek volledig voor zich te winnen en dat werd beloond met een daverend applaus.

Zijn er dan geen verbeterpunten aan deze voorstelling te vinden? Jawel, maar gelukkig zijn die in de minderheid: de verstaanbaarheid zou beter kunnen en dat geldt voor zowel het ensemble als ook voor de hoofdrolspelers, bijvoorbeeld wanneer Vera het openingsnummer in haar loomheid en lamlendigheid nogal binnensmonds zingt (wat op zich begrijpelijk is in de scene, maar voor de verstaanbaarheid niet altijd even handig). Verderop in de show wordt dat beter, al zijn er af en toe momenten die weer minder zijn. Daarnaast is de chemie tussen Queenie en Burrs, ondanks hun sterke spel, het minst voelbaar, terwijl die tussen Queenie-Kate, Burrs-Kate en Burrs-Mr. Black duidelijker aanwezig is.

The Wild Party is tijdens een korte tour door Nederland te zien in diverse theaters. Kaarten kunnen besteld worden bij het theater of via de site van M-Lab: http://www.m-lab.nl/index.php?act=site&site=4

Stefanie

Foto’s: Bob Bronshoff

Eindapplaus na afloop van de première

September 2011:

20 | Amsterdam         DeLaMar                                         tel. 0900 3352627
21 | Groningen           Stadsschouwburg Groningen            tel. 050 3680368
23 | Den Haag            Diligentia                                        tel. 070 361 0540
24 | Heerlen               Parkstad Limburg Theaters               tel. 045 5716607
25 | Apeldoorn           Orpheus (matinee)                           tel. 0900 1230123
26 | Breda                 Chasse Theater                                tel. 076 530 31 32
27 | Helmond             ’t Speelhuis                                     tel. 0492 587 000
30 | Goes                  Theater de Mythe                             tel. 0900 3300033

Oktober 2011

1 | Doetinchem           Schouwburg Amphion                       tel. 0314 376000
3 | Eindhoven             Parktheater                                      tel. 040 2111122
4 | Rotterdam             Oude Luxor                                     tel. 010 4843333
6 | Utrecht                  Stadsschouwburg                            tel. 030 2302023
7 | Leeuwarden           De Harmonie                                    tel. 058 2330233
8 | Leiden                   Stadspodia Leiden                            tel. 0900 9001705

---