Na eerdere voorstellingen in Maastricht  vorige maand tijdens het Maastricht Toneelstadfestival was White World vanavond -16 juni- te zien in het Ostadetheater in Amsterdam. White World is de afstudeervoorstelling van Robin Coops (richting regie), die ook de muziek voor deze productie schreef.

Een hagelwitte vloer, witte kostuums, witte speakers als decorstukken, wit licht in diverse nuances, het lijdt geen twijfel dat we in de White World zijn aanbeland: een wereld waarin iedereen vrolijk en gelukkig is en niet spreekt maar zingt. Het verhaal is gebaseerd op de wereldberoemde roman 1984 van George Orwell en gaat over een wereld waarin iedereen zich dient te conformeren aan de bestaande regels. Dat dit ook werkelijk gebeurt, wordt van bovenaf nauwlettend in de gaten gehouden (‘Big Brother is watching you’). Wie twijfelt aan de waarheid (en dus aan het regiem) wordt bestraft, gediskwalificeerd en in het ergste geval geëlimineerd. Dit is ook het geval met Winston, die in opdracht van de overheid nieuwe teksten schrijft op muziek. Zijn rotsvaste geloof in de overheid wordt echter aan het wankelen gebracht wanneer hij in een klap verliefd wordt. De vraag is of de dame in kwestie te vertrouwen is of een geïnfiltreerde spion is om hem te betrappen op afwijkende gedachten en gevoelens. Zij blijkt in zichzelf een soort rebel te zijn en overtuigt hem om zijn gevoelens te durven tonen. Dan wordt Winston benaderd door ene O’Brien en overgehaald zich aan te sluiten bij het verzet om te strijden voor een zwarte wereld waar gesproken tekst de norm is. O’Brien blijkt echter niet te zijn wie hij zegt te zijn en Winston blijkt in een val van de overheid te zijn getrapt. Hij wordt gevangengenomen, aan indoctrinatie en elektroshockbehandeling onderworpen (die doet denken aan de scène met de elektroshocks uit de film One Flew over the Cuckoo’s Nest of die in de musical We Will Rock You) en blijkt uiteindelijk bereid zijn vriendin te verraden. Geïndoctrineerd als hij is, ‘bekeert’ hij zich opnieuw tot de White World en het verhaal eindigt zoals het begon: met conformiteit en ‘geluk’.

De voorstelling is een combinatie van muziek, tekst, zang en videoprojectie (de overheid, oftewel Big Brother, manifesteert zich steeds via projecties, denk ook aan de Killer Queen in We Will Rock You).  Het openingsnummer en de eerste scènes zijn traag en weten nog niet echt de belangstelling te wekken. Op het moment dat de dialogen meer op gang komen, ontstaat er een betere spanningsboog en ga je je als publiek ook afvragen wie de waarheid spreekt en wie door wie verraden gaat worden. De muziek ondersteunt het verhaal met soms wat meer kabbelende tonen, maar wordt spannender en uiteindelijk zelfs bijna agressief wanneer Winston verhoord en ‘behandeld’ wordt en uiteindelijk voor de keus wordt gesteld (jammer dat de key-scène in de ‘white room’ slecht verstaanbaar was door de combinatie van zang en projectie met geluid).  Enerzijds blijkt uit de voorstelling duidelijk dat de moraal uit de roman van Orwell (laat het niet zo ver komen) nog niets aan voorspellende waarde heeft ingeboet (destijds vooral gericht op het communistische regiem). Anderzijds had nog duidelijker de link naar het heden gelegd kunnen worden (bijv. dat je vandaag de dag  door in te loggen via Foursquare of door het gebruik van social media ook continu gevolgd kunt worden door anderen). Kortom, het was interessant om deze voorstelling te zien en met name de muziek verdient complimenten. Als er nog meer tijd was geweest deze voorstelling te verfijnen, dan zou de voorstelling wellicht nog sterker zijn geweest.

Na Er was eens … en White World is deze maand nog een derde musical in het Ostadetheater te zien en wel Return to the Forbidden Planet op 23/24/25 juni 2011. Voor meer informatie en reserveringen, zie www.ostadetheater.nl.

Stefanie

Geluidsfragment: Telescreen

Foto’s: www.robincoops.com