Gisteren was het dan eindelijk zover, de première van Petticoat. Na een aantal try-outs gezien te hebben, waren we wel benieuwd naar de uiteindelijke “frozen”  versie. Daarbij is het natuurlijk een bijzondere belevenis zo’n première. Zeker in Koninklijk Theater Carré,  de dresscode was dan ook  “Black Tie”.  Uiteraard hielden we ons aan die code, dus gehuld in lange jurk de rode loper over. Gelukkig is die bij Carré niet zo héél lang, want het is niet onze hobby om daar overheen te lopen.

Eenmaal binnen is het uiteraard weer zien en gezien worden. De ene jurk is nog mooier dan de andere, waarbij ik als hoogtepunt de creaties van Suzan Seegers en Renée van Wegberg wil noemen. Wat een schitterende jurken, gedragen door 2 prachtige dames. Rechts ontwaren we direct Jan Kooijman die voor Life4you verslag doet, ook Shownieuws is aanwezig en uiteraard ook de bekende papparazzi. Via de kleine trapjes ons een weg naar boven gebaand en dat viel nog niet mee met de lange jurken. Het was heerlijk weer, dus was het echt genieten om op het balkon lekker te kijken naar de rode loper en de mensen achter de hekken, die “aapjes” aan het kijken waren. Wat een geluk, het stralende weer.

Toen was het tijd om de plaatsen op te zoeken en het begin van de eerste akte af te wachten. Gelukkig kennen we de show al een beetje, waardoor die spanning er in ieder geval niet zit. Wel de spanning of het allemaal goed gaat en of de zaal enthousiast is. Met name voor ons extra spanning voor Freek Bartels en Rosalie de Jong, de 2 waar wij dan extra op letten. Hoewel Freek natuurlijk een héél fantastische (hoofd) rol neerzet, waar je vanzelf naar kijkt en luistert, is het zeker aan te raden om ook tijd te besteden aan het bekijken van Rosalie. Ze is ontzettend grappig in haar acteerwerk in haar verschillende ensemblerollen en weet zelfs met de kleine rollen te imponeren. We kunnen dan ook niet wachten om haar héél snel in een van de grotere rollen te gaan zien. Hier en daar lijken er wat dingen anders te gaan en toch nog wat teksten te zijn veranderd. Bij de stofzuiger die ineens ophoudt, lijkt het erop, dat Chantal nu al aan het improviseren is geslagen en wat is dat knap op een première. Eerder was er ook al een moment met haar handtas, waarbij ze improviseerde. Dit is natuurlijk haar allergrootste kracht, haar echt perfecte komische timing en het inspelen op situaties. Alleen daarom al, moet deze musical vaker bezocht worden, zodat je kunt gaan genieten van de ontwikkeling van de diverse rollen.

Gelukkig loopt de eerste akte als een trein en lijkt alles héél erg goed aan te slaan bij het publiek. Er wordt flink gelachen en geklapt. Sommige grappen vallen nu bijvoorbeeld wel, terwijl we bij 3 try-outs soms de enigen waren die moesten lachen om een bepaalde grap. Leuk om de verschillen te bemerken bij verschillende shows. Dat is ook meteen de charme van een reizende produktie, wij zullen de show op veel plaatsen gaan zien en dat scheelt enorm in de humor. Zo denk ik, dat Tante Sjaan in akte 2 elders in het land minder gewaardeerd zal worden. Wij blijven ook van mening, dat het eruit mag.

Na een sanitaire stop (en wederom, niet makkelijk in lange jurk) en een drankje, weer plaats genomen voor akte 2. Geen spanningen meer, want het liep allemaal goed. Overigens hadden we wel het idee, dat Chantal iets minder bij stem was dan eerder in de week, maar dat zal ongetwijfeld door de première stress zijn gekomen. Akte 2 is wat zwaarder dan de overwegend luchtige akte 1 en dat is ook wel even nodig, om werkelijk een aantal personages te gaan begrijpen. Nu valt ook alles op zijn plaats en wordt er echt naar een climax toegewerkt. Voor ons toch wel echt het hoogtepunt, een van de laatste scènes. Een scène waarin Freek echt excelleert in zijn acteren en zo grappig is, dat we er bijna tranen van krijgen. Heerlijk stuk, waarbij eigenlijk Roon Staal nog wel een groter hoogtepunt is dan Freek. Hier maakt Roon zo perfekt gebruik van het Groningse accent, waarbij je zó moet lachen om hem en hij zingt ook nog eens prachtig. De hele cast is fantastisch en verdient het ook dat deze musical een heel groot succes gaat worden. Eigenlijk kunnen we nu al niet wachten om weer te gaan. Het verdiept zich steeds en het wordt ook steeds grappiger en je ziet ook steeds meer.

Na een minutendurende staande ovatie, waarbij Chantal is overmand door emotie (heel mooi om te zien en mee te maken), is het tijd geworden voor een hapje en een drankje. Jammer genoeg is Carré niet echt geschikt voor een gezellig feestje, wat de gangen zijn smal en de verschillende foyers te klein, waardoor je eigenlijk heel de tijd heen en weer loopt om mensen te zoeken en ze dus ook vaak misloopt. Daarbij is het ontzettend warm binnen, dus vaak naar buiten geweest om een luchtje te scheppen en ook daar nog gezellig nagepraat met diverse mensen. Daardoor de “trapscène” gemist, wat jammer was, maar het was er toch te druk voor iedereen. Gelukkig wel een aantal mensen van de cast kunnen spreken en kunnen complimenteren met hun prestatie. Wat een avond, het lijkt er echt op, dat iedereen dit een fantastische musical gaat vinden. Het publiek was laaiend enthousiast en de cast krijgt dan ook veel loftuitingen van bekend en minder bekend Nederland.

En dan is het weer voorbij en tijd geworden om heel onglamoureus naar onze auto te lopen.  Petticoat, petticoat, in roze, lila geel of rood… Petti petti petti petti petticoat, dans je beide benen bloot!!! Heerlijk.

Evelyn

Foto’s eindapplaus © MusicalJournaal.nl

Foto’s eindapplaus © Els Tulen

Je kunt de diavoorstelling hierboven rustig bekijken (speelt automatisch alle foto’s af), of je klikt op de afbeelding om het webalbum te openen, zodat je eventueel fullscreen kunt bekijken.