Nadat vorige week een zenuwachtige groep Zorro’s aan het grote publiek had laten zien waartoe ze in staat zijn, moesten ze in de tweede live show niet alleen de onderlinge strijd aangaan, maar ook die met de andere talentenshows – om de gunst van de kijkers. Het Nederlandse TV-wereldje heeft n.l. besloten om na het schaats-show debacle een paar jaar geleden, nu ook de talentenshows de nek om te draaien, door ze tegenover elkaar te programmeren. Was eerder al het weinig succesvolle Popstars door The Voice of Holland verdrongen van de vrijdagavond naar de maandagavond, nu werd met de Uitslagshow van TVOH gepoogd hetzelfde te doen met Op Zoek Naar Zorro. En met het naar de zaterdagavond gevluchte Popstars stond de kijker ineens voor de keuze van 3 min of meer tegelijk geprogrammeerde talentenshows. Op Zoek Naar Zorro handhaafde zich redelijk, met 869.000 kijkers, slechts ca. 15% minder dan de week ervoor. TVOH verloor bijna 1 miljoen kijkers t.o.v. hun eigen live show de avond ervoor, maar dat is ook deels te wijten aan de ingeblikte herhaling met uitgelekte uitslag. Uiteindelijk zal dit echter een strijd worden met enkel verliezers.

Terug naar het onderwerp, de tweede live show van Op Zoek Naar Zorro. Het onterechte afscheid van Sandor lag nog vers in het geheugen en zal een aantal Zorro’s hebben aangespoord om een tandje bij te schakelen en zo de onvoorspelbare afloop van een sing-off te vermijden. In de nummertoewijzing leken wat kadootjes te zijn uitgedeeld. Jeroen kreeg het niet bijster moeilijke “The Way You Are”, Dennis Ten Vergert mocht zich profileren als een Latijnse vrouwenveroveraar met “La Vida Loca”, rocker Samuel kreeg het popnummer “Somewhere Only We Know” en Ruud mocht zijn vocale kunsten verpakken in het Borsato-nummer “Zij”. Voor Tommie was er een “do or die” keuze gemaakt met “Make ‘em Laugh”, een nummer waarmee hij ófwel zou schitteren, of enorm door het ijs zakken.

De opening met “Relight My Fire” was wat chaotisch, met een prachtige Karin Bloemen die helaas haar microfoon verloor, waardoor ze maar een klein deel kon meezingen. De Zorro’s klonken echter prima. Met dit vuur waren ze prima opgewarmd – en het publiek ook. Jeroen mocht het spits afbijten met Billy Joel’s “Just The Way You Are”. Al wandelend door de studio vertolkte hij het voor het live publiek wat onoverzichtelijk, maar het leek niet slecht te klinken. Het commentaar van de jury kwam me daarom wat te streng over. Naderhand, bij het bekijken van de (opgenomen) televisie-uitzending, was echter te horen dat het wederom vocaal geen sterke prestatie was van Jeroen. Het eerste kadootje werd dus niet uitgepakt. Meteen daarna mocht de tweede amateur-Zorro zijn saaie opening van de week ervoor een spannender vervolg geven. Dat lukte hem deels; vooral vocaal was het aanzienlijk beter dan vorige week, maar zijn spel en interactie met de danseres was gespannen, waardoor het aan kracht afnam. Zijn gezichtsuitdrukkingen doen me ook denken aan Bill Paxton in de jaren 80 comedy “Weird Science”, de 40+ ers onder ons weten vast wat ik bedoel. Roman mocht wederom een up-tempo nummer doen en hij deed dat zeer verdienstelijk. Zijn uitvoering van “Every Little Thing She Does Is Magic” kende een mooie opbouw, vocaal kan hij dat prima aan, maar helaas voor hem en het live publiek, vergaloppeerde de choreografie zich in de aanwijzingen van de regie en werd er meer met camerawisselingen gespeeld dan met een live performance voor publiek. Het kwam dus op TV aanzienlijk beter over dan live in de studio. Ook bij andere optredens speelde dit overigens een rol; wellicht ingegeven door de mogelijkheden van een grotere studio is men veel meer bezig met het in elkaar zetten van een spectaculair TV programma dan met de beleving van het live publiek. Marijn mocht zijn tanden stukbijten op een in Nederland redelijk onbekend nummer uit de Duitse versie van De Drie Musketiers. Met zijn kleinkunstachtergrond en vocale kwaliteiten deed hij dat prima, al zal het voor het grote publiek wellicht wat minder aanspreken. Aan Dennis ten Vergert de taak om het tweede kadootje uit te pakken. Hij hing letterlijk in de steigers als een latin-lover met “La Vida Loca”. De fysieke acrobatiek ging hem goed af, vocaal klopte het vrij aardig, maar er was weinig spanning tussen hem en de vier sexy danseressen. Met dit nummer hadden de vrouwen flauw moeten vallen, maar dat gebeurde bij lange na niet. Ook dit kadootje ging dus deels verloren. Mischa kreeg rust, nadat hij vorige week bijna buiten adem het einde van zijn nummer haalde. Dit was echter wel erg veel rust. Stilstaand, handen in de zakken een Barbara Streisand nummer zingen, daar kom je alleen mee weg als je vocaal bijzonder goed bent met een dito interpretatie. Dat niveau haalde hij geen moment, maar dat mocht men eigenlijk ook niet verwachten van iemand die auditeert voor zijn allereerste productie. Niet echt een kadootje, dit nummer. Het derde kadootje van de avond werd gegeven aan Samuel. Niet alleen een rock-nummer, maar ook een rock-band setting en een schare “fans” die naar het podium werd gedirigeerd om hem aan te moedigen. Een kadootje met een strik dus. Aan uitpakken kwam hij echter niet eens toe, want zowel live als op TV was het vocaal niet goed. Met uitzondering van zijn echte fans, hebben niet veel mensen genoten van deze uitvoering. Blijkbaar is Keane nog niet zo eenvoudig te evenaren. Het was aan Ruud om te bewijzen dat de kadootjes niet vergeefs zijn gegeven. Hij mocht aantonen over een geweldige stem te beschikken met Marco Borsato’s “Zij”. Enigszins afgeleid door de overmatige rook en een Kate Bush-achtige danseres op de voorgrond, begon Ruud klein, wellicht té klein voor het live publiek. In het tweede deel mocht hij uitpakken en dat deed hij ook. Zijn stem is prima geschikt voor dit genre en hij heeft als eerste het kadootje uitgepakt. De jury was er zo blij mee dat hij later tweemaal werd genoemd als favoriete Zorro. Een aanzienlijk betere prestatie dan een week eerder en hij heeft zich ermee in de kopgroep van de Zorro’s gepositioneerd. Het nummer van Kelvin zal bij hemzelf voor gemengde gevoelens hebben gezorgd. Het is natuurlijk een eer om een Sondheim nummer als “Als Ik Bij Je Ben” te mogen zingen. Maar enerzijds is dit nummer bij het grote (stemmende) publiek wat onbekender en mogelijk ook ontoegankelijker, anderzijds, bij het publiek dat dit nummer wél kent, is met de uitvoering van Freek Bartels (tijdens “Sondheim in Songs”) een niet te behalen verwachtingsniveau neergezet. Saillant detail dat Kelvin in zijn huidige productie (Petticoat) understudy is van diezelfde Freek Bartels. Zoals te verwachten was, haalde hij dát niveau niet. De uitvoering van Kelvin was zeker niet slecht, maar het maakte ook niet veel indruk. Dat deed het laatste solonummer van de avond wél. Tommie moest een nummer gaan doen, waarvan op voorhand gezegd zou kunnen worden dat hij de enige Zorro-kandidaat is die hiermee weg kan komen. De Glee-fans hebben het mogelijk al gezien in aflevering 7 van seizoen 2, oorspronkelijk is het afkomstig uit de musical “Singin’ In The Rain” (1952) in de uitvoering van Donald O’Connor. Tommie had zijn eigen weg in dit nummer gekozen, zonder hulp van props of dansers, maar met behoud van het oorspronkelijke slapstick-karakter. Het werd een memorabele uitvoering, niet alleen door het nu al veelbesproken momentje met “boezemvriendin” Karin Bloemen, maar vooral omdat hij hiermee aantoonde een uitstekende danser te zijn, met gevoel voor komische timing en mimiek en dit weet te doen zonder dat het ten koste gaat van de kracht van zijn stem en het vertellen van het verhaal. Hij schaart zich hiermee probleemloos in het rijtje “Freek Bartels – Kom Kees” en “Noortje Herlaar – I’m The Greatest Star”. Het nummer was geen kadootje. Wat Tommie er van maakte was dat wel.

De sing-off was redelijk voorspelbaar. Dat Samuel wederom de minste stemmen had gekregen was gezien zijn prestaties in de live shows geen verrassing. Jammer genoeg kon hij geen korte metten maken met het gezeur over zijn lengte. Als dat een onoverkomelijk probleem zou zijn voor de rol van Zorro, waarom hem dan überhaupt door laten gaan naar de live shows? De sing-off voor Kelvin was evenmin verrassend, want zowel zijn nummer als de uitvoering ervan waren geen stemmen-magneet. Willem kreeg dus de kans zijn foutje van vorige week goed te maken en hij deed dat naar verwachting. Hoewel hij het niet kon nalaten het publiek een sneer te geven (“het publiek heeft niet altijd gelijk”), volgde hij toch gedwee hun keuze.  Exit voor Samuel. Er gaan er nog 8 volgen, voordat de nieuwe Zorro bekend is. De kopgroep begint vorm te krijgen (Ruud, Dennis TV, Tommie) en er is een kleine groep achtervolgers die nog mag hopen (Roman, Marijn). Het viertal Mischa, Dennis DG, Jeroen en Kelvin moet echter vrezen de komende paar weken hun masker te moeten inleveren.

Frank

Foto’s gemaakt voor en na de live uitzending. Klik voor een groter formaat.