Met My Fair Lady (in 1960 door Wim Sonneveld naar Nederland gehaald) werd het startschot gegeven voor het ontstaan van het musical-genre in ons land. Daarnaast betekende het ook het debuut van Seth Gaaikema (toen nog student) als vertaler van musicals. Het verhaal van het bloemenmeisje Eliza Doolittle (gebaseerd op het toneelstuk Pygmalion van George Bernard Shaw uit 1912) heeft de wereld veroverd en wordt ook wel ’the perfect musical’ genoemd. Na de versie met Sonneveld speelde de musical nog driemaal (professioneel) in Nederland, met grote namen als Joop Doderer, Piet Bambergen, Paul van Vliet en Eliza’s Vera Mann, Doris Baaten en Celine Purcell. Tien jaar na Stage Entertainments laatste voorstelling is nu de versie door De Graaf en Cornelissen in première gegaan.

In My Fair Lady ontmoet het volkse bloemenmeisje Eliza (Esmee Dekker) de gefortuneerde, maar sociaal gehandicapte taalwetenschapper Professor Higgins (Chris Tates). Hij is een autoriteit op het gebied van volkse dialecten en pocht tegen zijn vriend Kolonel Pickering (Alfred van den Heuvel) dat hij van Eliza binnen drie maanden een perfect Engelssprekende dame kan maken, die zich in de hoogste kringen kan begeven. De alcoholistische vader van Eliza, Alfred P. Doolittle (Han Oldigs) wordt afgekocht en Eliza gaat bij de professor wonen. Na een aantal moeizame lessen neemt Higgins Eliza mee naar het aristocratische uitje bij uitstek, de paardenrennen van Ascot. Daar ontmoet ze Higgins’ moeder (Sjoukje Hooymayer), die aanvankelijk gereserveerd is, maar langzamerhand op haar gesteld raakt. De jonge Freddy Eynsford-Hill (Yoran de Bont) ziet haar en raakt op slag verliefd. Eliza slaagt glansrijk voor het “examen” op het bal, maar is teleurgesteld als blijkt dat ze niet meer dan een project was.

Esmee Dekker maakt een sterk (hoofdrol-) debuut als Eliza. Haar zang is uitstekend en ze is geloofwaardig in de ontwikkeling van volksmeisje tot dame. Chris Tates laat de horkerige kant van Higgins goed overkomen, waarbij er een mooi contrast is tussen zijn gedrag en zijn charmante voorkomen. Zijn parlando-achtige manier van zingen blijft echter wel achter bij dat van zijn collega’s Alfred van den Heuvel, Han Oldigs en Yoran de Bont. Alfred en Han buiten hun komische talenten volledig uit, waarbij Han ook veel indruk maakt in zijn nummers ‘As het effe kan’ en ‘Als ik straks de kerk maar haal’. Hoewel zijn rol beperkt is, werd hij terecht door het enthousiaste première-publiek beloond met een daverende ovatie. Regisseur Paul van Ewijk is er uitstekend in geslaagd om de karakterontwikkeling van zowel Eliza als Higgins in beeld te brengen. Chiara Re had de dankbare taak om de choreografie te maken en zowel de “volkse nummers” als de statige ballroom-scène zijn mede daardoor prachtig geworden. Het ensemble verdient een groot compliment voor de energie waarmee ze de grote scènes uitvoeren. Inherent aan het script – en analoog aan de hoofdpersonages –  laat My Fair Lady twee gezichten zien; de eerste akte heeft vaart, met grote nummers en veel humor, terwijl in de tweede akte meer wordt ingezoomd op de relatie tussen Eliza en Higgins. Daardoor raakt de vaart er wel uit en is de spanning afhankelijk van het vakmanschap van de acteurs, die daar grotendeels in slagen.

Deze uitvoering van My Fair Lady doet recht aan de eretitel ’the perfect musical’; niet dat alles perfect is, maar het is wél hoe een musical als deze in elkaar hoort te zitten; een uiterst vermakelijke voorstelling, waarbij zang, dans en acteren onlosmakelijk van elkaar een mooi verhaal vertellen.

Frank

My Fair Lady speelt tot 13 mei 2018 in theaters in Nederland. Meer info en speellijst: www.degraafencornelissen.nl