Een aantal maanden geleden, bij de eerste aankondiging dat Joop van den Ende Theaterproducties BV de musical ‘We Will Rock You’ (WWRY) naar Nederland ging halen, stond ik nu niet direct te springen. Mede omdat het wéér om een zogenaamde jukeboxmusical ging, was ik sceptisch.

Toegegeven, de muziek van Queen is goed (vooruit: heel goed), maar ik zou mezelf zeker geen Queen-fan willen noemen. Het feit dat de overgebleven leden van deze Britse rockband zeer nauw betrokken waren bij de casting van de (hoofdrol)spelers en muzikanten -en de rest van het creatieve proces- zou een duidelijk signaal moeten zijn geweest dat het met de kwaliteit van de muziek in ieder geval wel snor zat. Het gegeven dat WWRY al acht jaar succesvol op West End in Londen draait, had mij ook al minder sceptisch kunnen maken. Maar … Londen is geen Utrecht, ik was hardnekkig en de musical stond niet bepaald hoog op mijn verlanglijstje voor het nieuwe seizoen. De eerste scheurtjes in die halsstarrigheid kwamen tijdens de showcase van WWRY in Paradiso op 3 augustus jl.: hier stond toch wel een ontzettend goede cast heel energiek uitstekende muziek te maken (al helemaal als je achteraf hoort dat de ‘oortjes’ van de spelers niet optimaal werkten). En eerlijk is eerlijk, ik kwam heel enthousiast Paradiso weer uit. Aan de andere kant, een paar grote hits van Queen vertolken is natuurlijk nog niet een hele musical neerzetten ….

De reacties op de showcase en de eerste try-out via de diverse (social) media logen er niet om, dus vol goede moed ging ik vandaag naar het Beatrix Theater in Utrecht voor de tweede try-out. En ik moet zeggen: het dak ging eraf!

In een notendop is de verhaallijn als volgt. Het speelt zich af in 2040, een tijd waarin de digitale snelweg in alle opzichten het dagelijkse leven doordrenkt. Het maken van authentieke muziek is verboden en jezelf zijn ‘not done’, omdat iedereen zich conformeert aan de ongeschreven regels. Dit wordt streng bewaakt door de oppermachtige Killer Queen en haar rechterhand Kashoggi: wie hier tegenin gaat wordt hersendood gemaakt, al blijft het lichaam leven. De twee ‘outcasts’, Galileo en Scaramouche raken bevriend en komen vervolgens in aanraking met een groep rebellen, aangevoerd door Britney Spears en Ozzy Osbourne, en komen te weten dat er wel degelijk restanten van vroegere, authentieke muziek bewaard zijn gebleven, maar dat niemand die weet te vinden. Galileo krijgt in zijn dromen vaak fragmenten door van vroegere muziek, echter hij weet zelf niet wat deze betekenen of waar deze vandaan komen. Wanneer ze op zoek gaan, worden Britney en Ozzy samen met andere rebellen opgepakt en afgevoerd. Galileo en Scaramouche zetten hun zoektocht voort en krijgen daarbij hulp van de oude hippie, DJ. Natuurlijk vinden ze uiteindelijk wat ze zoeken, de rebellen worden vrijgelaten en iedereen leeft nog lang en gelukkig.

De zaal van het Beatrix Theater was vanavond afgeladen en opvallend was de mengeling van jong en oud, van musicalpubliek en Queen-fans. Het is duidelijk dat deze productie een breed publiek aanspreekt.

Wanneer de muziek begint en het doek op gaat, en de lampen zowel over het toneel als de zaal glijden, gaat er een al een golf van enthousiasme door het publiek. De start is zonder meer flitsend te noemen en om maar meteen iets over de band te zeggen: deze is geweldig! Deze wordt overigens pas later tijdens de show zichtbaar en speelt dan prominent z’n eigen rol in het verhaal. Zoals gebruikelijk bij de shows van Joop van den Ende Theaterproducties zijn de kostuums, pruiken en make-up weer helemaal top. Het is duidelijk dat de cast er heel veel zin in heeft en geniet van de reacties van de zaal en het vele applaus. Want dat moet gezegd: er is een sterke wisselwerking tussen het publiek en het toneel. De nummers zijn uiteraard steeds een feest der herkenning. Een paar ervan zijn vertaald in het Nederlands, de rest is Engelstalig gelaten.

Er wordt goed tot zeer goed geacteerd en gezongen. Marjolein Teepen (als Scaramouche) weet door haar komische timing regelmatig de lachers op haar hand te krijgen, zonder flauw te worden en laat zien (en horen) dat ze de nummers uitstekend beheerst. In vergelijking met haar optredens tijdens ‘Op Zoek naar Evita’ is ze enorm gegroeid en ze geeft een geweldige performance weg. Ook van John Vooijs als Galileo kan niet anders dan gezegd worden dat dit echt zijn rol is. Met name het slotnummer (Bohemian Rapsody) is zeer indrukwekkend, maar sowieso komt hij vocaal goed uit de verf. Toch mag hij voor mij in zijn acteerwerk nog meer nuances uit de kast halen en, zeker in de tweede acte, meer ruimte claimen. Hij is immers ‘de held’… Charley Luske (als Brit) was zeer overtuigend als stoere, rebelse rocker en bezorgde mij een kippenvelmoment toen hij ging zingen. Wat een groot contrast met zijn rol in The Full Monty vorig jaar! Ook Floortje Smit, zijn maatje Ozzy, zong de sterren van de hemel, maar haar acteerwerk was nog te veel ‘over the top’. Toch heb ik er bij haar wel vertrouwen in dat dit in de loop van de tijd beter gaat worden. Hilarisch was het optreden van Rutger Le Poole (DJ) die de show in de eerste acte opent, direct opgepakt wordt en verdwijnt, maar duidelijk zijn stempel drukt op de tweede acte. Khashoggi, gespeeld door Paul Donkers, bleef voor mij een wat vaag karakter, hoewel hij zeer duidelijk aanwezig is in zijn interactie met Killer Queen (Pia Douwes) en prima zingt. Over Pia Douwes is al veel gezegd en geschreven of zij terecht gecast is voor deze rol. Zij staat zonder meer een zeer stevige, aanwezige en ‘bitchy’ Killer Queen te spelen, maar helaas biedt haar rol weinig ruimte voor verdieping en dat is iets waar Pia altijd erg sterk in is. Ook bleef haar verstandhouding met Kashoggi wat onduidelijk, terwijl dat nu juist degene is met wie ze de meeste interactie heeft. De combinatie van die twee karakters is voor mij dus nog niet overtuigend. Natuurlijk moet ook het ensemble niet vergeten worden. De zang is uitstekend, qua dans mag het allemaal nog net iets strakker, maar na een aantal shows zal dit ongetwijfeld het geval zijn. De potentie is er zonder meer.

Wat ik persoonlijk iets minder vond aan de show (maar aan de reacties van het publiek te horen, was ik hierin een van de weinigen) was de humor. Er zijn heel veel grapjes en woordspelingen in de teksten verwerkt. Een aantal daarvan is leuk of goed gevonden, andere vond ik toch wel te ‘makkelijk’ en te voor de hand liggend. Ik denk dat de ‘creatives’ tijdens de resterende try-outs hier nog wel wat in zullen sleutelen en ‘fine tunen’.

Tijdens de show wordt, geheel in de lijn van het verhaal en de tijd waarin zich dit afspeelt, ruimschoots gebruik gemaakt van technische/hightech snufjes: grote schermen met projecties, draaiende panelen en uiteraard de wisselende decorstukken. Zonder dat dit storend was voor het grote publiek, verliep nog niet alles optimaal en moeten hier nog wel wat puntjes op de i gezet worden. Aan de andere kant: ook hiervoor zijn de try-outs bedoeld. Ernstiger was wel, dat niet alle (zang)teksten even goed verstaanbaar waren, doordat de acteurs soms overstemd werden door de band. Het schijnt lastig te zijn, gezien de aard en opzet van de show, dit goed in balans te krijgen. Het is de hopen dat dit op korte termijn opgelost kan worden.

Al met al staat er een stevig en stoere show, waarvan ik denk dat deze wel eens heel goed ontvangen zou kunnen gaan worden door het grote publiek. Het is absoluut een show met de potentie uit te groeien tot een hit. Het eindapplaus was in ieder geval zeer enthousiast, het dak ging er -zoals al gezegd- vanaf en aan de reacties om mij heen te horen, heeft het publiek enorm genoten!

Stefanie