‘The Queen of Rock’ heeft altijd een enthousiast publiek. Dat was al zo zo toen ze nog een “prinses” was aan de zijde van haar toenmalige echtgenoot Ike Turner en helemaal toen ze in de jaren ’80 solo de troon besteeg en de best verkopende vrouwelijke rock ’n roll artiest werd. Zelfs bij haar afscheidstournee in 2009 stond het publiek op de banken, waar ondergetekende getuige van was in het Gelredome. De nieuwe musical Tina – The Tina Turner Musical (drie maanden geleden in première gegaan in Londen), krijgt het publiek ook schijnbaar moeiteloos enthousiast, dankzij een combinatie van het sterke repertoire van Tina en de bovenaardse performance van de titelrolspeelster, Adrienne Warren.

Er zit een oranje randje aan deze musical, want het is te danken aan producent Joop van den Ende dat Tina haar medewerking heeft verleend aan deze productie en het script is mede van de hand van Frank Ketelaar en Kees Prins, die ook verantwoordelijk waren voor het script van de Hazes-musical Hij Gelooft in Mij. Om er zeker van te zijn dat het verhaal recht doet aan de “Tennessee-roots” van Anna Mae Bullock (Tina Turner is de artiestennaam die bandleider Ike – nog voor hun huwelijk – aan haar gaf), werd later de Amerikaanse toneelauteur Katori Hall (eveneens afkomstig uit Tennessee) aan het schrijversteam toegevoegd. Net als bij Hij Gelooft in Mij, laat Tina – The Tina Turner Musical de rauwe werkelijkheid achter de glamour zien.

De opening laat kort het silhouet van de superster Tina zien, om vervolgens snel over te gaan naar een kerkdienst in Nutbush, Tennessee. De jonge Anna Mae Bullock (in de voorstelling die wij zagen voortreffelijk gespeeld door Claudia Elie) laat zien dat ze over uitzonderlijke vocale kwaliteiten beschikt. Echter, haar ouders leven op voet van oorlog en gaan uit elkaar; Anna Mae wordt opgevoed door haar grootmoeder. De leefomstandigheden voor de zwarte gemeenschap in de Zuidelijke staten zijn erg slecht en Anna Mae moet onder andere meewerken als plukster op de katoenvelden. In een club ontmoet ze Ike Turner, die daar optreedt met zijn band. Ike herkent haar uitzonderlijk talent, neemt haar op in de band en geeft haar uiteindelijk de artiestennaam Tina Turner. Ike voelt zich onzeker, door haar talent en vanwege zijn positie als zwarte entertainer in een door blanken overheerste industrie. Hij regeert als een tiran over de band en over Tina. De grote successen die Tina heeft als artiest worden overschaduwd door de geestelijke en lichamelijke mishandeling die ze moet ondergaan. De eerste akte eindigt met een berooide en mishandelde Tina, als ze uiteindelijk Ike verlaat en om onderdak moet smeken bij een motel.

Met niets meer dan haar talent, haar (artiesten)naam en doorzettingsvermogen probeert Tina jarenlang het hoofd boven water te houden. Overdag heeft ze tal van baantjes, o.a. als schoonmaakster, en ’s avonds probeert ze een solo-carrière van de grond te krijgen. Dat lukt uiteindelijk pas via een Europese omweg, met mega-hits als ‘Let’s Stay Together’, ‘What’s Love Got To Do With It’ en het album ‘Private Dancer’. Tina Turner krijgt voor elkaar wat niemand in Amerika voor mogelijk hield, om als zwarte zangeres op latere leeftijd de superster-status te bereiken.

Aan die superster-status wordt absoluut recht gedaan door Adrienne Warren. De Amerikaanse heeft al een Tony-nominatie op zak voor haar rol in Shuffle Along en speelde eerder in The Wiz en Dreamgirls, maar levert met haar rol als Tina een meer dan uitzonderlijke prestatie. Ze overtuigt als de bedeesde, zeventien-jarige Anna Mae, die zich geleidelijk ontplooit tot een volwassen vrouw en artieste. Ze heeft voldoende uiterlijke kenmerken van de echte Tina (zoals prachtige benen, een schalkse oogopslag en bovenal een lach die je hart doet smelten), maar beschikt daarnaast over een stem die Tina’s nummers in alle registers moeiteloos kan vertolken. De typerende dansmoves (‘The Pony’) heeft ze van Tina zelf geleerd, net zoals Mick Jagger destijds heeft leren dansen van Tina. Tijdens de concert-scènes transformeert ze op adembenemende wijze naar Tina en brengt het publiek volledig in vervoering. Ze maakt daarbij veel contact met het publiek, kijkt ze aan, knipoogt en lacht. Haar inleving is zo groot dat bij een nummer als ‘Proud Mary’ de tranen over haar wangen stromen. Adrienne is de superster die Tina was – nee, nog is!

Er kan veel gezegd worden over het plichtmatige drama in het verhaal, maar dit is haar levensverhaal, dit zijn haar nummers. Nummers die gemaakt zijn om het publiek te raken en Adrienne Warren raakt je met elke noot! De West End productie zal nog wel even doordraaien; de kaartverkoop is nu geopend tot februari 2019, maar gezien het enthousiasme van de uitverkochte zaal is een verlenging zeker te verwachten. Stage Entertainment heeft al een casting-oproep gedaan voor een Duitse versie en in de Amerikaanse pers wordt al druk gespeculeerd over een Broadway-transfer, eind volgend jaar. Gezien de uitmuntende reviews die de show en Adrienne heeft gekregen, mag verwacht worden dat ze de titelrol ook op Broadway gaat spelen. Alom zijn kenners het over eens dat het winnen van een Tony Award dan nog een formaliteit zal zijn. Het betekent wel dat je nog maximaal een jaar de kans hebt om haar in deze rol in Londen te zien. Als je budget het ook maar even toelaat, moet je die kans niet laten lopen. Voor mij staat het tripje New York, eind volgend jaar, al met potlood in de agenda.

Frank

Tina – The Tina Turner Musical speelt in het Aldwych Theatre in Londen. Meer info en tickets: tinathemusical.com

Foto: Manuel Harlan