Saskia, Suus, Joep, Femke, Pim en tot voor kort Gabriël: studenten die elk hun eigen kamer hebben in hetzelfde studentenhuis delen de gemeenschappelijke voorzieningen én hun lief en leed met elkaar. Niet omdat ze allemaal vrienden zijn, maar omdat dat in de gegeven omstandigheden onvermijdelijk is. En aangezien de kamer van Gabriël nu leegstaat, moeten ze ook nog eens samenwerken om een nieuwe, geschikte medehuurder te vinden om te voorkomen dat de huisbaas de leegstaande kamer aan  diens ‘stinkende neefje’ vergeeft. De lijst met 169 huisregels en de film ‘Reservoir Dogs’ worden bepaald als belangrijke criteria om de langskomende kandidaten te screenen. Langzaamaan wordt duidelijk waarom de kamer van Gabriël leegstaat, hoe de onderlinge verhoudingen werkelijk liggen, wie welke belangen heeft en waarom.

‘Stationsstraat 169huis’ was in het voorjaar 2008 al eerder in theater M-Lab te zien en toert in februari 2011 langs een aantal  Nederlandse theaters. Daarmee is het, na ‘Into The Woods’ en ‘Urinetown’ de derde succesvolle productie van M-Lab die op tournee gaat. Van de oorspronkelijke bezetting zijn nog twee acteurs over: Maria Noë (als Femke) en Rein Hofman (Joep). De overige rollen worden vertolkt door Nyncke Beekhuyzen (Saskia), Erik Willems (Pim) en Dorien Haan (Suus). Ten opzichte van de vorige versie is het speltempo hoger komen te liggen en zijn scènes geschrapt of verplaatst. Het uitgangspunt ten aanzien van de muziek is hetzelfde gebleven: de pop- en rocknummers zijn muzikale intermezzo’s die wel met de voorgaande scène verbonden zijn, maar tegelijkertijd op zichzelf staan. Dit wordt benadrukt door het gebruik van handmicrofoons, waardoor het toneel op dat moment meer de uitstraling van een popconcert krijgt. De acteurs worden daarbij ondersteund door een uitstekende vierkoppige band. De muzikanten -en instrumenten- staan de hele voorstelling op (schijnbaar) willekeurige plaatsen op het toneel, in de huiskamer tussen de meubelstukken en acteurs in, en vormen daarmee een geheel.

Wat als eerste opvalt wanneer het publiek de zaal binnenkomt, is het decor van een rommelige studentenwoonkamer, inclusief een klein keukenblok, en niet te vergeten de stapel lege pizzadozen, een beeld dat voor veel (ex-)studenten vertrouwd zal zijn. Onduidelijk is de reden waarom een groot wit doek (laken?) als een soort kleed over de hele speelvloer ligt. Wellicht dat hierdoor het beeld van rommeligheid vergroot wordt, maar echt bijdragen doet het niet. Een voor een komen de verschillende studenten in beeld, ieder met hun eigen achtergrond en typerende karakter, zonder overigens daarbij in stereotypen te vervallen. De neurotische Femke is zodanig druk in haar motoriek en spraak, dat ze binnen de kortste tijd echt op de zenuwen begint te werken, al lijken haar medestudenten zich niet al te veel van haar aan te trekken. Een knappe prestatie van Maria Noë, al is het opmerkelijk (en niet helemaal te begrijpen) dat zij soms ABN zingt en spreekt en op andere momenten Twents, met zelfs wat Fries tussendoor. (Overigens kampte zij vorige week nog met stemproblemen, maar daarvan was gelukkig niets meer te merken.) Een van de rollen die het sterkst vertolkt wordt (zowel in zang als spel), is die van Dorien Haan als Suus, een studente psychologie die graag haar vriend Harald als nieuwe huisgenoot wil voordragen. Zij krijgt echter nul op rekest omdat de anderen, conform de huisregels, geen stelletjes in huis willen hebben.  Wat Joep studeert, blijft onduidelijk; wel heeft hij een oogje op Saskia én heeft hij een verstoorde relatie met zijn vader. Met name dat laatste feit zorgt voor een bizarre wending in het verhaal, wanneer hij huisgenote Saskia voor zich probeert te winnen. Saskia studeert cardiologie en is over-ordelijk type dat zweert bij de regels en mede om die reden niet wil toegeven aan de versierpogingen van Joep (want zo staat het in de huisregels: geen stelletjes). Ten slotte is daar dan nog Pim, die het geheim met zich meedraagt wat er tussen hem en Gabriël is gebeurd, wat gedurende de voorstelling ontrafeld wordt. Overigens speelt ieder van de castleden meerdere dubbelrollen, wanneer ze om beurten een van de bezoekende, potentiële hospitanten spelen of de moeder van Gabriël. Aan de reacties van de zaal te merken, was dat de ene keer succesvoller dan de andere keer.

Al met al was het een voorstelling die gekenmerkt wordt door goede en stevige pop- en rocknummers, al waren de teksten wisselend van niveau. Het tempo van de voorstelling ligt hoog, waardoor het publiek betrokken blijft bij de voortgang het verhaal. Merkbaar is dat ervaren acteurs de rollen dragen, die elk over een goed tot zeer goed stemgeluid beschikken. Een minpunt in het spel was dat veel op het zelfde volume gespeeld werd: er had af en toe ook kleiner en (nog) kwetsbaarder gespeeld mogen worden waardoor de emoties het publiek beter bereikt zouden hebben. Toch is het een verfrissende en heel eigen voorstelling die niet te vergelijken is met andere kleinschalige musicals die momenteel in de theaters te zien zijn, waardoor het alleen al om die reden de moeite waard is ‘Stationsstraat 166huis’ te gaan bekijken.

‘Stationsstraat 169huis’ is te zien tot en met 26 februari 2011 in diverse theaters in Nederland. Voor meer informatie en reserveringen, zie www.169huis.nl.

Stefanie  – 7 februari 2011