Zondag 1 augustus was de première van de nieuwe Nederlandse musical “Crazy Shopping” in Carré in Amsterdam. MusicalJournaal was erbij een maakt je deelgenoot van de persoonlijke beleving van Evelyn.
Vrolijk op pad naar Carré. Wat is er nou leuker dan een première van een musical in dit theater met goed gezelschap op een mooie zondagmiddag. Eenmaal aangekomen staat de kleine rode loper aan weerskanten al vol met paparazzi en tv camera’s. Uiteraard zijn wij niet belangrijk genoeg om iets aan te vragen of om geinterviewd te worden, dus we lopen naar binnen, alwaar we zien, dat het her en der is ingericht als een warenhuis. Er staan tassen, je kunt je handen laten scrubben en er lopen dames rond, die geurtjes laten testen. Grappig wel, maar dat wisten we al, dus de verrassing daarvan was wat minder. Het omroepen van diverse “grappig” bedoelde warenhuisdingen, zoals “Kunt u uw kinderen alstublieft ophalen uit de ballenbak….nu”, werd eigenlijk al snel irritant. Uiteraard was het ook weer echte Nederlandse polderglamour, diverse “grote” sterren stonden te stuntelen met hun consumptiebonnen en hadden er soms te weinig en moesten dan dus gewoon betalen. Zet toch gewoon lekker glazen wijn, champagne en koffie klaar en laat iedereen het gevoel hebben op een feestje te zijn. Het is zo goedkoop en dat in een omgeving zo mooi als Carré.

Ondertussen was het een bont gezelschap van bekende en onbekende mensen. De één wat mooier aangekleed dan de ander, waardoor de dresscode ook niet helemaal duidelijk was, maar heerlijk mensen kijken is het altijd wel. Van Paul van Vliet tot Willeke Alberti tot Freek Bartels en soapsterren als Gigi Ravelli en Marly van der Velden en alles wat daar maar tussenin kan zitten.

Een beetje te laat begint de voorstelling en zoals wel vaker in Carré zien we niet het hele podium en ach, dat hebben we ook niet echt gemist. Meteen in het begin irriteert de hysterie van alles eigenlijk al snel. Er wordt veel gegild en geschreeuwd en gekletst. Ga nou eens zingen, maar ook dat hielp eigenlijk niet echt. Er zat geen logica in de liedjes. Vaak werd de orginele tekst van een nummer gebruikt om daarna ineens over te gaan in teksten die bij het stuk passen. Heel vreemd. Zing òf het origineel òf maak een eigen tekst, maar niet zo onlogisch als dit. Het verhaal is flinterdun (zie recensie elders op deze site), maar het is zo onlogisch en druk, dat we de draad toch al snel kwijt zijn. We raken verveeld en kijken af en toe rond en tellen de kroonluchters. We gapen ook verveeld en ondertussen schamen we ons ook plaatsvervangend om de ontzettend ordinaire grappen. Af en toe slaan we letterlijk de hand voor de mond onder het mom van: “dit menen ze toch niet?” Bijvoorbeeld ontplof geluiden bij een crematie, wat ontploffende (siliconen) borsten moeten voorstellen met “gezellige” muziek erbij van de Pointer Sisters “Fire” of “Disco Inferno” van The Trammps. Niet ons soort humor, maar aan de reactie van de zaal te zien en vooral niet te horen, zijn we niet de enigen. Af en toe een besmuikt lachje uit schaamte. Over humor valt niet te twisten natuurlijk, het is persoonlijk, maar er waren echt héél weinig mensen die moesten lachen. Een aantal BN’ers zat met armen over elkaar afwerend te kijken of sloeg ook soms hun hand voor hun mond of zat ronduit verveeld te kijken en dat waren dan wel mensen uit het vak.

Het is jammer, dat zo’n goed initiatief, om een geheel nieuwe musical te schrijven, zo geheel slecht is uitgepakt. Want zoals al in eerder genoemde recensie werd gesteld, verdient dat absoluut een pluim. Ook de cast verdient een pluim, al kunnen ze met zo’n slecht materiaal niet echt stralen. Het hoogtepunt van de voorstelling is het duet van Tony Neef met Casey Francisco met het nummer “Omarm me” van Bløf. Schittterend gezongen. Echt. De rest van de solo nummers zijn ook wel goed gezongen, maar je voelt toch, dat het allemaal niet echt lekker loopt, alsof ze het zelf ook slecht vinden. We hoeven niet uit te leggen, dat de cast natuurlijk fantástisch is, maar ze kunnen hier niet mee uit de voeten. Het is gewoon een slecht verhaal met héél slechte en smakeloze humor. Vooral de rol van Milan van Weelden is tenenkrommend, ik verlang terug naar de tijd waar Milan als Houthakker uit de Sprookjesboom de sterren van de hemel zingt. Hier is ie een rare karikatuur, die absoluut niet kan laten zien, hoe fantastisch hij is.

De kostuums, schoenen en tassen zijn schitterend, absoluut en de decors ook, al kunnen we niet alles goed zien. Maar ook het ensemble kan niet laten zien, wat ze ongetwijfeld wèl kunnen, de dansjes zijn ook niet strak en goed. Eigenlijk is ook dat véél te matig, want we zijn in Nederland tegenwoordig op musicalgebied wel verwend natuurlijk. Het kan beter en mooier en boeiender en eigenlijk móet dat ook!

Eigenlijk zijn we blij, dat het afgelopen is, want al met al duurt en duurt het maar. Bij de uitgang, waar iedereen haastig naar toe loopt, om maar weg te komen of om een sigaretje op te steken, krijgen we nog de “Goodiebag”. Héél erg leuk idee en het is een leuk tasje met leuke monstertjes en kortingsbonnen. Ook de BN’ers willen hun “Goodiebag”, want ook dat is Nederlands, als we iets gratis krijgen, staan we vooraan.

Voor de liefhebber nog een filmpje van het eindapplaus. Al met al een vreemde middag, we hebben het gezellig gehad, maar we hopen, dat de volgende, nieuwe Nederlandse produktie (we bedoelen Petticoat) van een véél hoger niveau zal zijn.

Evelyn