Sweeney Todd mag een van de bekendste Sondheim musicals genoemd worden. Ook in Nederland is het een vaker terugkerende productie. In 1993 werd deze al gespeeld met Ernst Daniël Smid en Simone Kleinsma in de hoofdrollen. In 2016/2017 bracht OpusOne Sweeney eerst in het intieme theater Zonnehuis in Amsterdam, om vervolgens een tour te doen, met René van Kooten in de titelrol en Vera Mann als partner in crime, Mrs. Lovett. Dit jaar mag Simone Kleinsma opnieuw de gruwelijke pasteienbakker spelen, met Hans Peter Janssens als de bloedbarbier van Fleet Street. Producent MediaLane heeft er voor gekozen om een nieuwe versie te maken, waarbij niet alleen met een compacte cast van elf personen wordt gespeeld, maar ook in een bijzondere enscenering. De vraag is echter of het zichzelf (en het publiek) daarmee niet nodeloos complex heeft gemaakt.

Deze versie van Sweeney Todd wordt volledig gespeeld in het decor van een gevangenis, met acteurs gekleed in gevangenisuniformen. Waar doorgaans een decor van twee verdiepingen gebruikt wordt, waarbij barbier Sweeney zijn bloederige zaak uitbaat boven de bakkerij van Mrs. Lovett, is nu er wel sprake van meerdere verdiepingen, maar dat zijn de cellen van de gevangenis. Er is een klein hoogteverschil tussen de bakkerij en de barber-shop. De attributen die gebruikt worden, zoals de scheermessen van Sweeney (delen van een gebroken spiegel), de pasteien van Mrs. Lovett (bakstenen) of haar klavecimbel (een houten plank), geven het gevoel alsof het geïmproviseerde props zijn, die in een gevangenis voorhanden zijn. Het decor is gedurende de gehele voorstelling hetzelfde, met alleen wat kleine verschuivingen van kratten en planken.

Naar de reden voor deze enscenering kan slechts gespeculeerd worden, want het lijkt meer beperkingen op te leggen dan dat het iets toevoegt aan het verhaal. Soms wordt pas later in een scène duidelijk waar deze zich afspeelt. Daarbij komt dat, met uitzondering van de twee hoofdrollen, alle acteurs meerdere rollen of een ensemble-track spelen, in vrijwel identieke kostuums. Het resulteert in een soms warrige vertelling. Het compliceert de voorstelling onnodig, want het origineel vraagt vanwege de door elkaar gezongen tekstlijnen, elk op hun eigen (vaak atonale) melodie al veel concentratie van het publiek.

Voor deze Sweeney Todd werd een droomcast samengesteld, waardoor de verwachtingen hooggespannen waren. Door de creatieve en productionele keuzes werd dat niet helemaal waargemaakt. De zang was prima op orde, waarbij vooral Frank van Hengel (Pirelli) en Valerie Curlingford (Johanna) zich positief onderscheidde. Maar waar doorgaans de beggar-lady een constante, dreigende en ook voorspellende factor is, werd dat nu verstoord doordat Lone van Roosendaal af en toe ook een ensemble-rol speelde. Hetzelfde geldt voor Tobias (Samir Hassan), die het ene moment in paniek vlucht om vervolgens een scène later ondersteunend mee te zingen. Voor deze sleutelrollen was het beter geweest als deze niet gedeeld hadden hoeven worden met een ensemble-rol. Het toevoegen van één of twee ensembleleden had dit kunnen voorkomen.

De komische kant van Mrs. Lovett is in prima handen bij Simone Kleinsma, maar haar demonische kant ontbrak toch wel. Vocaal staat zij echter zeker, net als haar Vlaamse tegenspeler, op grote hoogte, benodigd voor dit complexe stuk. Milan van Weelden (rechter Turpin) vinkt alle vakjes aan, zowel in zijn imposante voorkomen als dito stem.

Voor de Sondheim-liefhebbers – en zeker zij die Sweeney Todd al eerder gezien hebben – is deze musical een aanrader, die een nieuwe blik werpt op deze voorstelling. Voor “Sweeney-maagden” is deze voorstelling wat minder toegankelijk, met name vanwege de creatieve keuzes die gemaakt zijn.

Frank

Sweeney Todd speelt slechts vijf weken in Nederland, in het Amsterdamse DeLaMar Theater en het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam.

Meer info en kaarten: www.medialane.nl