Het is een flinke uitdaging om een “filmische one-woman-musical” in één ruk uit te spelen. Cystine Carreon ging die uitdaging aan. Het is haar niet aan te rekenen dat het, ondanks goede bedoelingen, strandt in vaagheden en gebrek aan keuzes of een pakkende spanningsboog.

Met #Los wordt door Bos Theaterproducties in ieder geval een betrekkelijk origineel concept neergezet, passend bij het theater waar dit op zondagavond 16 oktober in première ging, het DeLaMar West theater. Weliswaar is hier geen sprake van “talentontwikkeling van jonge theatermakers”, het is wel degelijk een nieuw theaterconcept dat in dit broednest tot wasdom kan komen. Maar zover is het nog niet.

Gedurende vijf kwartier speelt Cystine de rol van Ellen, echtgenote, moeder en zangeres. Haar problemen om die rollen continu te combineren lijken opgelost als ze door een geheimzinnige man het aanbod krijgt om een virtuele kopie van zichzelf te creëren, waarmee plaats en tijd vervagen en ze op elk gewenst moment op elke gewenste plaats kan zijn. Als haar puberdochter na een afspraak onvindbaar lijkt, neemt ze het voorstel aan, om zodoende haar dochter te kunnen vinden. De prijs die ze daarvoor betaalt is echter hoog.

Cystine heeft het razend druk tijdens deze voorstelling. Uiteraard zingt ze nummers in haar rol als zangeres Ellen, tijdens concerten, of om een deel van het verhaal te vertellen. Daarnaast bespeelt ze instrumenten als een dulcimer (een relatief onbekend snaarinstrument uit het Amerikaanse Appalachen-gebergte) en gitaar. Haar (regelmatig clichématige) teksten (geschreven door Roos Schlikker en Erris van Ginkel) zijn zowel monologen als gespeelde dialogen, waarbij ze zowel haar eigen rol als die van tegenspelers echtgenote, geheimzinnige “tandenman”, broer of dochter aanneemt. De wisselingen zijn echter niet altijd even duidelijk, omdat uit de contekst moet worden opgemaakt vanuit welke rol ze nu speelt. Er is geen ondersteuning met projecties, alleen af en toe ingeblikte spraak. Het vraagt veel van haar en het publiek.

De makers lijken ook geen duidelijke keuze te kunnen maken in de toon van de musical; is het intrigerende science-fiction, een thriller of toch een comedy? Dat had kunnen resulteren in een spannende, onderhoudende mix. Maar dat deed het niet. De spanningsboog pakt niet echt en als de afloop al lang duidelijk is, wordt het toch nog onnodig gerekt. Er zitten een paar goed gezongen nummers in, maar over het geheel genomen slaat de muziek, geschreven en uitgevoerd door Rogier Bosman, niet echt aan.

Als startpunt voor concept-ontwikkeling is #Los een prima keuze. Er zal echter vooral door de creatives nog flink aan gesleuteld moeten worden, voordat deze voorstelling echt los-gelaten kan worden.

Frank

#Los speelt tot 26 november in diverse Nederlandse theaters. Meer info en kaarten: www.bostheaterproducties.nl