Daar staat hij dan! Diederick Ensink voor het eerst helemaal alleen op het podium, of zoals hij het zelf zegt: “Dit is geen podium, dit heet het toneel.” Op zondagavond 10 oktober ging zijn multi-instrumentale, muzikale one-man-show Diederick’s Debuut in première in Theater De Poorterij in Zaltbommel. Niet de grootste en meest indrukwekkende zaal, maar de stemming zat er meteen goed in. Wat overigens ook kan liggen aan het geluid van een stemmend orkest, waarmee de show begint.

Met meer dan tien muziekinstrumenten die hij allemaal een eigen naam heeft gegeven (Vincent Viool, Clement Contrabas, Dwight Dwarsfluit) en een gezonde dosis humor neemt Diederick het publiek mee in zijn persoonlijke muzikale levensverhaal. Het liefst speelt hij alle instrumenten tegelijkertijd. Daarom heeft Diederick een sample pad en een loop station meegenomen waarmee hij ritme, melodie en tekst combineert tot een magisch muziekmoment. Aan de ene kant komen er nummers voorbij van Shaffy, Elton John en Coldplay die hij in zijn eigen jasje heeft gestoken, afgewisseld met zelfgeschreven liedjes.

Een zelfgeschreven lied wat er echt uitspringt, is het nummer dat Diederick gemaakt heeft over zijn leven als artiest en alle vragen en vooroordelen die daarbij komen kijken. In de coupletten en het refrein komen onder andere de opmerkingen ‘wat is je échte werk?’, ‘je zal vast op de zakken van je vrouw teren’ en ‘jij hebt vast veel vrije tijd’ voorbij. En als je dan een keer in je vrije tijd op een feestje bent, dan krijg je te horen: ‘Jij zingt toch… doe anders even een nummer.’ Diederick brengt dit lied met zoveel humor en overgave dat het voor mede muzikanten/artiesten en hun omgeving ontzettend herkenbaar is.

Het is een show waar je niet alleen hoeft te kijken en luisteren, want Diederick betrekt het publiek vaak en actief bij zijn muzikale elementen. Zo moet het publiek een bepaalde melodie zingen op ‘O’ en deze blijven herhalen, terwijl Diederick er overheen speelt en zingt. Met een test op de piano, blijken we met z’n allen goed toon te hebben gehouden! De vraag is of dit ook lukt bij een minder muzikaal publiek. Want bij deze première bleek namelijk dat meer dan de helft van de zaal een muziekinstrument bespeelt of heeft bespeeld.

Naast het vele lachen en meezingen, raakt Diederick ook een gevoelige snaar. Anekdotes over zijn opa en het samen musiceren in de ‘witte kamer’ zorgen voor een traan. Doordat hij met zijn gedachten ook echt teruggaat naar die tijd, beleef je als publiek zijn verhaal met hem mee. De ‘witte kamer’ is de rode draad van zijn muzikale reis. Al is die wel wat aan de dunne kant, waardoor het soms aanvoelt of er heen en weer wordt gesprongen tussen losse verhalen. Verder mist het verhaal een mooi moraal. Wat Diederick overigens niet te verwijten valt, aangezien hij pas 35 jaar is en nog een muzikale carrière en hopelijk een heel leven voor zich heeft.

Diederick’s Debuut is anderhalf uur, zonder onderbreking van een pauze, genieten van een muzikale reis die voor muzikanten en artiesten zeer herkenbaar zal zijn en waar iedereen ook nog wat van opsteekt. Van uitleg over Sammie sample pad en Lex loop station tot aan feitjes over de benaming van de verschillende onderdelen in het theater. Een show waar je je handen voor stuk klapt, letterlijk!

Tekst, interview en foto’s: Lisa van Gerven