Dreamgirls – Powerhouse in het kwadraat
De sonische knallen die door Rotterdam gingen kwamen niet van vliegtuigen die de geluidsbarrière doorbraken, maar van de powerhouse-kanonnen die met de musical Dreamgirls in première gingen in het Nieuwe Luxor Theater.
Het verhaal is gebaseerd op de opkomst van Diana Ross & The Supremes en het Motown platenlabel en wijkt op onderdelen af van de film uit 2006 met Jennifer Hudson en Beyoncé Knowles. De meidengroep The Dreamettes wordt ontdekt door autohandelaar Curtis Taylor Jr (Edwin Jonker), die zijn kans grijpt om de muziekindustrie in het Amerika van de jaren ’60 te veranderen. Ze worden in eerste instantie het achtergrondkoor voor zanger Jimmy T. Early (Clayton Peroti), maar stappen al snel uit zijn schaduw. Curtis’ keuze om Deena Jones (Pearl Jozefzoon) de lead te geven, in plaats van de commercieel minder interessante Effie White (Berget Lewis), zorgt voor spanningen in de groep, waardoor Effie uiteindelijk het veld moet ruimen en pas jaren later aan een come-back kan werken. De Dreamettes worden volwassen en worden The Dreams. Met Deena als leadsinger en inmiddels echtgenoot Curtis als hun manager worden ze erg succesvol. De roem en de destructieve Curtis eisen hun tol, zowel voor het huwelijk van Deena en Curtis, als voor The Dreams.
Jimmy T. Early doet denken aan James Brown in zijn beste dagen
Ontegenzeglijk indrukwekkend zijn de vocale partijen in deze musical. Berget Lewis laat horen waarom zij als powerhouse gecast is voor deze rol. De pauzefinale, de Nederlandse vertaling van de hit “And I Am Telling You”, knalt door het theater en zweept het publiek op tot een staande ovatie. Het nummer verliest overigens wel aan kracht door die vertaling; een aantal nummers is in de originele Engelse taal gezongen, maar omdat vrijwel de gehele musical is doorgecomponeerd, zijn er ook een aantal nummers vertaald, om het verhaal te vertellen. Juist op momenten dat er vocaal gas gegeven moet worden, wordt de verstaanbaarheid minder. Wellicht was het dan vanwege de herkenbaarheid beter geweest om ook deze nummers maar in het Engels te houden. Het laat echter onverlet dat zowel Berget als Pearl, maar ook Aïcha Gill (die de derde Dreamette Lorrell Robinson speelt) een vocale topprestatie geven.
Anders dan de titel doet vermoeden, is er niet alleen sprake van Dreamgirls; ook de mannen mogen er zijn. Edwin Jonker speelt een zeer overtuigende manager Curtis, op een manier die niets onderdoet voor Jamie Foxx, die dezelfde rol in de film speelde. Zijn stage-presence is enorm en hij heeft een fijne, warme stem die uitstekend verstaanbaar is. Daarnaast mag Clayton Peroti niet onvermeld blijven; zijn rol van zanger Jimmy T. Early doet denken aan James Brown in zijn beste dagen. Hij zingt fantastisch en zijn dansmoves zijn vlekkeloos. Het maakt de verhaallijn dat de Dreamettes hem ontgroeid zijn wel wat minder geloofwaardig; hij is gewoonweg te goed om opzij gezet te worden.
Met de kostuums en pruiken zie je goed hoe het tijdsbeeld in de jaren ’60 en ’70 verandert. Het decor is niet uitbundig en het is daardoor niet altijd even duidelijk waar een scène zich afspeelt.
De kracht van Dreamgirls zit in de fantastische stemmen, de sterke songs en de gelikte dansmoves. Dat is voldoende om er een spetterend feest van te maken. Liefhebbers van powerhouse kunnen deze musical dan ook niet voorbij laten gaan.
Frank
Meer info en speellijst: www.albertverlindeentertainment.nl/dreamgirls
Hieronder vind je beelden van het eindapplaus (inclusief toegift), het trapmoment en enkele reacties na afloop: