Thuis is voor velen synoniem aan veiligheid. Niet voor de jongeren in het opvanghuis van de nieuwe Nederlandse rockmusical Home Again, die op 8 maart 2012 in première ging in Deventer. In dit vervolg op de musicals Home (2000) en Home 2 (2002), waarin destijds onder anderen Kim-Lian van der Meij en Michiel Huisman hun debuut maakten, wordt wederom een nieuwe generatie musicalartiesten gepresenteerd; met uitzondering van hoofdrolspeler Joël de Tombe en Maickel Leijenhorst zijn alle acteurs nog bezig aan hun opleiding in het theatervak. Het past ook bij het thema om adolescenten die door de normale maatschappij zijn verstoten te laten spelen door acteurs die nog middenin hun professionele vorming staan. Het geeft echtheid aan de voorstelling die elke vorm van “glitter & glamour” dient te ontberen.

Het verhaal draait om een opvanghuis voor probleemjongeren, aan de rand van een stad. De zes bewoners hebben hun laatste begeleider al maanden geleden weggepest en leven daar nu, gevangen in hun eigen angsten en frustraties, maar ook dromend van een beter bestaan. Op een dag valt de oudere broer van bewoner Sept (Guus Bok) het huis binnen, Burg genaamd, gespeeld door Joël de Tombe. Hij moest gewond vluchten na een mislukte drugsdeal en is door zijn broer aan de groep gepresenteerd als de nieuwe begeleider. Burg, zelf geen lieverdje, wil zijn criminele verleden achter zich laten en tracht de bewoners te helpen om weer een meer normaal leven te leiden. Dat brengt hem uiteindelijk in conflict met zijn broer. Na de climax daarvan lijkt een nieuwe start te gloren.

In de eerste acte worden de personages voorgesteld en uitgediept. Omdat daarvoor nogal wat solo’s gebruikt worden, kost dat veel tijd, waardoor de vaart er niet echt inkomt. De muziek is van de hand van Fons Merkies met teksten van Dick van den Heuvel. Het is stevige rock, gebracht door een vierpersoons band, die op toneel geplaatst is. Qua stijl doet het denken aan The Who, uit de jaren ’70 van de vorige eeuw. Voor een rockmusical geen slechte inspiratie. Echter, met name in de eerste acte is het veel van hetzelfde. Het duurt lang voordat de rockdreun wordt afgewisseld met een ballad. Dat is jammer, temeer daar deze dreun soms ten koste gaat van de verstaanbaarheid. De herhaling in sommige teksten is ook niet altijd even creatief. Toch zorgt de combinatie van een eenvoudig decor (een drietal schermen op een verrijdbaar plateau, waarop banken en een badkuip zijn geplaatst), een dynamische staging (met choreografie van Kok-Hwa Lie) en zéér natuurlijk spel ervoor dat de aandacht van de toeschouwer behouden blijft. De teksten zijn ruw, ongepolijst en van de straat, niet geschikt voor de fijngevoeligen. Het zorgt voor een grote realiteitswaarde en geloofwaardigheid. Niets blijft verborgen voor de toeschouwer, het is Big Brother op het toneel. Herontdekking van deze voorstelling is Amir Vahidi, die al in Op Zoek Naar Joseph heeft laten horen dat hij een gevoelige stem heeft. Mede dankzij zijn opleiding (Codarts in Rotterdam) heeft hij daar een zeer sterk spel en interpretatie aan kunnen toevoegen. Joël speelt niet alleen de oudere broer, met meer levenservaring, hij is ook de meer ervaren musicalacteur. Hij speelt zijn rol met een natuurlijke flair en is ook vocaal volkomen op zijn gemak. Jammer dat de verstaanbaarheid, met name in het openingsnummer, wat beperkt was. De dames Desi van Doeveren en Nicole Rushing worden tot het uiterste gedreven om hun karakter uit te beelden en daarin slagen ze, zeker gezien het feit dat ze allebei nog middenin hun opleiding zitten, op indrukwekkende wijze. De schizofrene monoloog van Nicole is een pareltje. Ook vocaal geven ze hun visitekaartje af en zijn beiden de exponent van een nieuwe generatie musicalartiesten, die de lat steeds hoger weet te leggen. Guus Bok speelt Sept, de “Angry Young Man” die zichzelf als leider van de groep heeft opgeworpen. Zijn spel is soms wat “hoekig” en blijft steken in boosheid, maar hij heeft met zijn rap-achtige nummers ook een hoge moeilijkheidsgraad te behalen. Maickel Leijenhorst heeft een dansachtergrond en dat is af en toe ook in zijn spel te merken. Coumba van Hoven completeert het zevental met een sterke performance als de ongewenst zwangere tiener Vlieg.

Home Again confronteert de toeschouwer met een pijnlijk inzicht in de problematiek van de opvang van probleemjongeren. Hun angsten, wanhoop en frustraties, maar ook hun dromen en hoop. Er is geen enkele opsmuk, de realiteit is erg genoeg. Het is een wereld van criminaliteit, drugs, prostitutie, zelfmutilatie en psychoses. Muziek, teksten en spel zijn doordringend en hard. Niet geschikt voor de toeschouwer die verwacht in een droomwereld te komen. Maar wel een voorstelling die tot op het bot oprecht is, met een cast van aanstormend talent. Een afwisseling van de “mainstream musical” die je bij blijft en die mogelijk wel eens de status van cultmusical kan gaan krijgen. Home Again is een aanrader voor de toeschouwer die durft te experimenteren.

Frank

Home Again speelt tot mei 2012 in theaters in Nederland. Meer info en kaarten: www.homeagain.nl

Scènefoto’s door Joris van Bennekom

De interviews met de cast na afloop van de première vind je hier. De fotoreportage staat in het fotoalbum.