Try-out in Koninklijk Theater Carré op donderdag 29 juli 2010

Na alle verhalen en kritiek vooraf, een in mijn ogen onvoldoende optreden tijdens het Musical Awards Gala en vertrek van de oorspronkelijke regisseur, was ik inmiddels heel nieuwsgierig geworden naar deze nieuwe Nederlandse musical. Overigens vind ik dat alleen al van moed getuigen en een pluim verdienen: een compleet nieuw verhaal/script en geen kopie van een bestaande musical. En wat te denken van een -in ieder geval op papier- imponerende cast met o.a. Casey Francesco, Tony Neef, Antje Monteiro, Carolina Mout, Miranda van Kralingen en Milan van Weelden.

Bij binnenkomst in Carré wordt direct geprobeerd de bezoeker zich in een luxe warenhuis te laten wanen: promotiedames (leden van het ensemble) bieden de bezoekers aan het nieuwste parfum of andere verzorgingsproduct te proberen en de aankleding van de ruimte verwijst ook naar een warenhuis. Dat beeld wordt versterkt door mededelingen die worden omgeroepen, zoals in een warenhuis ook gebeurt. Leuk gedaan, een vorm van totaaltheater, en het maakt je als bezoeker nog nieuwsgieriger naar wat je over een aantal minuten in de zaal te wachten staat.

Dan de voorstelling zelf. Het grootste compliment wat mij betreft, verdienen de kostuums, het decor en de belichting. Gedurende de hele show komt er een ongelooflijke hoeveelheid kostuums voorbij, incl. schoenen en accessoires, zowel voor de hoofdrolspelers (m.u.v. Tony Neef, die draagt steeds hetzelfde) als voor het ensemble. Hiervoor is door de producent ongetwijfeld diep in de buidel getast en het resultaat mag er absoluut zijn. Ook mooie en effectieve decorstukken en props, die samen met de uitstekende belichting continu een prachtig plaatje vormen. Hieruit blijkt wel dat de producent, Stardust Theatre, gewend is goede en grote shows neer te zetten.

Het verhaal laat zich in een paar woorden omschrijven: vier dames (en leden van het ensemble), met elk hun eigen achtergrond en motieven, zijn verslaafd aan winkelen. Het warenhuis Overvloet & Co. dat zijn zoveelste verjaardag viert, belooft een kostbare blingbling tas ter waarde van 1,5 miljoen euro te verloten onder zijn bezoekers, iets waarvan de dames al bij voorbaat uit hun dak gaan. Dan is daar dominee Bob van de ‘Crazy Shopping Church’ die koopverslaving en ongebreideld consumentengedrag probeert te beteugelen. Echter, een van de koopverslaafde dames (Donna, gespeeld door Casey Francesco) blijkt zijn eigen vrouw te zijn en dat leidt tot een (tijdelijke) relatiebreuk. Ook de andere dames komen in de (relatie)problemen, maar worden wel ‘bekeerd’ en vormen met z’n vieren de band ‘Crazy Shopping Sisters’ die met hun optredens geld inzamelen voor de noodlijdende kerk van Dominee Bob.  Na ruzies en het uiteenvallen van de band, een kijkje in het verleden en de jeugd van Dominee Bob, komt uiteindelijk iedereen weer bij elkaar en leeft nog lang en gelukkig. De moraal van het verhaal is dat iedereen er aan het eind van de rit sterker uit komt en geleerd heeft van zijn/haar ervaringen.

Hoewel deze verhaallijn genoeg aanknopingspunten biedt voor grappige of ontroerende ontwikkelingen, zijn deze nergens voldoende uitgewerkt. Het zijn veel losse eindjes en blijft allemaal zeer oppervlakkig. Ook de karakters van de hoofdrollen worden totaal niet uitgewerkt. De muziek, een mengeling van bekende Nederlands- en Engelstalige nummers, lijkt vaak toevallig tussen de scènes gemonteerd en versterkt niet of nauwelijks de spanningsboog. In tegendeel, regelmatig wordt de plank misgeslagen waardoor het geheel zowel in muziek als in tekst te fragmentarisch is. Af en toe krijgen met name de hoofdrolspelers de kans te schitteren in een solonummer en die nummers zijn over het algemeen heel goed (al was de dictie van Antje Monteiro, ondanks haar geweldige stem, gisteren wat minder), maar dat deze hoofdrolspelers goed kunnen zingen, wisten we al uit vorige producties. Met name Casey Francesco zingt de sterren van de hemel, wat een ongelooflijke strot heeft zij toch! Ook het duet tussen Casey en Tony (‘Lief’ van Bløf) is erg imponerend.

Tegen het einde van de show richt Dominee Bob zich tot het publiek om ook dit te bekeren. Hij roept op om te gaan staan, mee te klappen, contact te leggen met de medebezoeker en tot slot volgt er dan het inmiddels bekende concept van de ‘megamix’.

Alles bij elkaar genomen, levert de show geen vloeiend en boeiend geheel op. Dat wordt versterkt doordat verschillende scènes niet soepel in elkaar overlopen en de staging soms erg rommelig is (hoewel er ook een aantal visueel prachtige momenten in zit, maar te weinig naar mijn smaak). Het ensemble zingt en danst redelijk goed, maar de dans moet nog strakker, veel strakker zelfs om echt imponerend te zijn. Kortom, de kwaliteit van de choreografie en staging wisselt sterk van niveau.

Bij de uitgang van Carré kregen alle bezoekers de inmiddels befaamde ‘goodiebag’ uitgereikt, gevuld met producten, monsters en aanbiedingen. Deze actie past goed in het totaalconcept van de voorstelling.

De première van deze nieuwe productie vindt komend weekend plaats, op zondag 1 augustus, eveneens in Koninklijk Theater Carré en eerlijk gezegd hou ik mijn hart vast. Hoewel er zeker een aantal positieve dingen over deze show te noemen is en het concept heel interessant is, is de kwaliteit van het verhaal, in combinatie met de muziek, en de uitwerking ervan onder de maat. Sommige scènes lijken totaal overbodig en zouden wat mij betreft geschrapt mogen worden. Ik hoop van harte dat de producent en de creatives erin slagen op zo korte termijn tijdens de resterende try-outs nog een aantal zaken aan te passen, want deze (hoofdrol)spelers verdienen een betere productie dan wat er nu staat. Ik ben benieuwd naar de recensies van de première.

Stefanie