We worden overspoeld door talentenjachten. Reality TV heeft sterren van mensen gemaakt. En op social media vraagt iedereen om volgers, om leuk gevonden te worden. Daar moet een goed muziektheater-stuk van te maken zijn. En dat is nu ook gebeurd; Circus – mensen zijn het Ultieme Spektakel! Naast deze ingrediënten is het stuk gebaseerd op boek “They Shoot Horses, Don’t They”, van Horace McCoy, waarin een groep wanhopige mensen tijdens de Grote Depressie in 1932 meedoet aan een danswedstrijd, in de hoop er met het prijzengeld vandoor te gaan. Ze worden tot het uiterste gedreven, maken elkaar gek en er vallen zelfs doden. Met Circus, dat gisteren in première ging, laat M-Lab zien dat 2013 meer op 1932 lijkt dan we denken.

Het verhaal draait om Marius (David Lucieer), een jonge regisseur die onbedoeld terecht komt in een non-stop danswedstrijd, gepresenteerd door John (Daniël Boissevain). Hij moet de gediskwalificeerde danspartner van Victoria (Lottie Hellingman) vervangen. Marius en Victoria moeten het opnemen tegen een gemêleerd gezelschap; een zwangere vrouw met partner die al ervaring hebben in reality-shows, een acteurs-duo dat niet aan de bak komt, een moeder die haar jonge dochter tot het uiterste gedrild heeft (beiden in Australian trainingspakken) en een cheerleader met haar house-vriend. Allemaal zijn ze bereid tot het uiterste te gaan voor die ene grote prijs: de hoofdrol in een film. Het publiek in de zaal en thuis krijgt een spektakel voorgeschoteld, met opdrachten die de kandidaten tot het uiterste drijven. Langdurige afmatting en vrijwel geen rust eisen hun tol. Realiteit en fictie gaan door elkaar lopen, zelfs tijd is geen lineair begrip meer. Er ontstaan fricties tussen de kandidaten en tussen partners. De enige manier om in de show te kunnen overleven zijn de individuele show-offs. Hoewel…

De climax wordt halverwege al aangekondigd, maar dit gaat niet ten koste van de kracht ervan.

Bijzondere aan de voorstelling is dat de gezongen stukken hoofdzakelijk door het orkest (dat zich tussen het publiek bevindt) gedaan worden; de cast op de vloer danst en speelt en zingt een enkel stuk. Centrum van de voorstelling is de cirkel in het midden van de vloer, de ring van het circus, maar ook de dansvloer, waar de kandidaten hun strijd voeren. Daar omheen zijn de kleedruimtes; één voor de vrouwen en één voor de mannen, waar de sporadische rust “genoten” kan worden. Bij deze voorstelling zijn er achttien extra “vip-seats” rondom de cirkel geplaatst, waar ook publiek in plaatsneemt. Het versterkt het gevoel dat het publiek haar rol meespeelt.

Bij een non-stop marathon past geen pauze, dus wordt alles in één akte uitgespeeld. De verhaallijnen van de afzonderlijke stellen worden in meer of mindere mate uitgewerkt, maar het geheel geeft een sterke spanningsopbouw. De climax wordt halverwege al aangekondigd, maar dit gaat niet ten koste van de kracht ervan. Een groot compliment voor het script (Eva Gouda) en regie (Sieta Keizer). De combinatie van ervaren acteurs en studenten werkt uitstekend; zij geven de personages een zeer hoog reality-gehalte. De ontwikkeling van de personages (liever gezegd: de afbraak daarvan) wordt erg goed uitgebeeld.

Met Circus maakt M-Lab een indrukwekkende seizoenstart, die zowel het publiek aanspreekt, als aankomende muziektheater-artiesten de kans geeft om het uiterste uit zichzelf te halen. Een voorstelling die prima past in het rijtje van eerdere succesvolle M-Lab voorstellingen als Into the Woods, Urinetown en The Wild Party.

Frank

Meer info op de officiële site.