Briljant acteerspel allesbepalend in ‘Fatal Attraction’
Een gelukkig huwelijk, een succesvolle baan, maar een overspelig weekend slaat de bodem onder zijn bestaan uit. Dat is de situatie waarin de advocaat Daan van der Vlist (Matteo van der Grijn) verzeild raakt in de toneelbewerking van Fatal Attraction, naar de gelijknamige film uit 1987 met Glenn Close en Michael Douglas. Als zijn vrouw Elisa (Sytske van der Ster) met hun dochter Ellen een weekendje naar haar moeder Jannie (Marian Mudder) vertrekt, plant Daan een “mannenweekend” met de pas-gescheiden en enigszins losgeslagen vriend Jimmy (Kevin Hassing). In een bar komen ze mooie uitgeefster Alex (Loes Haverkort) tegen; Jimmy probeert haar te versieren, maar loopt een blauwtje. Tussen Daan en Alex blijkt echter een aantrekkingskracht te zijn, die beiden niet kunnen weerstaan. Een two-night-stand weekend is het gevolg. Daan vindt dat het een logisch gevolg is van de oerinstincten van de man, iets waarvoor ze als jager genetisch geprogrammeerd zijn, maar Alex laat zich niet zo gemakkelijk aan de kant zetten. Ze blijft Daan belagen en dringt meer en meer binnen in zijn (gezins)leven. Ze blijkt zwanger, maar waar Daan een abortus als een simpele doch doeltreffende oplossing ziet, is het voor Alex slechts het begin van meer.
Het stuk begint feitelijk met de eindscène, waarin een ontredderde Daan wordt gevraagd wat er is gebeurd, vanaf het begin. Vanaf de eerste ontmoeting wordt het verhaal door hem gereconstrueerd, waardoor hij zowel verteller als hoofdpersoon is. In eerste instantie lijkt het niet duidelijk wie het slachtoffer is en wie de dader, maar naarmate de psychotische aard van Alex boven komt en de totale ineenstorting van Daan aanstaande is, worden die rollen duidelijker. Jimmy zorgt aanvankelijk voor de lichte toon, als de grappen-en-grollende vriend, maar gaandeweg wordt de toon dreigender en wordt het onafwendbare drama meer en meer zichtbaar. Aangezien het stuk als een twee uur durende eenakter gespeeld wordt, blijft de zorgvuldig opgebouwde spanning behouden, totdat de climax onafwendbaar is.
Opvallend is dat er geen enkele decorwisseling plaatsvindt; alle scènes worden in hetzelfde decor gespeeld, met een groot centraal vlak, aan beide kanten een corridor en levensgrote “shutters” die suggereren dat het publiek op haast voyeuristische wijze getuige is van het schouwspel. De muziek heeft een dreigende ondertoon en draagt bij aan het opbouwen van de suspense.
Matteo en Loes hebben eerder samen gespeeld, als het liefdeskoppel Erik en Charlotte in Soldaat van Oranje, en dat draagt zeker bij aan de geloofwaardigheid van het stuk. De chemie die ze samen hebben vormt de kern van de “fatal attraction” en daarmee de oorzaak van het drama. Je ziet dat ze speltechnisch volkomen op elkaar kunnen vertrouwen en zowel in de aantrekkingskracht als afkeer erg ver kunnen gaan. Sytske, Marian en Kevin zijn ondersteunend daarin – zeker in het verstild acteren op de achtergrond als de hoofdrolspelers in hun strijd verwikkeld zijn, maar het ijzersterke spel van Matteo en Loes is toch allesbepalend.
Als uiteindelijk het doek valt nadat de totale vernietigingsdrang van Alex tot een dramatisch einde heeft geleid zit het publiek op het puntje van de stoel, met ingehouden adem – totaal in shock. Wie de film gezien heeft en daardoor het einde meent te kennen komt bedrogen uit; scriptschrijver James Dearden heeft ervoor gekozen om het oorspronkelijke einde dat in de film na de eerste previews werd omgegooid weer in ere te herstellen. Sterker, beter passend bij de gestoorde persoonlijkheid van Alex. Wie na het bezoek aan deze voorstelling de film opnieuw bekijkt, zal dat alleen maar kunnen erkennen. Niets gaat deze gestoorde vrouw te ver in deze Fatal Attraction.
Evelyn
Fatal Attraction is tot 31 januari 2016 te zien in Nederlandse theaters. Meer informatie: www.
Foto: Joris van Bennekom
Eindapplaus, interviews en trapmoment: