Maandag 1 november 2010 gaat “Je Anne”, een musical gebaseerd op het dagboek van Anne Frank, in première. Dit is veelzeggend voor de hedendaagse omgang met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog.

In 2008 werd een musical versie van Anne Franks verhaal aangekondigd in Madrid, Spanje. Deze plannen en ook de voorstelling zelf werden met veel kritiek ontvangen. De familie Franks laatst levende familielid reageerde er woedend op dat het verhaal van Anne Frank in een musical format werd gegoten. Hij vond de musical vorm veel te lichtvoetig voor zo een hartverscheurend verhaal.  Dit familielid en het Anne Frank Fonds in Basel, die de rechten van het dagboek bezit, konden er echter niets tegenin brengen omdat er in de musical geen directe quotes uit het Dagboek van een Jong Meisje gebruikt werden.
Het Spaanse musical initiatief werd toen al wel ondersteund door de Anne Frank Stichting en de hoofdrolspelers hebben zelfs een aantal nummers gezongen tijdens hun bezoek aan het Anne Frank Huis in Amsterdam. Daarom is het nu niet heel verrassend, ook gezien onze florerende musical cultuur, dat er een Nederlandse versie op de planken komt. Dit heeft nog niet zoveel stof doen opwaaien als in Spanje een paar jaar geleden. Wederom staat de Anne Frank Stichting achter het initiatief. Zij zien de musical als een goede manier om het verhaal van Anne Frank en de geschiedenis van de Holocaust aan een groot publiek te vertellen. Maar de Anne Frank Stichting waarschuwt wel dat de makers respectvol en eerbiedig met de geschiedenis om moeten gaan. De frivoliteit, die het format van musical met zich mee brengt, mag niet de overhand krijgen.

Het feit dat er nu een musical wordt opgevoerd, nadat de Anne Frank Stichting eerder dit jaar al een grafische biografie (stripboek) over het leven van Anne Frank uitgaf, toont hoe er veranderingen in de omgang met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog plaatsvindt. Vlak na de oorlog werd er vooral gefocust op de rol van het verzet en de geallieerden, maar door de decennia heen is er steeds meer ruimte voor nuance in de geschiedschrijving omtrent de Tweede Wereldoorlog gekomen. Zo is er bijvoorbeeld steeds meer onderzoek gedaan naar de daderverhalen, naast de geschiedenis van de slachtoffers. Ook de vormen waarin deze geschiedenissen worden verteld, krijgen steeds meer variatie. Het stripboek en de musical passen in deze trend. Er wordt gezocht naar manieren om aan te sluiten bij de jongere generaties, die immers qua tijdspanne steeds verder van de Tweede Wereldoorlog af komen te staan.

Je Anne gaat over de periode 1942-1944 wanneer de familie Frank in het Achterhuis zit ondergedoken. Centraal staat het wachten. Het genadeloos lange wachten van de familie, niet wetend waarop ze precies aan het wachten zijn. Die onzekere emotie wordt vertaald naar de muziek. Volgens theaterproducent Mark Vijn neemt de lichtvoetigheid niet over, want de vertelde geschiedenis wordt nergens gedramatiseerd. De muziek speelt hierbij juist een centrale functie. Vijn: “Want juist met muziek kun je dit verhaal echt overbrengen. Sommige emoties kun je naar mijn idee beter overbrengen door te gaan zingen”.

Bron: Geschiedenis.nl