Dat de musical Lazarus niet alledaags is, wordt door weinigen bestreden. Het niet-lineaire verhaal, de vervlechting van de waanbeelden van de hoofdpersoon met de realiteit, het ontkennen van de absolute waarheid van de dood, het zijn maar een paar elementen die ertoe bijdragen dat Lazarus wetten tart, die we altijd als vanzelfsprekend beschouwd hebben. Als toeschouwer ben je veel minder passief; de experience is niet alleen het gevolg van wat de voorstelling brengt, maar ook wat je als individu zelf bijdraagt. Dat kunnen herinneringen of ervaringen zijn, maar ook de emotie van het moment. Het gevolg is dat – veel sterker dan bij veel andere theatervoorstellingen – elk bezoek aan een voorstelling van Lazarus een ander effect kan hebben. Wat je denkt te begrijpen van het verhaal kan bij een volgende voorstelling weer geheel onderuit gehaald worden. Het brengt menig recensent, die doorgaans toch de wijsheid in pacht menen te hebben, in een lastig parket.

De officiële recensie van Lazarus is door Lisa van Gerven geschreven. Alleen al omdat zij een generatie jonger is dan ondergetekende, maar zeker ook vanwege bovenstaande, levert dat een andere insteek op. Gisteravond ging Lazarus opnieuw in première. Geen compleet nieuwe opzet, maar met twee hoofdrollen die door alternates werden ingevuld. Lottie Hellingman speelde de rol van Elly (bij de vorige première gespeeld door Noortje Herlaar) en William Spaaij neemt op regelmatige basis nu de rol van Valentine van Musical Award-winnaar Pieter Embrechts over.

Lottie kreeg weliswaar gisteren haar première, maar ze speelt de rol al een aantal keer per week sinds oktober. Je merkt dat ze de rol al volledig eigen heeft gemaakt. Niet dat het daarmee makkelijker wordt voor haar, want in een voorstelling als Lazarus moet je je elke keer weer volledig geven. En dat doet Lottie. Ze laat Elly langzaam in de ban komen van Thomas Newton (Dragan Bakema), volledig de realiteit kwijt raken en de identiteit van Thomas’ liefde Mary Lou aannemen.

Waar Lottie het voordeel had dat ze samen met de rest van de cast haar personage vorm kon geven tijdens de repetities, heeft William niet alleen de uitdaging om op de rijdende trein van een reeds enkele maanden lopende productie te springen, maar ook om zijn eigen draai te geven aan een rol die al zó briljant door Pieter Embrechts wordt gespeeld. De lat ligt daarmee ontzettend hoog voor William, maar hij slaagt met lof voor dit examen. Het is geen kopie van Pieters Valentine, die veel duivelser is. In de versie van William zie je een geloofwaardige waanzinnigheid, van een tragisch figuur die zijn leven inhoud geeft door dat van een ander als een jas aan te trekken. In elke scène zie je een andere dimensie van Valentine, die eenmaal samengevoegd, een huiveringwekkend personage oplevert.

Een ander moment, een andere cast, een andere recensent. Nog steeds Lazarus, nog steeds een overweldigende voorstelling, maar een andere ervaring. Dat is ook wel wat theater zo interessant maakt.

Frank

Meer info en tickets: www.stage-entertainment.nl

---