Na ruim anderhalf jaar is er dan toch een einde gekomen aan de musical “Joseph & The Amazing Technicolor Dreamcoat”. MusicalJournaal was erbij en laat je meegenieten met een impressie van deze 2 voorstellingen.

Voor de redactie van MusicalJournaal was Joseph een productie met een bijzondere betekenis. Een productie die we vaker dan welke andere productie ook gezien hebben. Mede daarom werd al enige tijd geleden besloten om zeker die laatste voorstelling niet te missen. Uiteindelijk kwam het er op neer, dat we, samen met vele andere liefhebbers, beide voorstellingen van 10 juli mee beleefd hebben. Zowel de matinee als de avondvoorstellingen werden voor een uitverkochte zaal opgevoerd. Een zaal die, vrijwel zonder uitzondering, meeleefde met de emoties, die zowel op het toneel als in de zaal zelf vaak de vrije loop kregen.

De matinee werd vooraf al getypeerd als “de keetshow”, waarmee werd aangegeven dat in deze voorstelling meer dan normaal werd afgeweken van het normale script en gelardeerd met kwinkslagen, tekst- en acteergrappen, maar waar ook ruimte was voor oprechte waardering van de cast voor elkaar en voor het publiek. Sommige “grappen” hadden we al bij eerdere shows gezien, maar dat kon het publiek niet deren. Wel leek het zo nu en dan dat het publiek meer gefocust was op wat er aan grapjes zat aan te komen, dan op de show zelf. Heel begrijpelijk, maar je mist daardoor wel dat er nog steeds een fantastische voorstelling werd gegeven! Het voert hier te ver om elke grapje uitgebreid te beschrijven (al vond ik Roman’s vondst “He Joseph, jij bent morgen vrij” tegen de in cel liggende Joseph erg briljant!), maar de wijze waarop Paul Walthaus zijn “Stapel Op Mij” lied besloot wil ik jullie niet onthouden. Hij nam niet plaats in zijn sarcofaag, maar ging op de rand van het toneel zitten en riep de butler (deze keer niet Joost geheten, maar Louis…) bij zich. Wat er toen gebeurde zie je hieronder:

Je merkt aan de reacties uit de zaal dat dit een schot in de roos was. De grap van de hongerige broers in Kanaan, om geen muis te vangen maar een krokodil, viel enigszins in het water, doordat er vanuit de zaal een aantal muizen op het toneel werden gegooid, waar de cast zich al improviserend doorheen moest slaan. Wat wél erg indrukwekkend was, was de reprise van Sluit Alle Deuren Maar. Normaal gezongen voor de kinderen rondom Joseph, bleef nu de gehele cast op het toneel (al in kleding van de megamix) en ging naast de kinderen zitten. Freek schoot in een bulderende lach en gaf toen één van zijn beste uitvoeringen van dit nummer:

Dit nummer kreeg hierdoor een extra dimensie, wat waarschijnlijk reden was om deze opzet te handhaven voor de avondvoorstelling. Let trouwens eens op de eindnoot van dit nummer, waarin Freek op de allerhoogste top nog een extra modulatie doet, recht in de ruim 1500 harten van het publiek! Met kippenvel gingen we de voorlaatste megamix in…

Na een onderbreking van een paar uur maakten we ons klaar voor die aller- allerlaatste voorstelling van Joseph… Je merkte dat veel mensen in de zaal de emoties hoog hadden zitten, er zinderde een bepaalde electriciteit door de zaal, mogelijk versterkt door het naderende noodweer. Iedereen voelde aan dat Joseph met een enorme klap(per) zou gaan eindigen! Dat begon al toen Freek/Joseph voor de allerlaatste keer verscheen aan de sterrenhemel en de zaal hem begroette met een staande ovatie, als dank voor al die mooie voorstellingen die hij het publiek had gegeven. De cast had het op sommige momenten duidelijk moeilijk; afscheid nemen van een mooie groep collega’s waarvan een groot aantal al ruim anderhalf jaar aan deze productie meewerkten viel hen duidelijk zwaar. Maar je zag ze ook extra genieten, om toch nog een keer die mooie nummers en scenes te mogen brengen. Het was al direct na de hereniging met Jakob duidelijk dat de reprise van Sluit Alle Deuren Maar weer voor de totale cast zou worden opgevoerd, aangezien de broers & dames niet in “burgerkledij” op het toneel verscheen, maar in de kleurige pakken van de megamix. En waar Freek tijdens de matinee in lachen uitbarstte hierom, raakte hij tijdens de avondvoorstelling duidelijk ontroerd, zeker bij de zin “Kinderen van Israel, zijn nooit alleen”. Zijn stem brak even, maar hij herstelde zich perfect en gooide er een slot uit, waar de fans nog dagen over praten:

Aan alle kanten hoorde je mensen snikken, sommige een beetje ingetogen, anderen voluit. Het is maar goed dat de megamix zo vrolijk is, zodat de meeste toeschouwers de tijd kregen om weer wat tot zichzelf te komen en te genieten van dit afscheidsfeestje. In de impressies (in 4 delen) hieronder kun je mee genieten van deze allerlaatste Joseph Megamix:

Toen de laatste tonen wegstierven, en onder luid applaus en gejoel van het publiek, verscheen Erwin van Lambaart op het toneel, om de cast voor de laatste keer te bedanken en in het zonnetje te zetten.

Na de melding dat het BeatrixTheater nog 1 week bezocht werd door Mamma Mia en dat daarna begonnen werd met de voorbereiding voor de nieuwe vaste bewoner van dit theater, We Will Rock You, maakten 2 spelers uit deze productie (John Vooijs en Floortje Smit) op originele wijze hun entree, om vervolgens de sleutel tot het theater van Freek & Renee overgedragen te krijgen:

https://youtube.com/watch?v=xv-Dk8p7CHA%26hl%3Dnl_NL

Het kleine feestje kreeg even het karakter van een opwarmertje voor de WK-finale, die een dag later plaatsvond, maar toen was het toch echt tijd voor het allerlaatste doek van Joseph.

Het publiek had nog wel uren willen blijven zitten, desnoods nóg een megamix willen zien, maar Joseph was nu toch echt voorbij. En om die keiharde realiteit te onderstrepen, werd direct begonnen met het uitladen van de productie. The show must go on, but for this show, it’s all over! De beelden verdwijnen van het netvlies en de klanken uit onze oren, maar de herinneringen blijven in ons hart. Freek, Renee, Paul en de rest van de cast: bedankt voor heel veel mooie voorstellingen en evenzo veel mooie herinneringen!

Frank