Een makkelijk onderwerp kun je kanker moeilijk noemen: een nieuwe musical over de relatie tussen een moeder, een zoon en zijn nieuwe vriendin en hoe deze ziekte (en de dood) van de moeder het leven en de relaties van de drie hoofdpersonen bepalen. Een onderwerp ook dat je als maker met de nodige voorzichtigheid en respect wilt benaderen, omdat bijna iedereen wel eens in zijn of haar leven te maken krijgt met iemand die aan deze ziekte (over)lijdt.

De voorstelling is gebaseerd op het succesvolle jeugdboek uit 1994 ‘Als rozenblaadjes vallen’, geschreven door de Vlaamse Brigitte Minne. Rory Six (verantwoordelijk voor de muziek en het libretto) en Kai Hüsgen (teksten en libretto) werkten dit familieverhaal verder uit tot een complete basis voor een productie, die vervolgens in mei 2010 bekroond werd met de MusicalMakersBeurs van Stichting Tekstpierement. Aan deze prijs was een geldbedrag verbonden waardoor de productie daadwerkelijk gerealiseerd kon gaan worden.
Wim (gespeeld door Pieter van Nieuwenhuyze) gaat in verband met zijn studie aan de Kunstakademie op kamers wonen en ontmoet in het studentenhuis Iris (Lotte Geertsma) met wie hij een relatie krijgt. Hij is echter getekend door de zware periode die hij achter de rug heeft, waarin hij zijn zieke moeder (Marleen van der Loo) intensief heeft verzorgd en afscheid van haar heeft moeten nemen. Iris lijkt in veel opzichten op zijn moeder, wat hem continu terug doet denken aan vele pijnlijke, verdrietige, maar ook mooie en humoristische momenten. Heden en verleden worden in deze voorstelling subtiel en naadloos met elkaar verweven waardoor langzaamaan steeds duidelijker wordt hoe de relatie tussen Wim en zijn moeder was, maar ook hoe moeilijk hij het -door zijn nog verse herinneringen- vindt een relatie aan te gaan met Iris. Het is een volledig doorgecomponeerde musical, script en songteksten lopen vloeiend in elkaar over, en kent een aantal schitterende en ontroerende solo’s en duetten die begeleid worden op piano en cello. Het enige minpunt is dat met name de piano bij een aantal nummers de zang overstemt. Het duurt in de eerste acte even voordat je als publiek meegenomen wordt, maar daarna laat het verhaal je niet meer los.

Voor elk van de drie acteurs geldt dat zij hun rol op een oprechte en naturelle manier benaderen, waardoor de voorstelling heel geloofwaardig en integer is. Bijzonder was dat het publiek tijdens de eerste acte geen enkele keer applaudisseerde (zelfs niet aan het einde), maar muisstil bleef kijken en luisteren. Pas aan het einde van de tweede acte kregen de spelers en muzikanten een enorm applaus, zodat ze tot hun eigen verrassing nog een keer naar voren moesten komen om nog meer applaus in ontvangst te nemen. Kortom, een respectvolle en integere voorstelling die zeker meer publiek verdient dan vanavond, 5 november 2010,  aanwezig was.

Op 10 november is de voorstelling nog eenmaal in theater M-Lab in Amsterdam te zien; daarna wordt tot en met 19 december 2010 getoerd langs een beperkt aantal theaters in Nederland en Vlaanderen. Voor meer informatie, de speellijst en reserveringen: zie www.eenlevenzonderjou.com. Kaartjes voor de voorstelling op woensdagavond 10 november 2010 in M-Lab kunnen ook gereserveerd worden via www.m-lab.nl.
Stefanie